Ο χρήσιμός μας... Ερντογάν

ΠΟΣΟ χρήσιμος αποβαίνει άραγε για τον Ελληνισμό ο... Ερντογάν; Πόσο ωφέλιμος, για την Αθήνα και για την Λευκωσία, θα μπορούσε να κριθεί ο επί 23 ήδη χρόνια εν εξουσία (2002-2025) μονοκράτωρ στην Τουρκία; Τούτο το «αιρετικό» ερώτημα, μήπως εμπλουτίζει τους σημαντικότερους προβληματισμούς μας, για την πολιτική Ελλάδος και Κύπρου έναντι του μακροχρόνιου Τουρκικού Προβλήματος; Διατυπώνεται εδώ ευθέως, επειδή συνδέεται άμεσα με την πρώτη από τις διαχρονικά διαπιστωμένες κυριότερες ανεπάρκειες των διαδοχικών κυβερνήσεων και των περισσοτέρων πολιτευόντων στο κυπριακό και στο ελλα-δικό μας κράτος.

- Ανεπάρκειες στις οποίες αναφερόταν και το «Ειρήσθω» της παρελθούσας Κυριακής, 25.5.2025, σε αυτήν την σελίδα: Πρώτη ανεπάρκεια - γράφαμε - «η άγνοια και, κατά πολύ χειρότερη, η εθελούσια επιμονή αγνόησης της αλήθειας της τουρκικής πολιτικής. Παρ’ ότι από την δεκαετία του ’50 άχρι τούδε η ίδια η Τουρκία απεδείκνυε και ανελλιπώς αποδεικνύει εμπράκτως και μεθοδικώς την στρατηγική της βουλιμία για την επέκταση του τουρκικού ελέγχου επί της Κύπρου. Ως πρώτο άλμα για ανάλογα μεθοδευόμενη τακτική εναντίον του Αιγαίου και της Θράκης»...

Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ, λοιπόν, φανερώνει τις διαστάσεις αυτής της ελληνικής μας ανεπάρκειας και μας αναγκάζει ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας. Για να εννοήσουμε τα μεγέθη της άγνοιας και της ηθελημένης παραγνώρισης - εθελοτυφλία είν’ ένα συνώνυμο - των επιδιώξεων και μεθοδεύσεων της τουρκικής πολιτικής.

- Η χρησιμότητά του έγκειται στο ότι ο ίδιος αποκαλύπτει και διατυμπανίζει, έργοις τε και λόγοις, την νεο-οθωμανική επεκτατική στρατηγική της Τουρκίας. Επαίρεται γι’ αυτήν. Και ομνύει αταλάντευτη προσήλωση στους στόχους της.

- Υπ’ αυτήν την έννοια, προσφέρει έτσι την δυνατότητα, στους έχοντες στοιχειώδεις ικανότητες αντίληψης και εντιμότητα παραδοχής σφαλμάτων, ν’ απαλλαγούν από τις παρωπίδες και να αναγνώσουν χωρίς παραμορφωτικούς φακούς τις πραγματικές διαστάσεις του τουρκικού μας προβλήματος.

ΑΞΙΖΕΙ να υπενθυμιστεί πόσες... χαρές κι ελπίδες εξέφραζαν πλείστοι εν Αθήναις και εν Λευκωσία, μετά την εκλογική επικράτηση της 3ης Νοεμβρίου 2002 του ερντογανικού ΑΚΡ «Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης Κόμματος». Όχι μόνο, βέβαια, γιατί εκτόπισε τον τότε 77χρονο πρωθυπουργό, σφαγέα το 1974 της Κύπρου, Μπουλέντ Ετζεβίτ, αλλά γιατί παρασύρθηκαν από τις ψευδαισθήσεις ότι ο ικανός ηγέτης του ΑΚΡ και πρώην δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, Ερντογάν, 49 χρ., ήταν ο φέρελπις... «ισλαμο-δημοκράτης» και «ευρωπαϊστής», άξιος να τον εμπιστευθούν για τ’ όνειρο της «ελληνο-τουρκικής φιλίας». Άλλωστε, ακόμη και επί Ετζεβίτ το 1999 μεσουρανούσε η προσδοκία ότι οσονούπω η Τουρκία θα άρχιζε δήθεν να... εξευρωπαΐζεται πορευομένη προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε να εγκαταλείψει τις επεκτατικές βουλιμίες της στο Αιγαίο και να τερματίσει την κατοχή της στην Κύπρο.

ΕΞΙΣΟΥ άξια υπενθύμισης είναι και η περιφρόνηση που επιδεικνυόταν στις διαχρονικά επαληθευόμενης εγκυρότητας, γνώσεις και υποδείξεις των οξυδερκέστερων Τουρκολόγων μας, όπως λ.χ. του αειμνήστου καθηγητή Νεοκλή Σαρρή και άλλων, οι οποίοι εγκαίρως αποκάλυπταν αναλυτικά και προειδοποιούσαν σθεναρά για την πραγματική φύση και τις νεο-οθωμανικές επιδιώξεις των ανελθόντων στην εξουσία το 2002 ισλαμιστών του Ερντογάν.

- Εξηγούσαν ότι, σε αντίθεση με τις κρατούσες παρανοήσεις και ευσεβοποθισμούς, η στρατηγική Ερντογάν ήταν ήδη και απ’ το 2001 ευκρινώς διατυπωμένη από τον καθηγητή και μέντορά του, τον Αχμέτ Νταβούτογλου, στο βιβλίο «Στρατηγικό Βάθος», που κυκλοφόρησε εκείνη την χρονιά στην Τουρκία. Ο Νταβούτογλου ανέλαβε μετά και Υπ.Εξ. του Ερντογάν και τον διαδέχθηκε το 2014 στην πρωθυπουργία, όταν εκείνος προήχθη έκτοτε σε Πρόεδρο της Τουρκίας.

