Η κροτίδα που άλλαξε τη ζωή του Κώστα και το Πάσχα που δεν πρόκειται να ξεχάσει

Μπορεί οι παραδόσεις να είναι σημαντικές για έναν τόπο και, ταξιδεύοντας στον χρόνο, από γενιά σε γενιά να μεταφέρουν ένα κομμάτι μιας κοινωνίας, κάποιες όμως από αυτές αγγίζουν τα όρια της υπερβολής, όπως αυτή των κροτίδων κάθε Πάσχα.

Κάθε χρόνο, ειδικά τη στιγμή της Ανάστασης, η ατμόσφαιρα σε πάρα πολλές εκκλησίες της Κύπρου θυμίζει εμπόλεμη ζώνη. Κάθε χρόνο υπάρχουν ατυχήματα, ακρωτηριασμοί, φωτιές, που παρελαύνουν στα παράθυρα των ειδήσεων της Κυριακής και δυστυχώς οι συνέπειες αυτής της ακρότητας είναι πολλαπλές.

Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Κώστα Γεωργίου στη «Σημερινή»

Σήμερα είναι 33 ετών, ωστόσο τα τελευταία 20 χρόνια ζει με τις αρνητικές συνέπειες του κακού «εθίμου» του Πάσχα. Ο Κώστας, από τη Λάρνακα, έχασε τρία δάχτυλα και τη μισή του παλάμη από τις κροτίδες. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν το βάζει κάτω και θέλησε να παραχωρήσει στην εφημερίδα μας μια συγκλονιστική και γεμάτη μηνύματα συνέντευξη.

Σε ποια ηλικία ήσουν εκείνο το μοιραίο για εσένα Πάσχα;

Συνέβη όταν ήμουν 13 ετών. Ήταν Πάσχα του 2005, ανήμερα Πρωτομαγιάς, αφού γιόρτασα με την οικογένειά μου την Ανάσταση, το απόγευμα πήγα να βρω τους φίλους μου σε ένα πάρκο

Τι έγινε ακριβώς και πως συνέβη το κακό;

Καθώς ήμασταν στο πάρκο, είπαμε να πάμε στο Δημοτικό για να δούμε πώς ήταν η λαμπρατζιά. Εκεί πήρα στα χέρια μου μια κροτίδα που μου έδωσε ένα άλλο παιδί, το οποίο βρισκόταν με έναν φίλο του εκεί, και εγώ ξεκίνησα να την επεξεργάζομαι. Προσπάθησα να βάλω αστεράκι σε μια μικρή τρύπα που υπήρχε στην κροτίδα για να δημιουργήσω φιτίλι. Αφού την χτύπησα στο έδαφος για περίπου πέντε φορές, ακούστηκε μια μεγάλη έκρηξη.

Τι θυμάσαι από τη στιγμή της έκρηξης;

Εγώ έκλεισα τα μάτια μου, στην αρχή νόμιζα ότι δεν έπαθα κάτι, αλλά όταν τα άνοιξα, έλειπαν τρία δάχτυλα και μισή παλάμη. Οι φίλοι μου έτρεξαν για να φέρουν βοήθεια και αρχικά με πήραν στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρνακας και αργότερα μεταφέρθηκε σε ιδιωτική κλινική στη Λεμεσό.

Πώς ένιωθες και από ποιες διαδικασίες πέρασες;

Εκείνη τη στιγμή στο νοσοκομείο δεν ένιωθα κάτι. Είδα τους γονείς μου, η μητέρα μου έκλεγε και ο πατέρας μου ήταν από πάνω μου και μου έλεγε να μη φοβάμαι και ότι όλα θα πάνε καλά.

Σε ποιες θεραπείες υποβλήθηκες και για πόσο διάστημα ήσουν στο νοσοκομείο;

Χρειάστηκε να υποβληθώ σε περίπου 30 χειρουργεία για να αποκατασταθεί η ζημιά.

