51ος Αύγουστος Ηττημένων

ΣΑΝ παιδαριώδεις μαξιλαροπόλεμοι επιδειξιομανούς ανοητολογίας, μοιάζουν όλο και περισσότερο, οι περί το Κυπριακό εμφανιζόμενες εισέτι αψιμαχίες, αντιπαραθέσεις και αντιλογίες των εθισμένων στη δημαγωγία, αδιόρθωτα βαλτωμένων στις πολιτικές των... ψευδαισθήσεων. Μισό ήδη αιώνα, για πεντηκοστό πρώτο Αύγουστο 1974-2025, εξακολουθεί να εδραιώνεται Ατιμώρητος και Ανενόχλητος ο τουρκικός Αττίλας ’74 στην Κύπρο και οι εκατέρωθεν παρακμιακές θεωρίες στο πολιτικο-κομματικό πάλκο του Ηττημένου Ελληνισμού καβγαδίζουν ακόμη για «ένα πουκάμισο αδειανό», για μια... λύση!

- Το «γηράσκω αεί διδασκόμενος», που μας άφησε ο σπουδαίος πρόγονός μας, σοφός της αρχαιότητας, ο Σόλων, δεν φαίνεται να ευδοκιμεί στους περισσότερους εκ των νυν μακρινών απογόνων του. Ιδίως για τους πολιτεύοντες. Και στη γενέτειρά του, στων Αθηνών το Κλεινόν Άστυ, αλλά και ες γην εναλίαν Κύπρον ου μ’ εθέσπισεν οικείν Απόλλων. Όπου ο αρχαίος μας Φιλόκυπρος ίδρυσε και πόλη - βασίλειο που την ονόμασε Σόλους, προς τιμήν του μεγάλου νομοθέτη Σόλωνα. Μάλλον υπερτερεί δυστυχώς εκείνο που ο Πλάτων στον Τιμαίου Διάλογο γράφει ότι ο Σόλων άκουσε από Αιγύπτιο ιερέα να του γνωματεύει: «Ω, Σόλων, Έλληνες αεί παίδες. Γέρων Έλλην ουκ εστίν». Αντιλέγων δηλαδή στο «γηράσκω αεί διδασκόμενος», έκρινε ότι πάντοτε οι Έλληνες... παιδιαρίζουμε!

- Ίσως γι’ αυτό δυσκολευόμαστε να παίρνουμε εγκαίρως κι επαρκώς τ’ αναγκαία μαθήματα απ’ τα δικά μας παθήματα αφ’ ενός. Αλλ’ ούτε και να καθοδηγούμαστε απ’ τα επιτεύγματα, τους άθλους «ζηλώσαντες» των προηγούμενών μας γενεών αφ’ ετέρου. Προπάντων στην πολιτική. Παραμελούμε να διδασκόμαστε και ν’ αξιοποιούμε επωφελώς λ.χ. την αποδεδειγμένη, διά μέσου των αιώνων επαληθευόμενη, σοφία στρατηγικής που κληροδότησε στην ανθρωπότητα «κτήμα ες αιεί» ο παππούλης μας ο Θουκυδίδης. Όσα τσιτάτα κι αν αποστηθίζουμε αυτάρεσκα προς το θεαθήναι από την Ξυγγραφή του...

- Η έννοια κλειδί, η προσδοκία, το άπαν των επιδιώξεων, ο στόχος των προσπαθειών σύνθεσης εικαζομένων ως εφικτών επιζητουμένων διευθετήσεων, φέρει τ’ όνομα «λύση του Κυπριακού». Για την οποία αποκλειστικά εκδαπανήθηκε και συνεχίζει να εκδαπανάται κάθε ικμάδα διανοητικών αναζητήσεων και περίτεχνων πανταχόθεν επινοήσεων και δικολαβισμών

ΜΟΝΟΛΕΚΤΙΚΑ, μία μόνο λέξη δηλαδή: Η Ισχύς. Η δύναμη ως σύνολο. Όλου του πλήθους των απαραίτητων επιμέρους συντελεστών που την συγκροτούν, την συμπαράγουν, την ορθώνουν, την ενδυναμώνουν, την καθιστούν πειστική, αποτελεσματικά αξιόπιστη και την επιδεικνύουν ως τελεσφόρα. Απέναντι στην Ισχύ του κάθε επίβουλου γείτονα ή και μακρινότερου επίδοξου επιδρομέα.