- Το «Στρατηγικό Βάθος» (872 σελίδων) μεταφράστηκε στα Ελληνικά και κυκλοφόρησε το 2010 από τις εκδόσεις «Ποιότητα». Αλλά φαίνεται πως έμεινε αδιάβαστο στα ράφια των εν Ελλάδι και εν Κύπρω ανερχομένων στην εξουσία. Παρ’ ότι εξακολουθεί και σήμερα να αποδεικνύεται ως «κοράνι» της πολιτικής που εφαρμόζει, των μεθόδων που επιλέγει και των επιδιώξεων που στοχεύει η Τουρκία.

- Και το οποίο αποτελεί, εμπλουτισμένη και αναπτυγμένη ευρύτερα συνέχεια της «στρατηγικής Νιχάτ Ερίμ», που υλοποιεί επιμόνως αταλάντευτα από την δεκαετία του ’50 εναντίον της Κύπρου η Τουρκία. Άλλωστε το επίτευγμα στην Κύπρο, καθ’ ομολογίαν των ιδίων, αποτελεί καθοδηγητικό υπόδειγμα για τους μετέπειτα νεο-οθωμανικούς σχεδιασμούς τους. Όχι μόνο εναντίον της Κύπρου και Ελλάδος, μα και των άλλων περιοχών που ορίζονται από τον Ερντογάν ως «τα σύνορα της καρδιάς» τους. Εδάφη που είχαν απαλλαγεί από τον τουρκικό ζυγό κατά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο του 1914-1918. Και εναντίον των οποίων προπαρασκευάζει αόκνως και δοκιμάζει διαρκώς την πολιτική της Ισχύος, μεθοδεύει τις περιστάσεις και καραδοκεί τις ευκαιρίες για να προελάσει «ξαφνικά ένα βράδυ», όταν θα είναι σίγουρη για το αποτέλεσμα.

ΠΑΡ’ ΟΤΙ όμως παριστάνει την πανίσχυρη - προς εκφοβισμό και υποταγή των δειλών - η Τουρκία δεν τολμά να διακινδυνεύσει αμφιβόλου αποτελέσματος πολεμική αναμέτρηση.

- Άλλωστε, για το επίτευγμά της το 1974 στην Κύπρο, είχε την υπομονή να καραδοκεί μ’ ετοιμότητα πότε θα αλληλοφαγωθούμε οι Έλληνες. Και μοιραίως τής το προσέφερε εν τέλει η ανθελληνική Χούντα των Αθηνών. Με το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου 15ης Ιουλίου 1974 και τον εν Κύπρω εμφυλιοπολεμικό διχασμό («μακαριακών-αντιμακαριακών»), αφήνοντας αφύλακτες τις προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες στο Πέντεμιλι την 20ή Ιουλίου 1974. Τρεις μέρες μετά, η Αθήνα πανηγύριζε την πτώση τής επτάχρονης δικτατορίας και οι ορδές του Αττίλα προέλαυναν στην Κερύνεια.

- Την ίδια μέθοδο, τηρουμένων των αναλογιών, σχεδίασε από χρόνια και υλοποίησε το 2024 επιτυχώς η Τουρκία, για να προελάσει και στην Συρία. Αδυσώπητος πολυετής εμφύλιος εκεί πόλεμος. Αξιοποίηση, ποδηγέτηση, χρηματοδότηση, εξοπλισμός, καθοδήγηση των αντικαθεστωτικών. Πρακτικές δοκιμασμένες μερικώς και στην τουρκική ανάμειξη με μισθοφόρους της νωρίτερα στον εμφύλιο της Λιβύης.

ΧΩΡΙΣ αμφιβολία, οι τουρκικοί σχεδιασμοί εναντίον Ελλάδος και Κύπρου επιμένουν και καιροφυλαχτούν σ’ εποχές «ήρεμων νερών» και «διακοινοτικών» διαδικασιών, ΜΟΕ και απεσταλμένων του ΟΗΕ και της Ε.Ε. Το ότι όλ’ αυτά τα χρόνια ούτε μια... διμοιρία τουρκικού στρατού δεν τόλμησε να κάνει απόβαση και να προελάσει σε οποιαδήποτε ελληνική νησίδα του Αιγαίου, δείχνει ότι η νεο-οθωμανική βουλιμία του Ερντογάν μετράει τρία πράγματα:

ΠΡΩΤΟΝ: Την ανυπαρξία οιωνδήποτε νέων εμφυλίων διχασμών των Ελλήνων και την τουρκική αδυναμία αξιοποίησης οποιωνδήποτε εντός Ελλάδος και Κύπρου «χρήσιμων ηλιθίων» ως προγεφυρωμάτων.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Την ισχύ, την συντελούμενη ενδυνάμωση και την αποφασιστικότητα των ενόπλων δυνάμεων του Ελληνισμού.
ΤΡΙΤΟΝ: Τις συμμαχίες, τις διεθνείς συνεργασίες και την ενεργό συμμετοχή που επιτυγχάνουν το κυπριακό και το ελλα-δικό μας κράτος, στις ραγδαίως ρέουσες στην περιοχή και ευρύτερα επικίνδυνες εξελίξεις

^{Ο Ερντογάν είχε τον Νταβούτογλου ως στρατηγικό του μέντορα. Εξ ου και το βιβλίο «Στρατηγικό Βάθος» του 2001, που αποτελεί έκτοτε το «κοράνι» της νεο-οθωμανικής του πολιτικής. Κατόπιν τον διόρισε Υπουργό του των Εξωτερικών. Ύστερα τον προήγαγε σε Πρωθυπουργό του. Και μετά τον εξεδίωξε...}