Φτάνει πια η αιματοχυσία στη Γάζα – Ένα ανθρώπινο δράμα χωρίς τέλος

Η ανθρωπιστική καταστροφή που εξελίσσεται στη Γάζα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Εικόνες παιδιών που ψάχνουν τους γονείς τους στα χαλάσματα, νοσοκομεία χωρίς ρεύμα, και οικογένειες που χάνουν τα πάντα μέσα σε λίγα λεπτά, ξεπερνούν κάθε ιδεολογική ή πολιτική γραμμή. Δεν έχει σημασία με ποια πλευρά μπορεί να νιώθει κάποιος πιο κοντά. Μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, η μόνη αποδεκτή στάση είναι η συμπόνια και η φωνή υπέρ της ειρήνης.

Το αίμα που χύνεται καθημερινά στη Γάζα είναι αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας σύγκρουσης, που τροφοδοτείται από μίσος, παρεξηγήσεις, πολιτικούς υπολογισμούς και -δυστυχώς- την επιρροή ακραίων στοιχείων. Η πρόσφατη κλιμάκωση των συγκρούσεων ξεκίνησε, όπως και στο παρελθόν, από επιθέσεις που είχαν ως στόχο αθώους πολίτες. Οι ακραίοι τρομοκράτες της Χαμάς, με επιθετικές ενέργειες και ρητορική μίσους, επέλεξαν να προκαλέσουν μια σύγκρουση γνωρίζοντας ότι ο λαός τους θα είναι αυτός που θα πληρώσει το βαρύτερο τίμημα.

Η Χαμάς, δρώντας χωρίς εντολή από τον παλαιστινιακό λαό, όχι μόνο στοχοποιεί Ισραηλινούς πολίτες, αλλά και εμποδίζει την ίδια την ανθρωπιστική βοήθεια που προορίζεται για τους κατοίκους της Γάζας. Σε αρκετές περιπτώσεις, τρομοκρατικά στοιχεία της Χαμάς έχουν επιτεθεί σε κομβόι βοήθειας ή έχουν ιδιοποιηθεί τρόφιμα και φάρμακα, στερώντας τα από τους ανθρώπους που πραγματικά τα έχουν ανάγκη. Τέτοιες πράξεις δεν είναι απλώς καταδικαστέες· είναι εγκλήματα απέναντι στην ίδια την ανθρωπότητα.

Την ίδια στιγμή, το Ισραήλ, που έχει απόλυτο δικαίωμα στην ασφάλεια και την άμυνα των πολιτών του, οφείλει να επιδείξει αυτοσυγκράτηση και να περιορίσει τις στρατιωτικές του ενέργειες ώστε να αποφευχθούν περαιτέρω απώλειες αμάχων. Οι αδιάκριτοι βομβαρδισμοί, όσο "χειρουργικής ακρίβειας" κι αν παρουσιάζονται, δεν μπορούν να δικαιολογηθούν όταν προκαλούν μαζικούς θανάτους παιδιών, μητέρων και ηλικιωμένων. Το διεθνές δίκαιο είναι σαφές: οι άμαχοι πρέπει να προστατεύονται με κάθε τρόπο.

Είναι αλήθεια ότι η τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς χρησιμοποιεί αμάχους ως ανθρώπινες ασπίδες – μια πρακτική απάνθρωπη και απεχθής, που καθιστά ακόμη πιο περίπλοκο το έργο όσων επιδιώκουν μια στοχευμένη απάντηση.

Όμως αυτό δεν αναιρεί την υποχρέωση των ισχυρών να δρουν με ευθύνη και να επιδιώκουν τη λύση, όχι την κλιμάκωση. Κάθε βόμβα που πέφτει στη Γάζα, κάθε ρουκέτα που εκτοξεύεται σε ισραηλινά εδάφη, απομακρύνει ακόμα περισσότερο την ελπίδα για ειρήνη.

Ο λαός του Ισραήλ, που έχει βιώσει στο πετσί του τις σφαγές και τις διώξεις στο παρελθόν, έχει κάθε δικαίωμα να ζήσει με ασφάλεια και αξιοπρέπεια στη γη του. Το ίδιο όμως ισχύει και για τον παλαιστινιακό λαό. Οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, στην ελευθερία και σε μια ζωή χωρίς φόβο, πείνα και αποκλεισμό.

Το μέλλον αυτής της μαρτυρικής γης δεν μπορεί να στηρίζεται στις βόμβες και τους καταυλισμούς προσφύγων. Μπορεί – και πρέπει – να στηρίζεται σε ένα κοινό όραμα: της συνύπαρξης, του αλληλοσεβασμού, της συνδιαλλαγής. Η λύση δεν θα έρθει μέσα από όπλα, αλλά μέσα από διαπραγματεύσεις, αμοιβαία κατανόηση και σκληρή δουλειά για την ανοικοδόμηση εμπιστοσύνης.

Αυτό το όραμα, όμως, δεν μπορεί να πραγματωθεί όσο οι φωνές του μίσους κυριαρχούν. Οι Παλαιστίνιοι οφείλουν να υψώσουν τη φωνή τους όχι μόνο εναντίον των βομβαρδισμών, αλλά και εναντίον εκείνων που καπηλεύονται τον αγώνα τους για προσωπικά ή φανατικά συμφέροντα. Οι τρομοκράτες της Χαμάς δεν εκπροσωπούν τον παλαιστινιακό λαό. Τον εκθέτουν, τον καταστρέφουν και τον απομακρύνουν από κάθε διεθνή στήριξη.