- Συσχετισμός Ισχύος, άρα, η πρώτιστη  έννοια. Ορίζουσα πρωταιτίως και διαρκώς το περιεχόμενο και την πορεία των σχέσεων μεταξύ των εκατέρωθεν αντίπαλων επιδιώξεων. Έτσι γινόταν πάντοτε και θα συμβαίνει στο διηνεκές της ανθρώπινης ύπαρξης, «ἕως ἂν ἡ αὐτὴ φύσις ἀνθρώπων ᾖ» (όσο η φύση του ανθρώπου παραμένει ίδια).

ΔΗΛΑΔΗ: Στον συσχετισμό - στην σύγκριση - στο ζύγισμα - στο υφιστάμενο ανισοζύγιο ισχύος μεταξύ των αντιπάλων δυνάμεων Τουρκίας - Ελληνισμού (Ελλάδος - Κύπρου), εφ’ όσον και για όσο εξακολουθεί να υπερτερεί η πρώτη, έχει και την ευχέρεια να επιβάλλει την δική της θέληση. Και τη δυνατότητα να μην επιτρέπει την ελληνική. Σε τέτοιο βαθμό και για τόσο διάστημα, όσο και όπου συγκριτικά υπέρτερη διατηρείται η ΙΣΧΥΣ της.

- Αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ και πενήντα ένα συναπτά έτη: Η τουρκική στρατιωτική κατοχή των βορείων εδαφών της Κύπρου μονιμοποιείται, εδραιώνεται, τσιμεντώνεται. Ατιμώρητη και ανενόχλητη. Προσβλέποντας κιόλας στη νομιμοποίησή της με... ελληνική υπογραφή ήττας. Κατά το  αντίστοιχο της Συνθήκης της Λωζάννης μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.

ΤΟ ΑΝΙΣΟΖΥΓΙΟ Ισχύος και η μη επίτευξη ανατροπής του οδήγησε τον ηττημένο το 1974 Ελληνισμό στην έκτοτε συνεχιζόμενη 50χρονη αυτοπαγίδευση μέσα στον βάλτο των ψευδαισθήσεων, ονόματι «λύση».

- Η έννοια κλειδί, η προσδοκία, το άπαν των επιδιώξεων, ο στόχος των προσπαθειών σύνθεσης εικαζομένων ως εφικτών επιζητουμένων διευθετήσεων, φέρει τ’ όνομα «λύση του Κυπριακού». Για την οποία αποκλειστικά εκδαπανήθηκε και συνεχίζει να εκδαπανάται κάθε ικμάδα διανοητικών αναζητήσεων και περίτεχνων πανταχόθεν επινοήσεων και δικολαβισμών.

- Όντως πρόκειται για αυτοπαγίδευση. Επειδή εξ ορισμού και εκ γενετής η έννοια της «λύσης» προϋποθέτει την «αμοιβαίως» (αμοιβαιότητα δηλαδή με την Τουρκία Κατακτητή) για από κοινού «αποδεκτή» συμφωνία διευθέτησης και τελικής υπογραφής. Και πρόκειται ασφαλώς για ψευδαίσθηση. Και ματαιοπονία. Όχι... θεωρητικώς ή εξ υποθέσεως. Αλλά αποδεδειγμένα εμπράκτως και ακαταπαύστως, χωρίς την παραμικρή ελαχιστότατη παρέκκλιση επί 51 συναπτά έτη.

