Ποιος παραδέχθηκε ποτέ κάποιο λάθος του;

Αν δεν μάθουμε να αναγνωρίζουμε, να ομολογούμε και να επανορθώνουμε τα λάθη μας, δεν πρόκειται ποτέ να γίνουμε υπεύθυνοι άνθρωποι.

Για όλα μας φταίνε πάντα οι άλλοι, σχετικοί και άσχετοι. Σε κάθε παράλειψη, υπάρχει πάντα η δικαιολογία της ανώτερης βίας. Για κάθε παραστράτημα υπάρχει κάποια πίεση, για κάθε λάθος υπάρχει το κύκλωμα, για κάθε αδυναμία υπάρχει ο δυνατός και για κάθε τρέλλα υπάρχει ο άκρατος ενθουσιασμός και ο αυθορμητισμός.

Ποτέ και τίποτα δεν γίνεται στραβό από άγνοια, από κακό υπολογισμό, από παραπλάνηση και από λανθασμένη κίνηση. Κι όμως τα λάθη γενικά είναι και φυσιολογικά και ανθρώπινα και παραδεκτά και δεν υποτιμούν κανένα που τα διαπράττει. Εμείς είναι που παρεξηγούμε και στιγματίζουμε αυτόν που τα έκανε, γιατί πιστεύουμε – λανθασμένα φυσικά – πως εμείς είμαστε αλάνθαστοι.

Λάθη όμως δεν κάνει αυτός που δεν κάνει τίποτα, γι΄αυτό και τα ανθρώπινα λάθη, είναι μέσα στους όρους του παιγνιδιού, κι έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Και είναι προς τιμήν αυτών που τα παραδέχονται, τα αναγνωρίζουν και φροντίζουν να τα επανορθώσουν.

Στην Κύπρο, δεν νομίζω να υπήρξε κάποιος που παραδέχθηκε ποτέ κάποιο λάθος του. Αντίθετα, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που τα λάθη αυτά επιφορτίσθηκαν άλλοι. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα που ευθύνες μετατοπίστηκαν σε τρίτους, για να εξελιχθούν οι ίδιοι.

Μια ζωή έχουμε τα χάλια μας και γι΄αυτό δεν μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας. Μια ζωή αναζητούμε το θύμα και ψάχνουμε για σωσίβιο που θα μας βγάλει σώους από τη φουρτούνα που μόνοι μας προκαλέσαμε. Μας λείπει το θάρρος και η λεβεντιά. Φοβούμαστε να εκφράσουμε τις ιδέες μας και ντρεπόμαστε να υποστηρίξουμε τη γνώμη και τις απόψεις μας. Παντού και πάντα υπάρχει ο τρίτος. Αυτός που μας δυναστεύει και μας εξουσιάζει. Αυτός που μας παρακολουθεί και μας λογοκρίνει, και που εμείς τρέμουμε την κρίση και τα σχόλια του.

Δεν μάθαμε ν΄αντιστεκόμαστε και να υποστηρίζουμε τα πιστεύω μας. Δεν ζούμε και δεν συμπεριφερόμαστε όπως εμείς οι ίδιοι νιώθουμε και θέλουμε, αλλά όπως σκέφτεται και υπονοεί ο διπλανός μας. Ο απέναντι μας, οι γύρω μας, ο γείτονας και ο αιώνιος και απανταχού παρών τρίτος.

Ό,τι πάθαμε μας αξίζει, κι ό,τι παθαίνουμε είναι χαλάλι μας. Όταν εμείς δεν είμαστε υπεύθυνοι, όταν αρνούμαστε να πάρουμε θέσεις και να ορθώσουμε παράστημα, γιατί πρέπει νάχουμε απαιτήσεις από τους άλλους; Όταν εμείς διαλύουμε τα τού οίκου μας, γιατί περιμένουμε υποστήριξη από τους άλλους; Όταν εμείς παίζουμε και δείχνουμε το χαρτί μας, γιατί να μη μας μπλοφάρει κάποιος άλλος;

Όλοι και όλα μάς φταίνε. Ποτέ εμείς. Ο ένας κατηγορεί τον άλλο, κι όλοι μαζί αλληλοκατηγορούνται για τα ίδια και τα ίδια. Χαρά στο κουράγιο τους. Καλά και δεν βαρέθηκαν. Ακόμα και τώρα λοιπόν τρωγωνόμαστε. Μας έπιασε λύσσα και δεν σταματούμε με τίποτα.

Ο καθένας οραματίζεται μεγαλεία, γιατί πιστεύει πως είναι καλύτερος. Θέλει να έχει το προβάδισμα, γιατί πιστεύει πως γεννήθηκε ηγέτης. Όλοι για τον εαυτούλη τους. Όλοι για το έτοιμο ψητό. Κανένας για το μαγείρεμα. Κανένας για την Κύπρο και τον υπέροχο λαό της..!