Πώς βίωσα τον ηλικιακό ρατσισμό

Να που έφτασα σε μια ηλικία να βιώσω και εγώ τον ηλικιακό ρατσισμό. Πριν φτάσω στην έβδομη δεκαετία της ζωής μου, με πανθομολογούμενη ενεργητικότητα, δράση καθημερινή, αφού ήμουν αφοσιωμένη «μόνο στον Δήμο μου», πρόγραμμα εξαντλητικό, έργο που θα μείνει εσαεί, κέφι και ζωντάνια, όρεξη και όραμα για «πράγματα και θαύματα» στον Δήμο Λευκονοίκου που η πλειοψηφία του περασμένου δημοτικού συμβουλίου (ΔΗ.ΣΥ. και Α.Κ.Ε.Λ.) δεν μου επέτρεψε να υλοποιήσουμε, ο συνυποψήφιός μου στις δημοτικές εκλογές του 2024, σε τηλεοπτική εκπομπή του Ρ.Ι.Κ. που προβάλλεται σε πολλές χώρες, μου είπε κατάμουτρα ότι μεγάλωσα, ότι δεν έχω ενέργεια, ό,τι είχα να προσφέρω το πρόσφερα, και τώρα είναι η ώρα να αποσυρθώ και να αναλάβουν τα ηνία οι νέοι…

Αλίμονο, ποιος είπε ότι δεν θα παραδώσουμε τα ηνία στους νέους! Στην περίπτωση των κατεχόμενων δήμων, πίστευα και πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει εμείς που ζήσαμε στη γενέθλια γη μας, εμείς που έχουμε μνήμες, που γνωρίζουμε τον πολιτισμό, την ανθρώπινη γεωγραφία, τη ζωή και την προσφορά όλων, έχουμε χρέος να καταγράψουμε, να συντηρήσουμε, να ετοιμάσουμε για τις νεότερες γενιές όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την ιδιοπροσωπία μας και την παράδοσή μας.

Τι είναι, τέλος πάντων, αυτός ο ηλικιακός ρατσισμός; Ο ηλικιακός ρατσισμός ή ηλικισμός (από τον αγγλικό όρο ageism) είναι η προκατάληψη, η διάκριση ή ο εκφοβισμός ατόμων και ομάδων με βάση την ηλικία τους. Ο όρος “ageism” επινοήθηκε το 1969 από τον Αμερικανό ψυχίατρο και γεροντολόγο Ρόμπερτ Μπάτλερ, για να περιγράψει τις διακρίσεις σε βάρος των ηλικιωμένων, με βάση την ορολογία του σεξισμού και του ρατσισμού.

Δόξα τω Θεώ, αυτή τη στιγμή έχω χρόνο για την οικογένειά μου, απολαμβάνω το σπίτι μου, συνεχίζω τις δράσεις και την προσφορά μου, και στον κόσμο του Λευκονοίκου μας αλλά και σε άλλους φορείς, και μακάρι να με βοηθήσει η Παναγία μας, ο Σωτήρας μας, ο Αρχάγγελός μας και οι Άγιοι του Λευκονοίκου μας να μπορέσω και μόνη μου αλλά και σε συνεργασία με φίλους και φίλες «ειδήμονες και επαΐοντες» να ολοκληρώσουμε πολλά από τα οράματά μας!

Καταληκτικά, να αναφέρω ότι προσωπικά από νεαρή ηλικία πάντα σεβόμουν τους μεγαλύτερους, -ες συναδέλφους και συναδέλφισσές μου, κυρίως, όμως, σεβόμουν από μικρή ηλικία και σέβομαι τους/τις εκπαιδευτικούς μου αλλά και τους/τις συνδημότες, -ισσές μου, και προσπαθούσα πάντα να μάθω από αυτούς, -ές. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά μας με ανθρώπους που δεν σέβονται…

*Φιλόλογος, M.Sc. Η.Π.Α.,

Τέως Δημάρχου Λευκονοίκου