Ενόψει... Γενεύης Μαρτίου

ΗΛΙΟΥ φαεινότερον είναι ότι, καθώς συμπληρώνεται φέτος το ένα τέταρτο του νέου αιώνα, και έχοντας απέναντι την Τουρκία - Κατακτητή ήδη ισχυρότερη, επεκτατικότερη και κατά πολύ χειρότερη, σε σύγκριση με όπως η ίδια εξελίχθηκε από το μισό του προηγούμενου αιώνα, δηλαδή από την δεκαετία του 1950, μέχρι σήμερα, το 2025, ουδεμία «συμφωνημένη λύση» του Κυπριακού φαίνεται έστω και αμυδρώς πιθανή.

- Με τα ισχύοντα σήμερα τουρκικά «δεδομένα», μάλιστα, η περιλάλητη «διάσωση προοπτικής λύσης», στην οποία εναγωνίως ομνύουν οι πολιτικές και κομματικές μας ηγεσίες, μοιάζει με το άκρον άωτον των ψευδαισθήσεων, πλάνης περί τα πράγματα και ουδόλως συγχωρητέας αυταπάτης.

- Ασφαλέστερο μάλλον είναι τούτο το συμπέρασμα, μετά και από την προσεκτική ακρόαση των δηλώσεων των κομματικών ηγετών, κατά την έξοδό τους από το Προεδρικό Μέγαρο, προχθές Παρασκευή, 14 τρ., όπου συνεδρίασαν εν Εθνικώ Συμβουλίω, ενόψει της επικείμενης «Άτυπης Πενταμερούς» ή «Διευρυμένης Διάσκεψης» (η ονομασία της οποίας δεν προσδιορίστηκε ακόμη) του Μαρτίου στην Γενεύη. Οι εν λόγω δηλώσεις ηχούν περισσότερο ως εκφώνηση αποσπασμάτων από παλαιό προσευχητάριο με επαναλαμβανόμενα κατά το «Κύριε ελέησον» ευχολόγια...

ΛΟΓΙΖΕΤΑΙ πλέον ως ανεπίτρεπτο να τρέφει οιοσδήποτε την παραμικρή παρανόηση ότι υπάρχει έστω και η ελάχιστη πιθανότητα η σημερινή Τουρκία ν’ αποφασίσει την ελάχιστη καν υποχώρησή της στο Κυπριακό.

- Η στοιχειώδης πολιτική ικανότητα ανάγνωσης και αντίληψης, για το τι εστί σήμερα η Τουρκία, οδηγεί στην βεβαιότητα περί των στρατηγικών επιδιώξεων της Τουρκίας, τις οποίες κλιμακώνει σταθερά, μεθοδικά, επίμονα και αταλάντευτα, με ακλόνητο νεο-οθωμανικό επεκτατισμό στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στα Βαλκάνια, στον Καύκασο, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική...

ΚΕΡΔΟΣ έκτοτε και σωσίβιο, αλλά και βατήρας για το μέλλον, αποτελεί η διάσωση του μόνου νόμιμου διεθνώς κυπριακού κράτους εις χείρας της ελληνικής πλειονότητας της νήσου, ούτως ώστε να αυξάνει, αν το θελήσει, τις ικανότητες διεκδίκησης της απελευθέρωσης των σκλαβωμένων εδαφών της

- Έχοντας ήδη προελάσει αυτοπροσώπως και δι’ αντιπροσώπων στην καθημαγμένη Συρία, δύναται άραγε κανείς στην Λευκωσία και στην Αθήνα να βλέπει όνειρα θερινής νυκτός περί τουρκικών υποχωρήσεων στο Κυπριακό προς επίτευξη «αμοιβαίως αποδεκτής λύσης»; Και αν αυτή ακριβώς είναι η ορθότερη υπό τις περιστάσεις ανάγνωση της πραγματικότητας, ποια θα είναι μήπως η πιο κερδισμένη και ποια η πιο τραυματισμένη «πλευρά» στην λήξη της επικείμενης Γενεύης του Μαρτίου;

ΥΣΤΕΡΑ από τον όλεθρο που υποστήκαμε το 1974 και την τουρκική κατάκτηση των βορείων εδαφών της Κύπρου από τον Αττίλα εισβολέα, με τα Ηττημένα Μυαλά μας, συρθήκαμε σε μιαν απ’ αρχής λανθασμένη πολιτική.

- Αντί της οικοδόμησης σθεναρής αντίστασης και πανεθνικού σχεδιασμού στρατηγικής για την απελευθέρωση των σκλαβωμένων εδαφών μας, ολισθήσαμε στην κατηφόρα του λεγόμενου «έντιμου συμβιβασμού». Με υποταγή των επιδιώξεών μας στις έκτοτε αυξανόμενες διαδοχικά απαιτήσεις της Τουρκίας - Κατακτητή, για «λύση» Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, με «πολιτική ισότητα» (εξίσωση της τουρκικής μειονότητας του 18% με την ελληνική πλειονότητα του 82%), «δύο ισότιμου καθεστώτος συνιστώντα κράτη», «κυριαρχία εξίσου προερχόμενη από Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους», τουρκική «εκ περιτροπής προεδρία», έως και τα «δύο κράτη»...