Ακόμα πιο ανησυχητική είναι η πεισματική άρνηση της Χαμάς να συνεργαστεί για την απελευθέρωση των ομήρων. Η παρατεταμένη κράτησή τους λειτουργεί ως διαρκής σπίθα κλιμάκωσης, αποτρέπει κάθε ειλικρινή διαπραγμάτευση και διατηρεί την ανθρωπιστική καταστροφή στη Γάζα. Την ίδια στιγμή, η ηγεσία της Χαμάς, προστατευμένη στα υπόγεια καταφύγια της, καταδικάζει τον πληθυσμό της Γάζας σε πείνα, θάνατο και διεθνή απομόνωση.

Η διεθνής κοινότητα έχει την ευθύνη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Πρέπει να ενταθούν οι πιέσεις για άμεση κατάπαυση του πυρός, να εξασφαλιστεί η ασφαλής διέλευση της ανθρωπιστικής βοήθειας, και να ξεκινήσει επιτέλους ένας έντιμος και ουσιαστικός διάλογος για την ειρήνη. Η σιωπή ισοδυναμεί με συνενοχή.

Αυτό που χρειάζονται σήμερα οι λαοί – και των δύο πλευρών – είναι ελπίδα. Ελπίδα για ένα αύριο χωρίς φόβο. Ελπίδα για ένα σπίτι που δεν θα βομβαρδιστεί, για ένα σχολείο που δεν θα γίνει ερείπιο, για ένα μέλλον όπου τα παιδιά θα κρατούν βιβλία και όχι φωτογραφίες νεκρών συγγενών.

Η ειρήνη δεν είναι ουτοπία. Είναι επιλογή. Και είναι καιρός πια να την επιλέξουμε. Για να γίνει αυτό, όμως, πρέπει πρώτα να ξεπεραστεί το κυριότερο εμπόδιο: η αδιαλλαξία και η εγκληματική στρατηγική της Χαμάς.

Υ.Γ.: Το Ιράν, η Τουρκία και η Επόμενη Μέρα στη Μέση Ανατολή

Ο πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, ο οποίος πλέον κινείται από τη σφαίρα της απειλής στη σφαίρα της πραγματικότητας, διαμορφώνει ένα νέο και άκρως ασταθές τοπίο στη Μέση Ανατολή. Αν το καθεστώς των μουλάδων στην Τεχεράνη καταρρεύσει – ένα ενδεχόμενο που συζητείται ολοένα και πιο έντονα – τότε το γεωπολιτικό κενό που θα δημιουργηθεί θα είναι τεράστιο.

Η Τουρκία ως Εναλλακτικός Παίχτης

Η Τουρκία, υπό την ηγεσία του Ερντογάν, παρουσιάζεται ήδη ως ηγέτιδα δύναμη του σουνιτικού μουσουλμανικού κόσμου, προσπαθώντας να αναβιώσει μια μορφή νεο-οθωμανισμού. Σε περίπτωση αποδυνάμωσης του Ιράν, η Άγκυρα είναι η πλέον έτοιμη και πρόθυμη να αναλάβει αυξημένο ρόλο στην περιοχή, ιδίως μέσω της στρατιωτικής, πολιτικής και θρησκευτικής της επιρροής.

Πιθανές Επιπτώσεις

Αν η Τουρκία επωφεληθεί από την κατάρρευση του Ιράν, αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε:

• Ενίσχυση ισλαμικών οργανώσεων με τουρκική στήριξη, σε Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική αλλά και στα Βαλκάνια.
• Δημιουργία νέων μορφών τρομοκρατικής απειλής σε συνεργασία με ομάδες όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα ή οργανώσεις με σαλαφιστική ιδεολογία.
• Εντατικοποίηση συγκρούσεων με σιιτικές πολιτοφυλακές και ανταγωνιστικές αραβικές κυβερνήσεις.

Οι Αντιδράσεις της Δύσης και των ΗΠΑ

Η Δύση, και ιδιαίτερα οι Ηνωμένες Πολιτείες, θα βρεθούν μπροστά σε ένα δίλημμα:

• Να συνεργαστούν με μιαασταθή, αυταρχική Τουρκία λόγω γεωπολιτικών αναγκών.
• Ή να αντιμετωπίσουν την Άγκυρα ως αποσταθεροποιητικό παράγοντα, με πιθανή αποπομπή της από κρίσιμα δυτικά σχήματα (όπως το ΝΑΤΟ).

Η υποστήριξη από την Τουρκία προς τρομοκρατικές οργανώσεις θα οδηγήσει πιθανόν σε κυρώσεις, επιβολή περιορισμών στην εξαγωγή οπλικών συστημάτων και, ενδεχομένως, σε μια νέα ψυχροπολεμική συνθήκη με στρατόπεδα επιρροής.

Συμπέρασμα

Η κατάρρευση του ιρανικού καθεστώτος δεν θα φέρει απαραίτητα σταθερότητα – αντίθετα, μπορεί να ανοίξει την πόρτα σε έναν νέο, πιο πολύπλοκο και επικίνδυνο ανταγωνισμό ισχύος, με την Τουρκία στο επίκεντρο. Η διαχείριση αυτού του μεταβατικού σταδίου θα κρίνει όχι μόνο το μέλλον της περιοχής, αλλά και τη συνοχή του διεθνούς συστήματος ασφαλείας.