Η προσβολή του Καραγκιόζη…

Πάντα υπάρχουν οι ρομα ντικοί των αλλαγών, που είναι, όμως, καταδικασμένοι να συ γκατοικούν με τους τυχοδιώκτες της εξουσίας. Ακόμη, λοιπόν, και αν κάποιος ξεκινήσει με καλή πρόθεση, μπορεί στην πορεία να γλυκαθεί από το μέλι της εξουσίας και να λερώσει, όπως και οι προκάτοχοί του, τα καθα ρά -μέχρι πρότινος- χέρια του. Τονίζονται αυτά, διότι υπάρχει απογοήτευση και δικαιολογημένη καχυποψία ως προς το σύστημα, αλλά και ως προς αυτούς που θέλουν να το αντικαταστήσουν. Μπο ρούν; Ή μήπως όταν μπουν στο καλάθι με τα σάπια μήλα θα μολυνθούν; Η αναξιοπιστία και η κατρακύλα του συστήματος δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι όλοι μπορούν να κυβερνούν, επειδή αυτοί που δοκίμασαν, αποδείχθηκαν ανίκανοι. Χωρίς, όμως, κανείς ν’ αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεών του. Και χωρίς ν’ αποκαθίσταται η πολιτική και ηθική τάξη. Ερώτημα: Μέσα σε αυτό το καθεστώς ανευθυνότητας αναρωτιέται, άραγε, κάποιος επίδοξος εραστής της εξουσίας, εάν έχει ή όχι τις δυνατότητες και τις ικανότητες να γίνει βου λευτής ή υπουργός; Διακατέχε ται δηλαδή από αυτοσεβασμό ή όχι; Διερωτάται ή όχι εάν έχει την ικανότητα ν’ αντεπεξέλθει και αν όντως αξίζει; Οι επισημάνσεις αυτές είναι θεμελιώδεις, διότι η δη μοκρατία στον τόπο μας, και γενικότερα, είναι βαθύτατα πληγωμένη και δεν αντέχει ούτε πειραματισμούς ούτε την μετατροπή της σε τσίρκο από τους πάσης φύσεως αδα είς ή μωροφιλόδοξους, που βρίσκουν έδαφος για ν’ αντι καταστήσουν τα λαμόγια και τη φαιδρότητα. Το δε τραγικό είναι ότι, η συντριπτική πλειοψηφία των σοβαρών πολιτών, που θα είχε κατά τεκμήριο σημαίνοντα ρόλο στην Πολιτεία του Πλά τωνα, αρνείται πεισματικά να μπει στον βόθρο του συστή ματος, λόγω αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Παρακολουθεί και κρατά αποστάσεις. Αφήνει κενό για να μη μολυνθεί από τον ιό της παρακμής. Και τίθε ται συνειδητά στο περιθώριο επιτρέποντας, όμως, στους πά σης φύσεως τυχοδιώκτες και τσαρλατάνους ν’ αλωνίζουν, χαριεντιζόμενοι. Έτσι, λοιπόν, με ή χωρίς σοβαροφάνεια, αναπαριστάνουν τη χείριστη μορφή του Καραγκιόζη. Και τον προσβάλλουν, παρελαύ νοντας κυρίως μέσα από τις πλατφόρμες των μέσων κοι νωνικής δικτύωσης, τις οποίες μετατρέπουν σε μια βαβυλω νιακή κατάσταση. Και σε θη λιά στον λαιμό των νουνεχών πολιτών και της ίδιας της δη μοκρατίας. Η ελπίδα μέσα στη ζοφερή πραγματικότητα είναι να έχουμε πιάσει πάτο. Αλλιώς, εάν το βαρέλι είναι τρύπιο, θα έρθουν και χειρότερα…