Ο πνιγμός της Αμμοχώστου…
Αμμόχωστος. Μια πόλη χωμένη στην άμμο και πνιγμένη στο ψέμα. Χρησιμοποιείται κατά καιρούς για σκοπιμότητες στο Κυπριακό. Και, τελικώς, το πλεονέκτημα της άμεσης επιστροφής εξελίσσεται σε διπλό εμπαιγμό. Ο ένας βαραίνει τους Τούρκους, των οποίων οι υποσχέσεις και δεσμεύσεις έμειναν επιταγές χωρίς αντίκρισμα. Ο άλλος αφορά στους ημετέρους, οι οποίοι, αντί να θέσουν την επιστροφή της πόλης ως πρόταξη, την έσπρωξαν να πέσει στην κινούμενη άμμο της μικροπολιτικής τους.
Οι Τούρκοι φέρουν το βάρος της απόδειξης εάν θέλουν λύση ή όχι. Και δεν υπάρχει προσφορότερη περίπτωση για να το αποδείξουν, από την επιστροφή της Αμμοχώστου. Επί τούτου, δεν υπάρχουν μόνο τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά και οι τουρκικές δεσμεύσεις, όπως αυτές προκύπτουν από τις Δεύτερες Συμφωνίες Κορυφής μεταξύ Κυπριανού – Ντενκτάς του 1979.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΘΕΣΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ - The Drowning of Famagusta…
Επί της πρώτης Προεδρίας Νίκου Αναστασιάδη, η Αμμόχωστος ήταν θέμα πρόταξης. Ακολούθησε αναδίπλωση και υιοθέτηση της τουρκικής πολιτικής με την εξής δικαιολογία: Εφόσον σε έξι μήνες θα λυθεί το Κυπριακό, ας την εντάξουμε στο πλαίσιο της τελικής διευθέτησης. Έκτοτε, ούτε λύση επήλθε, ούτε επιστροφή της πόλης. Το αντίθετο συνέβη. Οι Τούρκοι τής αλλάζουν καθεστώς. Ανοίγουν ξενοδοχεία και απειλούν με εποικισμό. Και τόσο η Κυβέρνηση όσο και το λοιπό στρατόπεδο του εξευμενισμού παρακολουθούν τα νέα τετελεσμένα. Χωρίς ν’ αντιδρούν και χωρίς να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους.
Εάν θέλουν ν’ αλλάξει το σκηνικό, Πρόεδρος και Εθνικό Συμβούλιο ας θέσουν το θέμα της Αμμοχώστου ως Μέτρο Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Ο Ν. Χριστοδουλίδης έχει μια κλασική ευκαιρία να το πράξει στη συνάντηση της Νέας Υόρκης με τον ΓΓ του ΟΗΕ και τον Ερσίν Τατάρ. Εάν δεν το πράξει, θα πρέπει να μας πει τι τον εμποδίζει. Μήπως η Αθήνα, για να μη χαλάσουν τα «ήρεμα νερά» του Αιγαίου, ή μήπως φοβάται τον θυμό της Άγκυρας;
Είναι η ευκαιρία του να εγείρει θέμα επιστροφής της πόλης της Αμμοχώστου: 1) Ως χώρου κοινής συμβίωσης Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων κάτω από τους νόμους της ΕΕ, όπως αυτοί είναι ενσωματωμένοι στην Κυπριακή Δημοκρατία. 2) Ως ΜΟΕ και μοντέλου, που θα ήταν δυνατό να διαχυθεί σε ολόκληρο το νησί.
Εάν ο Πρόεδρος δεν φοβάται τον θυμό της Τουρκίας και την Αθήνα, τι φοβάται; Την αλήθεια; Ότι δηλαδή η πολιτική του είναι αδιέξοδη και ότι για να έχει διέξοδο θα πρέπει να γίνουν δεκτοί οι διχοτομικοί τουρκικοί όροι; Εάν, όμως, γίνουν δεκτοί, όχι μόνο η Αμμόχωστος, αλλά ολόκληρη η Κύπρος θα ενταφιαστεί. Όχι στην άμμο…, αλλά κάτω από την μπότα της τουρκικής επικυριαρχίας!