- Επειδή η Τουρκία αισθάνεται ισχυρή. Κι επειδή γνωρίζει ότι Ελλάς και Κύπρος την ζυγίζουν ισχυρότερη. Και την φοβούνται. Κι ότι δεν έχουν την ισχύ να την εξαναγκάσουν ν’ απολέσει έστω κι ελάχιστα από τα κατοχικά της «κεκτημένα». Πολύ δε περισσότερο να εγκαταλείψει την ήδη μακροχρονίως αποδοτική, επεκτατική στην Κύπρο, πολιτική της. Η οποία της έχει αποφέρει τέτοια επιτεύγματα, ώστε ν’ αποτελούν για την ίδια καθοδηγητικό υπόδειγμα και πηγή αυτοπεποίθησης, για ευρύτερους σχεδιασμούς επαύξησης των οραμάτων της προς παραπέρα επέκταση των νεο-οθωμανικών της επιδιώξεων. Όχι μόνο σε βάρος της Ελλάδος στο Αιγαίο και στη Θράκη, αλλά και άλλων γειτόνων. Στα εδάφη όπου η διαλυθείσα Οθωμανική Αυτοκρατορία έχασε στον Α΄ Παγκ. Πόλεμο (1914-1918). Με νέο ήδη επίτευγμα 2024 στην Συρία.

ΠΡΟΣΚΛΗΘΗΚΕ και υποκινήθηκε από την αποικιοκρατική Βρετανία να παρέμβει η Τουρκία στην «κυπριακή κρίση» του 1955. Προκειμένου οι Άγγλοι κυρίαρχοι της Colony of Cyprus ν’ αντιμετωπίσουν τον ένοπλο κυπριακό αντιαποικιακό αγώνα. Και για να ρυμουλκήσουν εκφοβίζοντας, διά της Τουρκίας, την Αθήνα. Χρησιμοποίησαν ως υπομόχλιο την τουρκική μειονότητα (18%) της Κύπρου. Που την φρόντιζαν σκοπίμως επί τούτου από το 1878. Ώστε να διαπρέπει η γνώριμη ανά τον κόσμο βρετανική δολιότητα τού «διαίρει και βασίλευε». Υποκίνησαν ταυτόχρονα και το τουρκικό πογκρόμ των Σεπτεμβριανών ’55 για την καταστροφή της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη.

- Τότε η Τουρκία σχεδίασε κι έσπευσε στην εφαρμογή της επεκτατικής στρατηγικής της για «Επανάκτηση της Κύπρου». Με ελεγχόμενο έκτοτε ασφυκτικά στρατηγικό «προγεφύρωμα», την τουρκοκυπριακή μειονότητα.

ΑΠΟ ΤΟΤΕ, επί επτά δεκαετίες, από την κυβέρνηση του μετέπειτα ανατραπέντος και απαγχονισθέντος Μεντερές, έως και το τρέχον 23ο έτος της μονοκρατορίας του Ερντογάν, όλες ανεξαιρέτως οι τουρκικές κυβερνήσεις, εκλελεγμένες ή πραξικοπηματικές, δεξιές ή και αριστερές κεμαλικές, κεμαλο-ισλαμικές και αμιγώς ισλαμιστικές, υλοποιούν αταλάντευτα, φέτα-φέτα, με επίμονη σταθερότητα την ίδια στρατηγική. Επιδιώκοντας τον πλήρη τουρκικό έλεγχο της Κύπρου.

- Επενδύοντας (α) στα φοβικά σύνδρομα των Ελλήνων και (β) καραδοκώντας κυρίως τους εμφύλιους διχασμούς μεταξύ των.

- Αμφότερα παρήγαγαν το ολέθριο μεν για τον Ελληνισμό, θριαμβευτικό δε για την Τουρκία 1974.

-Έκτοτε τα Ηττημένα Μυαλά Αθηνών τε και Λευκωσίας, με την πολιτική του «οδυνηρού συμβιβασμού», η οποία τεκμαίρεται εν συνόψει στη δήλωση αειμνήστου Κύπριου ηγέτη «αφού χάσαμε τον πόλεμο είμαστε αναγκασμένοι να πληρώσουμε το τίμημα», σύρθηκαν στις μακρόχρονες διαπραγματεύσεις αποδοχής φέτα-φέτα των αλλεπάλληλων και αυξανόμενων τουρκικών απαιτήσεων. Το περιεχόμενο των διαδοχικών «σχεδίων» και «πλαισίων» και «διαπραγματευτικών κεκτημένων» «λύσης», στη διάρκεια της 50ετίας, τα οποία απέρριψε βεβαίως ο λαός, βεβαιώνουν διά του λόγου το ασφαλές...