Για την 88η Καμπάνα του Χατζηκωστή

ΧΩΛΑΙΝΕ από γεννησιμιού της αυτή η πολιτική - επί του Κυπριακού και των ελλαδο-τουρκικών «διαφορών» - στην οποία εθελουσίως παγιδεύτηκε μετά τον Εθνικό Όλεθρο του 1974 ηττημένος ο Ελληνισμός. Εύστοχα είχε χαρακτηρισθεί ως Πολιτική Ψευδαισθήσεων, από εκείνους που νηφάλια και όχι για οιουσδήποτε λόγους φατριαστικής ή άλλης ιδιοτελούς δημαγωγίας, εγκαίρως επιχειρούσαν και τότε και έκτοτε να διατυπώνουν τις διαφωνίες, τις επιφυλάξεις και τις ανησυχίες τους για τις επιλογές, τις αποφάσεις και τους χειρισμούς των κυβερνήσεων Αθηνών και Λευκωσίας, έναντι του τουρκικού επεκτατισμού και της διαιωνιζόμενης τουρκικής κατοχής στην Κύπρο. Και χώλαινε, «εκ γενετής ανάπηρη», διότι μαστιζόταν από τρεις σπουδαιότερης σημασίας, χρόνιες ανεπάρκειες:

- ΠΡΩΤΗ η άγνοια και, κατά πολύ χειρότερη, η εθελούσια επιμονή αγνόησης τής αλήθειας τής τουρκικής πολιτικής. Παρ’ ότι από την δεκαετία του ’50 άχρι τούδε η ίδια η Τουρκία απεδείκνυε και ανελλιπώς αποδεικνύει εμπράκτως και μεθοδικώς την στρατηγική της βουλιμία για την επέκταση του τουρκικού ελέγχου επί της Κύπρου. Ως πρώτο άλμα για ανάλογα μεθοδευόμενη τακτική εναντίον του Αιγαίου και της Θράκης.

- ΔΕΥΤΕΡΗ, και σημαντικότερη της πρώτης, η πλάνη ότι η Τουρκία, πολεμικώς νικήτρια το 1974, και υπό των μεγάλων δυνάμεων θωπευόμενη ενταύθα και παγκοσμίως, θα έστεργε δήθεν να απεμπολήσει τα κατακτηθέντα, προσερχόμενη σε διαπραγματευτικές διαδικασίες «εντίμου συμβιβασμού προς εξεύρεσιν αμοιβαίως αποδεκτής λύσεως» του

Κυπριακού. Πλάνη, η οποία υποτροπιάζει διαρκώς ακατάσχετη τα τελευταία χρόνια υπό τον τίτλο “win-win situation” (τουρκιστί “kazan-kazan”).

- ΤΡΙΤΗ, τα όνειρα θερινής νυκτός ότι οι Έλληνες (κυβερνώντες εν Αθήναις και εν Λευκωσία), επιδεικνύοντας διεθνώς πως ακολουθούν την «πολιτική των καλών παιδιών» και εξευμενίζοντας με διαδοχικές προσφορές «αμοιβαίου οφέλους» (win-win) την Τουρκία, θα επιτύγχαναν (ή και θα επιτύχουν οψέποτε) να εξασφαλίσουν από τις μεγάλες δυνάμεις, τους διεθνείς Οργανισμούς (π.χ. ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε. κ.λπ) την ικανή και αποτελεσματική προθυμία τους να πείσουν ή να εξαναγκάσουν την Τουρκία να «λογικευτεί», να εγκαταλείψει το «επίτευγμά» της στην Κύπρο και να σεβαστεί το διεθνές δίκαιο εδώ και στο Αιγαίο.

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ, λοιπόν, μισού ήδη αιώνα, αποτίμηση αυτής της πολιτικής Αθηνών και Λευκωσίας, κραυγάζει την αποτυχία της. Την τρανταχτή αυτοματαίωση όλων όσοι κατά καιρούς, ζώντες τε και τεθνεώτες, την ενστερνίστηκαν, την υπηρέτησαν, την υποστήριξαν ή και έτρεφαν κάποιες αμυδρές έστω ελπίδες ευόδωσής της. Στον ψυχρά και... κυνικά καταγραφόμενο «λογαριασμό κερδοζημιών», εκ των αποτελεσμάτων της πολιτικής αυτής της 50ετίας, φαίνεται - πασιφανώς - η απ’ αρχής και κατ’ εξακολούθησιν αστοχία της ελληνικής «πανεθνικής» και «διακομματικής» στόχευσης. Με ακόμη χειρότερο το γεγονός ότι παραμένει ανίκανη να διδάξει τα, εκ των λαθών και των παθημάτων της, αναγκαία μαθήματα αλλαγής της. Πεισματικά αυτομαστιγωνόμενη, παράλυτη και αμετανόητη. Επί 51 συναπτά έτη εδραιώνεται ανενόχλητη και ατιμώρητη η παράνομη τουρκική κατοχή στα βόρεια εδάφη της Κύπρου και απαιτεί την νομιμοποίησή της με ελληνική υπογραφή και παγκόσμια αναγνώριση, εκπέμποντας ανυποχώρητες επιδρομικές απειλές κατά των ελληνικών νήσων στο Αιγαίον.

ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ όμως ο ίδιος λογαριασμός στα ελληνικά «μη διαφυγόντα κέρδη» και τις αποφευχθείσες απώλειες, δύο σπουδαία επιτεύγματα, τα οποία τελούσαν και τελούν υπό διαρκή διακινδύνευση, καθώς συμπεριλαμβάνονται μέσα στα «σύνορα της καρδιάς» της τουρκικής νεο-οθωμανικής βουλιμίας.

- Πρώτο, η διασωζόμενη εισέτι Κυπριακή Δημοκρατία. Μόνο νόμιμο, παγκοσμίως (πλην Τουρκίας) αναγνωρισμένο κράτος. Μέλος του ΟΗΕ και, από το 1964, με μόνη νόμιμη κυβέρνησή του την εκλεγόμενη από την ελληνική πλειονότητα της νήσου. Την Κυπριακή Δημοκρατία, την οποία οι από το 1977 δόλιες μεθοδεύσεις διά των «διακοινοτικών» διαδικασιών, δεν κατόρθωσαν να την καταντήσουν «εκλιπούσα». Και από το 2004 κατόρθωσε να καταστεί κράτος - μέλος και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

- Δεύτερο, η έως τώρα αποτελεσματική αποτροπή της τουρκικής επιδρομικής βουλιμίας, που δεν επέτρεψε σ’ έναν νέο Αττίλα «ξαφνικά ένα βράδυ» να βρει κάποιο προδομένο από εμφυλίους σπαραγμούς και αφύλακτο νέο «Πέντεμιλι» για να εισβάλει σε κάποιο άλλο ελληνικό νησί του Αιγαίου.

ΑΣΦΑΛΩΣ ο κίνδυνος δεν έχει εκλείψει. Αντιθέτως υφέρπει, καθώς η επιδρομικότητα ενδυναμώνεται και αποχαλινώνεται. Επιδεικτικά, μάλιστα, στις ορατές συμπεριφορές και τις δεδηλωμένες επιδιώξεις της Τουρκίας να αναλάβει καθώς διακηρύσσει τα «ιστορικά καθήκοντα» που η ίδια θεωρεί ότι της ορίζει το οθωμανικό της παρελθόν στην... Γεωγραφία.

- Υπομονετικά καραδοκούσε, επιμόνως προπαρασκευαζόμενη, για να αξιοποιήσει τις όποιες ευκαιρίες και διεθνείς συγκυρίες. Οι ραγδαίως ρέουσες στην περιοχή και αλλού πολεμικές συρράξεις και απρόβλεπτες μέχρι πρότινος επιδεινώσεις των διακρατικών σχέσεων, και δη μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων παγκοσμίως, έχουν ήδη αξιοποιηθεί από την Τουρκία για την επιβολή της δικής της δύναμης και θέλησης σε από μακρού προμελετημένους στόχους.

- Η συνεχιζόμενη προέλασή της στη Συρία, η αποδοχή από τις άλλες μεγάλες δυνάμεις του εκεί τουρκικού επιτεύγματος, όπως ήδη ανέλυσε η στήλη και την παρελθούσα Κυριακή στη «Σημερινή», έχει πολλαπλασιάσει σε τεράστιο βαθμό την αυτοπεποίθηση της Τουρκίας και του αναγνωρισμένου ως «διεθνούς εμβέλειας σκακιστή» μονοκράτορά της, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

- Τσιμεντώνοντας εκεί, επί  τους εδάφους και επί των διαδικασιών, τα νέα κεκτημένα της, αξιοποιώντας περαιτέρω τον αναβαθμιζόμενο ρόλο της, με πολλαπλάσιο οίστρο ασφαλώς μεθοδεύει, υπομονετικά, επίμονα και με κάθε δυνατή δεξιοτεχνία την επίτευξη των επόμενων στόχων της στη «γεωγραφία» που ορίζει το οθωμανικό παρελθόν και τα «σύνορα της καρδιάς» της. Με πρώτους εν ευθέτω χρόνω τους στόχους της στην Κύπρο και στο Αιγαίο.

ΤΑ ΕΛΕΓΕ πάντα με αναλυτική και διορατική παρρησία στην ανέκαθεν αρθρογραφία του ο Κώστας Ν. Χατζηκωστής, όπως τεκμαίρεται και από το καινούργιο του βιβλίο με τον τίτλο «Ξυπνάτε Έλληνες – 88 ηχηρές καμπάνες αφύπνισης» (260 σελίδες) από τις εκδόσεις Γερμανός. Επιλογή άρθρων από το 1967 μέχρι 2024. Το τελευταίο στην συλλογή άρθρο, δημοσιευμένο στη «Σημερινή», 22.12.2024, έχει και τον εύγλωττο τίτλο «Η Καμπάνα της Δαμασκού». Είναι η 88η... καμπάνα που επιζητεί να ηχήσει ως εγερτήριο. Η ίδια περίοδος, όμως, 1967-2024, έδειξε δυστυχώς ότι απευθυνόταν σε ώτα μη ακουόντων και μάτια εθελοτυφλούντων