Αλήθεια, πού ήταν οι γονιοί;

Οι πρωταρχικές ευθύνες των γονιών για τη νεανική παραβατικότητα έχουν αναδειχθεί τις τελευταίες ημέρες, με τις συζητήσεις οι οποίες προέκυψαν από τα εξαιρετικά ανησυχητικά περιστατικά βίας που σημειώθηκαν κατά την περίοδο του Πάσχα.

Δυστυχώς δεν μπορέσαμε ως Πολιτεία και ως κοινωνία να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τα φαινόμενα νεανικής παραβατικής συμπεριφοράς. Οφείλουμε, όμως, να ομολογήσουμε ότι όλα ξεκινούν από το σπίτι. Όταν ο γονιός αποτελεί κακό πρότυπο για τα παιδιά, όταν δεν τα αποθαρρύνει να ασκούν βία, λεκτική ή σωματική, όταν στο ίδιο το σπίτι ασκείται οικογενειακή βία, όταν ο γονιός δεν μαθαίνει στα παιδιά του ποια είναι τα όρια της συμπεριφοράς τους έναντι των άλλων, όταν ο γονιός δεν παραδέχεται ποτέ ότι το παιδί του μπορεί να έχει άδικο σε κάποια παράβαση που έκανε, όταν τα παιδιά μας εξοικειώνονται με τη βία μέσω ηλεκτρονικών παιγνιδιών που σε σοκάρουν με τη διαστροφικότητά τους, ε, δεν είναι περίεργο που καταλήγουμε σε περιστατικά όπως αυτά που συζητάμε τις τελευταίες μέρες.

Και να σας αναφέρω κάτι χαρακτηριστικό που συνέβη πρόσφατα. Δεν έχει σχέση με τις λαμπρατζιές και όσα εκτυλίχθηκαν τις ημέρες του Πάσχα. Δείχνει, όμως, με τον πιο εύγλωττο τρόπο, το πώς η συμπεριφορά κάποιων γονιών δημιουργεί αρνητικά πρότυπα για τα παιδιά τους και τα παιδιά των άλλων. Αυτή η συμπεριφορά εκδηλώθηκε σε ποδοσφαιρικό τουρνουά με τη συμμετοχή εκατοντάδων παιδιών από διάφορες χώρες. Όπως μου εκμυστηρεύθηκε πατέρας, που πήρε τον πεντάχρονο γιο του για να συμμετάσχει στο τουρνουά, έμεινε έκπληκτος βλέποντας κάποιους γονείς (πατέρες και μητέρες) που παρακολουθούσαν τους αγώνες, να βρίζουν σκαιώς, να ουρλιάζουν, να εκτοξεύουν μέχρι και ρατσιστικές προσβολές σε αλλοδαπά παιδιά που έπαιρναν μέρος στο τουρνουά και γενικά να συμπεριφέρονται σαν ενήλικες χούλιγκαν. Νόμιζαν ότι με αυτόν τον τρόπο βοηθούσαν τα παιδιά τους να πάρουνε τη νίκη στο παιχνίδι. Μπορεί να μην ήταν πολλοί αυτοί, αλλά ήταν αρκετοί για να δώσουν το χειρότερο δυνατό μάθημα στα παιδιά που τους άκουαν.

Το γράφω αυτό για να υποδείξω πόσο καθοριστικές είναι οι ευθύνες των γονιών στη διαμόρφωση της συμπεριφοράς των παιδιών.

Όπως έλεγαν και οι παππούδες μας, σε μια σοφή τους παροιμία, «που τον βραμόν που αππήησεν η τσούρα, εν να αππηήσει τζιαι το τσουρούιν»!

ΚΥΠΡΟΦΡΕΝΗΣ