Ουκρανία, δύο μέτρα και δύο σταθμά

Η κρίση στην Ουκρανία ήρθε να επιβεβαιώσει άλλη μια φορά ότι, παρά τις περί του αντιθέτου απόψεις, εξακολουθούμε να ζούμε σ’ ένα κόσμο που χαρακτηρίζεται από αστάθεια και ρευστότητα. Ακόμα επιβεβαιώνεται ότι ο κόσμος όλος είναι πλέον μια γειτονιά και ένα γεγονός που συμβαίνει κάπου έχει αλυσιδωτές επιπτώσεις σε πολλές χώρες και περιοχές πολύ μακριά από το σημείο του συμβάντος.

Πρακτικά βλέπουμε ότι η μικρή Κύπρος δέχεται τις παρενέργειες, οικονομικές και πολιτικές, από την ουκρανική κρίση. Το χειρότερο είναι το γεγονός ότι η Κύπρος είχε συνταχθεί με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις άλλες Δυτικές χώρες στις αποφάσεις τους για κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Η Κύπρος όμως είχε ισχυρούς ιστορικούς, οικονομικούς και πολιτικούς δεσμούς με τη χώρα αυτή.

Εκτεταμένα συμφέροντα της Κυπριακής Δημοκρατίας εδράζονται στις σχέσεις της με τη μεγάλη χώρα της Ρωσίας. Οι Δυτικοί, με το πρόσχημα της παραβίασης της εδαφικής κυριαρχίας της Ουκρανίας από τη Ρωσία, επιδιώκουν λυσσωδώς να την τιμωρήσουν. Είναι οι ίδιες χώρες που παρακολουθούν απαθώς για 51 τόσα χρόνια την Τουρκία να κατέχει μεγάλο μέρος των κυπριακών εδαφών και να στερεί τα ανθρώπινα δικαιώματα του συνόλου του κυπριακού λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Είναι οι ίδιες χώρες που με την πολιτική τους διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία. Και επίσης οι ίδιες χώρες που επέβαλαν με τη δύναμη των όπλων την απόσχιση του Κοσσόβου από τη Σερβία. Τώρα κόπτονται γιατί ένα κομμάτι της Ουκρανίας, που κατοικείται κατά πλειοψηφία από Ρώσους και που μέχρι το 1954 ανήκε στη χώρα αυτή, επιλέγει, με τη βοήθεια έστω της Ρωσίας, να αποσχιστεί.

Εδώ είναι που εξανίσταται ο κάθε αντικειμενικός παρατηρητής. Για την υποκρισία των Δυτικών. Για τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που χρησιμοποιούν στην πολιτική τους. Αν ήθελαν να είναι πιστευτοί και να πείσουν ότι έχουν αρχές και συνέπεια, έπρεπε αυτό που επέβαλαν στη Ρωσία να το είχαν επιβάλει χρόνια πριν στην Τουρκία. Δεν το έπραξαν, όπως δεν το έπραξαν και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις. Τώρα δεν νομιμοποιούνται σε καμία περίπτωση να ζητούν από την Κύπρο να τις ακολουθήσει στην πολεμική τους κατά της Ρωσίας, μιας χώρας που διαχρονικά στέκεται στο πλευρό μας. Μιας χώρας που χρόνια στήριζε οικονομικά την Κύπρο.

Πέρα από τις εκατοντάδες ρωσικές εταιρείες που επέλεξαν να είχαν έδρα την Κύπρο, η οικονομική ένεση που δεχόταν η χώρα μας από το κύμα των Ρώσων τουριστών, που κάθε χρόνο μας επισκέπτονταν, πόσο σημαντική ήταν.

Όλα αυτά οφείλει η πολιτική ηγεσία της Κύπρου να τα έχει υπόψη όταν θα λαμβάνει τυχόν νέες κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Κι αφού στη διεθνή πολιτική αυτό που κυριαρχεί είναι το εθνικό συμφέρον, οφείλει και η ηγεσία μας να το προσμετρά. Ίσως είναι και μοναδική ευκαιρία να θέσουμε προς τους εταίρους και «φίλους» μας και το πρόβλημά μας υποδεικνύοντας με έμφαση τη δική τους ανακολουθία και ασυνἐπεια. Πόσο παραγνωρίζουν τη διεθνή νομιμότητα αφήνοντας μια χώρα διεθνώς αναγνωρισμένη, μέλος του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να υφίσταται τις συνέπειες μιας βάρβαρης εισβολής και κατοχής. Να τους τονίσουμε πόσο μας αδικούν με τη φιλοτουρκική στάση τους και πόσο άδικο να ζητούν από ένα θύμα της διεθνούς παρανομίας να πάρει θέση σ’ ένα τέτοιο πρόβλημα.

