Οι γκουρού της διχοτόμησης
Υπάρχει τελικά κινητικότητα ή αδιέξοδο στο Κυπριακό και στα Eλλαδοτουρκικά; Και αν υπάρχει κινητικότητα, προς τα πού κατευθύνεται; Πρόκειται για περίπτωση «αμοιβαίου ή μονομερούς οφέλους»; Προφανώς και υπάρχει κινητικότητα και όχι αδιέξοδο. Και δη προς την εμπέδωση των τουρκικών αξιώσεων και της διπλής διχοτόμησης. Και στο Αιγαίο και στην Κύπρο…
Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει διολίσθηση, αλλά αδιέξοδο στο Κυπριακό και στα Ελλαδοτουρκικά, ποιον βοηθά η κατάσταση; Εκείνον που έχει τα κυριαρχικά δικαιώματα και δεν μπορεί να τα ασκεί - είτε γιατί υπάρχει κατοχή είτε γιατί επιβάλλεται casus belli - ή τον επεκτατιστή; Τον δεύτερο. Δηλαδή την Άγκυρα. Εάν δει κάποιος ψυχρά τι συμβαίνει, θα διαπιστώσει ότι υπάρχει όντως κινητικότητα, αλλά προς όφελος της Τουρκίας. Και εξηγούμε:
- Η Ελλάδα αυτοπεριορίστηκε στα 6 αντί στα 12 ναυτικά μίλια στο Αιγαίο. Και αυτό αποτυπώνεται, για παράδειγμα, στο θέμα των ανεμογεννητριών και στον χωροταξικό χάρτη που κατατέθηκε στην ΕΕ. Γενικότερα, δε, εμπεδώνονται οι γκρίζες ζώνες μέχρι να κοκκινίσουν. Υπό αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα υποκύπτει στην Τουρκία, η οποία εδραιώνει πλέον ως μιαν από τις κύριες ελλαδοτουρκικές διαφορές την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, για να μπορεί να υιοθετήσει το μοντέλο της αποχώρησης της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο. Και ο νοών νοείτω. Είναι αντιληπτό ότι η πολιτική των «ήρεμων νερών» στο Αιγαίο στηρίζεται στην ακύρωση μέρους των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Έως ότου να γίνει το επόμενο βήμα…
- Η κινητικότητα στο Κυπριακό μέσω των ΜΟΕ προκαλεί νέα διολίσθηση. Γιατί; Διότι στην Πενταμερή δεν καθορίστηκε βάση των όποιων συνομιλιών και η τουρκική πλευρά έθεσε ενώπιον του ΓΓ του ΟΗΕ τα δύο κράτη. Τα ΜΟΕ και το άνοιγμα οδοφραγμάτων ενισχύουν τη χωριστή κρατική συνείδηση των Τουρκοκυπρίων είτε η λύση θα είναι τα δύο κράτη με ισότιμη κυριαρχία είτε τα δυο συνιστώντα κράτη με πολιτική ισότητα στο πλαίσιο μιας ομοσπονδίας. Και οι δύο, τουρκικές λύσεις είναι. Ακόμη, όμως, και αν θεωρηθεί ότι υπάρχει μιας μορφής αδιέξοδο, πού οδηγεί; Στην εμπέδωση της de facto διχοτόμησης.
Κατά τα άλλα, σημειώνουμε επιτυχίες! Πού και πώς; Το αντίθετο συμβαίνει. Ενώ οι ημέτεροι εξελίσσονται σε γκουρού της διχοτόμησης, ο Ερντογάν γίνεται διά της ισχύος του όλο και πιο απαραίτητος στο διεθνές σύστημα, αλλά και «ειρηνοποιός», κτίζοντας πάνω στον δικό του επεκτατισμό, καθώς και στον εξευμενισμό Αθηνών - Λευκωσίας, που μας εμπαίζου. Και έτσι υλοποιεί το νεο-οθωμανικό του όραμα, που αποτελεί για μας πραγματικό εφιάλτη.