- Αυτή η πολιτική διαδρομή, έναρξη της οποίας θεωρείται η «Συμφωνία των Τεσσάρων Κατευθυντηρίων Γραμμών» της 12ης Φεβρουαρίου 1977 και η μακρόχρονη διαδικασία των λεγόμενων «διακοινοτικών» συνομιλιών υπό την αιγίδα του εκάστοτε Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, παρήγαγε μια ολόκληρη σειρά από διαδοχικά δυσμενέστατα «σχέδια λύσης». Κοινός παρονομαστής και σκληρός πυρήνας των οποίων ήταν, πάντα, η νομιμοποίηση του ελέγχου της Τουρκίας επί της Κύπρου. Και η αφαίρεση του κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας από τα χέρια της ελληνικής πλειονότητας του πληθυσμού της:

- Βολιδοσκοπήσεις Κουρτ Βάλντχαϊμ, Αγγλο-Αμερικανο-Καναδικό Σχέδιο, Δείκτες Κουεγιάρ, Δέσμη Ιδεών Γκάλι, με κορύφωση, ως τελικό προϊόν, ως αποτέλεσμα και παράγωγο του συνόλου της 27χρονης πολιτικής  1977 - 2004, το Σχέδιο Ανάν.

- Κριτής εκείνης της «λύσης Ανάν», κλήθηκε για πρώτη φορά να αποφασίσει, αυτοπροσώπως και ιδιοχείρως, με το Δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004, ο ίδιος ο λαός. Έκαστος πολίτης, μόνος και αυτεξούσιος, με την ψήφο του πίσω από το παραβάν.

- Η συντριπτική πλειοψηφία 76% ψήφισε ΟΧΙ και κατέδειξε, με την δημοκρατική απόφαση της λαϊκής κυριαρχίας, την αποτυχία, την αναποτελεσματικότητα και την καταστροφικότητα της συνολικής πολιτικής που ακολουθούσαν η Λευκωσία και η Αθήνα επί τριάντα χρόνια 1974-2004.

-Τρεις ολόκληρες δεκαετίες και, αντί της απελευθέρωσης της Κύπρου, οι πολιτικές ηγεσίες κατήντησαν τον λαό να αποφασίσει με την ψήφο του, αν δέχεται ή όχι να μετατραπεί η Κυπριακή Δημοκρατία σε οιονεί προτεκτοράτο της Τουρκίας.

ΚΕΡΔΟΣ έκτοτε και σωσίβιο, αλλά και βατήρας για το μέλλον, αποτελεί η διάσωση του μόνου νόμιμου διεθνώς κυπριακού κράτους εις χείρας της ελληνικής πλειονότητας της νήσου, ούτως ώστε να αυξάνει, αν το θελήσει, τις ικανότητες διεκδίκησης της απελευθέρωσης των σκλαβωμένων εδαφών της.

- Μέγα όμως έλλειμμα, έκτοτε έως σήμερα, επί είκοσι ένα συναπτά έτη, συνιστά το γεγονός ότι, οι διαδοχικώς κυβερνήσαντες και κυβερνώντες δεν κατόρθωσαν να απολακτίσουν, να εγκαταλείψουν και εμπράκτως να αποκηρύξουν την αποδεδειγμένα εσφαλμένη πολιτική, η οποία παρήγαγε και συνεχίζει να αναπαράγει «λύσεις» τύπου Ανάν. Με φυσιολογικό φευ προϊόν το κατάντημα, οι πολιτικές ηγεσίες, εν έτει 2025, να ορκίζονται πίστη στο ομοουσίου περιεχομένου «κεκτημένο των συνομιλιών». Ευλαβούμενες κατ’ ουσίαν εκείνο που είχε απορρίψει με το Δημοψήφισμα ο λαός. Είναι δε ενδεικτικό ότι, μετά από 21 χρόνια, οι περισσότεροι των «ευλαβουμένων» είχαν διακριθεί και τότε υπέρ του ΝΑΙ, κατ’ εξακολούθησιν αμετάπειστοι και αμετανόητοι του 24%.

Βέβαια η σύνθεση του εκλογικού σώματος έχει έκτοτε αλλάξει, ακόμη και... ηλικιακά. Πολύ πιο εμφανής είναι η συντελεσθείσα μείωση της απήχησης κι επιρροής των κομμάτων και των κομματικών γραμμών πολιτικής στους πολίτες. Πράγμα που επαληθεύεται στις εκάστοτε διενεργούμενες εκλογές, αφ’ ενός με την αυξανόμενη αποχή και με τις αυξο-μειώσεις των ποσοστών των διαφόρων κομμάτων. Εκλογές, όμως, όπου πολύ λιγότερο ρόλο παίζει η επί του Κυπριακού πολιτική εκάστου των υποψηφίων. Οι δημοσκοπήσεις ίσως δείχνουν κατά καιρούς τα ποσοστά διακύμανσης γνώμης και προτιμήσεων σε όσα αφορούν το Κυπριακό. Εάν δηλαδή αυξήθηκε ή μειώθηκε το 76%, που απορρίπτει το... «κεκτημένο των συνομιλιών». Άλλωστε, κάτι τέτοιο δεν βρίσκεται και ούτε προβλέπεται πως θα βρεθεί στο προσεχές μέλλον ενώπιον του λαού.

ΠΙΘΑΝΟΤΕΡΗ πρόβλεψη επιβάλλεται άλλη: Για το πώς θα διέλθει από την Γενεύη το Κυπριακό, με τις λιγότερες ει δυνατόν ζημιές, για την Λευκωσία και την Αθήνα. Και αυτό θα εξαρτηθεί εν πολλοίς από τα αποθέματα θωπείας και ανοχής, στα οποία στοχεύει, ως «σκακιστής διεθνούς εμβέλειας», ο Ερντογάν και η νεο-οθωμανική στρατηγική του, στην ρέουσα αλματωδώς τωρινή συγκυρία στις περιοχές που ο ίδιος ορίζει ως τα «σύνορα της καρδιάς» του. Και αυτό θα φανεί ενδεχομένως στα εκρηκτικώς εκκρεμή των κουρδικών περιοχών της Συρίας, με τον Τραμπ των ΗΠΑ κυρίως και τους Ισραηλινούς επιστήθιους του Αμερικανού Προέδρου...