Υ.Γ.: 1. Οι πολιτικές αλλαγές στην περιοχή μας και η ρευστότητα που παρατηρείται σε αρκετές χώρες, αλλά κυρίως η ανεύρεση των υδρογονανθράκων, μας κάνουν περιζήτητους φίλους. Όμως η διαφοροποίηση αυτή πόσο ειλικρινής είναι; Ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες που σε όλη τη διάρκεια της ύπαρξης του κυπριακού προβλήματος δεν δίσταζαν να τοποθετούνται φανερά στο πλευρό της Τουρκίας, φαίνεται τώρα να κάνουν δεύτερες σκέψεις. Τώρα όμως μπορούμε κι εμείς να έχουμε απαιτήσεις και να θέτουμε όρους και να διεκδικούμε από χώρες που ξαφνικά μας έχουν αγαπήσει, όπως, π.χ. οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Εταίροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τώρα η Κύπρος έχει στα χέρια της ατού και μπορεί να διεκδικήσει και να απαιτήσει.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες στο παρελθόν και ιδιαίτερα ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών της χώρας, Χένρι Κίσιγκερ, είχαν συμβάλει στην καταστροφή της Κύπρου με την τουρκική εισβολή. Σήμερα τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Γνωρίζουμε ότι η θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας παραμένει δύσκολη και ιδιαίτερα υπό το φάσμα της διένεξης Ρωσίας-Ουκρανίας. Γνωρίζουμε ότι η Κύπρος υποχρεούται να λάβει θέση και να υιοθετήσει τα ψηφίσματα των εταίρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως τίθεται το ερώτημα: ποιοι από τους νέους συμμάχους μας έχουν στηρίξει τις θέσεις μας στο Συμβούλιο Ασφαλείας όταν η Μεγάλη Βρετανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες παίρνανε θέσεις υπέρ των τουρκικών συμφερόντων; Ποια ήταν η χώρα που εναντιωνότανε σ’ αυτές τις φιλοτουρκικές θέσεις; Οι μόνοι που στήριζαν τις κυπριακές θέσεις ήταν η Ρωσία, η Κίνα και μερικώς η Γαλλία.

2. Ο πρώην Γενικός Ελεγκτής της Κύπρου, Οδυσσέας Μιχαηλίδης, έχει επιδοθεί σε μια σειρά αβάσιμων κατηγοριών εναντίον του Προέδρου της Δημοκρατίας και του Ανώτατου Συνταγματικού Δικαστηρίου, σε μια προφανή προσπάθεια να παραμείνει στο προσκήνιο και να ανακτήσει τη φθίνουσα δημοτικότητά του. Η συμπεριφορά του εγείρει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την ακεραιότητα και τις προθέσεις του, ιδίως ενόψει των φιλοδοξιών του για την προεδρία της χώρας.

Η απόφαση του Ανώτατου Συνταγματικού Δικαστηρίου να τον απομακρύνει από τη θέση του ήταν ομόφωνη, βασισμένη σε εκτενή τεκμηρίωση που ανέδειξε την ανάρμοστη συμπεριφορά του και την υπέρβαση των αρμοδιοτήτων του. Η απόφαση αυτή υπογραμμίζει την ανάγκη για σεβασμό των θεσμών και των διαδικασιών του κράτους δικαίου.

Οι συνεχείς επιθέσεις του Μιχαηλίδη κατά των θεσμών και των αξιωματούχων της Δημοκρατίας, χωρίς την παροχή ουσιαστικών αποδείξεων, υπονομεύουν την αξιοπιστία του και θέτουν υπό αμφισβήτηση την ικανότητά του να υπηρετήσει σε ανώτατα αξιώματα. Η πολιτική του συμπεριφορά, που χαρακτηρίζεται από λαϊκισμό και προσωπικές επιθέσεις, δεν συνάδει με τις αρχές της υπεύθυνης διακυβέρνησης.

Είναι επιτακτική ανάγκη για την κοινωνία να απορρίψει τέτοιες πρακτικές που αποσκοπούν στην παραπλάνηση του κοινού και στην υπονόμευση των θεσμών. Η δημοκρατία απαιτεί διαφάνεια, λογοδοσία και σεβασμό στους θεσμούς της. Ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, αντί να συμβάλει εποικοδομητικά στον δημόσιο διάλογο, επιλέγει να διασπείρει αβάσιμες κατηγορίες, υπονομεύοντας την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς. Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι μόνο ανεύθυνη αλλά και επικίνδυνη για τη δημοκρατική λειτουργία του κράτους.

Η Κύπρος χρειάζεται ηγέτες που να προάγουν την ενότητα, τη διαφάνεια και την υπευθυνότητα. Οι πολίτες αξίζουν καλύτερα από πολιτικούς που επιδιώκουν την προσωπική τους προβολή εις βάρος της αλήθειας και της θεσμικής σταθερότητας.

Είναι καιρός να επικεντρωθούμε σε πολιτικές που ενισχύουν τη δημοκρατία και την εμπιστοσύνη στους θεσμούς, απορρίπτοντας τακτικές που βασίζονται σε ψευδείς κατηγορίες και προσωπικές φιλοδοξίες.