Πριν από το ατύχημα, ως έφηβος, έκανες χρήση κροτίδων;

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν ασχολήθηκα ποτέ με κροτίδες. Tα μοναδικά πράγματα με τα οποία ασχολούμουν ήταν μικρά πυροτεχνήματα και αστεράκια. Αθώα πράγματα και όχι μεγάλες κροτίδες

Πόσο άλλαξε η ζωή σου μετά το ατύχημα;

Μου πήρε πολύ καιρό για να επανέλθω σε μια κανονικότητα. Mέχρι και σήμερα χρειάζομαι βοήθεια. Έχω δυσκολίες, όπως για παράδειγμα να κουμπώσω το πουκάμισό μου ή να δέσω τα παπούτσια μου. Γνωρίζω ότι μέχρι να πεθάνω θα ζητώ βοήθεια για απλά πράγματα, που όλοι τα θεωρούν εύκολα.

Τι άλλες δυσκολίες αντιμετώπισες στην πορεία των χρόνων;

Στα 18 μου, όταν πήγα στρατό, βγήκα αμέσως Ι5, γιατί έλειπαν τα δάχτυλα από το χέρι μου. Επίσης όταν έψαχνα δουλειά, όπου πήγαινα και έβλεπαν το χέρι μου, έλεγαν ότι δεν μπορούσα να τους εξυπηρετήσω στο 100% και έτσι δεν με προσλάμβανε κανείς. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να βρω μια δουλειά.

Σήμερα με τι ασχολείσαι;

Σήμερα εργάζομαι ως διανομέας, με πολλές όμως δυσκολίες, οι οποίες προέρχονται από εκείνο το ατύχημα. Παρόλο που πέρασαν 20 χρόνια, το στίγμα που μου άφησε εκείνη η χρόνια είναι τεράστιο.

Γνωρίζουμε ότι αυτές τις μέρες πηγαίνεις και μιλάς σε νεαρούς για το επικίνδυνο έθιμο των κροτίδων. Πώς τους προσεγγίζεις και οι ίδιοι τι αντιμετώπιση έχουν απέναντί σου;

Αρχικά τους ρωτάω την πρώτη τους σκέψη για το Πάσχα. Όταν μου λένε λαμπρατζιές και κροτίδες, ξεκινάω να τους λέω την ιστορία έχοντας το τραυματισμένο χέρι στην τσέπη. Αρχικά τους λέω πως η ιστορία αυτή συνέβη σε έναν φίλο μου. Στο τέλος τούς ρωτάω αν θέλουν να τον γνωρίσουν, με σκοπό να απαντήσουν «ναι». Τότε βγάζω το χέρι από την τσέπη και τους αποκαλύπτω πως όλα αυτά τα έζησα εγώ. Βλέπω στα μάτια τους τον προβληματισμό, γιατί έχουν μπροστά τους ένα ζωντανό παράδειγμα. Καταλαβαίνω ότι με νιώθουν και ότι η ιστορία μου τους αγγίζει.

Θεωρείς ότι το έθιμο των κροτίδων πρέπει να καταργηθεί;

Θεωρώ ότι πρέπει να καταργηθεί. Δεν είναι έθιμο, αλλά είναι ένας πόλεμος. Πας στην εκκλησία για να ακούσεις την Ανάσταση, αλλά ακούς βόμβες, λες και γίνεται πόλεμος.

Τι μήνυμα θέλεις να στείλεις σε νεαρούς αλλά και μεγαλύτερους ανθρώπους που ασχολούνται με τις κροτίδες;
Θέλω να πω σε όλα τα άτομα που ασχολούνται με κροτίδες, ανεξαρτήτως ηλικίας, να μείνουν όσο πιο μακριά γίνεται. Μπορεί να στιγματιστούν τόσο οι ίδιοι, όσο και οι γύρω τους για ένα «μπάμ». Εμένα θέλω να με βλέπουν όλοι σαν ένα ζωντανό παράδειγμα.