Ο αδύναμος κρίκος…
Το κράτος εμφανίζει εικόνα αποσύνθεσης. Μαστίζεται από καταστροφικές φωτιές, απεργίες, θανατηφόρα τροχαία, σκάνδαλα και ηλεκτρικά καλώδια με την Ελλάδα που έμειναν παγωμένα. Και ο Πρόεδρος δείχνει αμήχανος και ανίκανος να λάβει αποτελεσματικές αποφάσεις. Επιδίδεται σε αποτυχημένα επικοινωνιακά διαγγέλματα, που υποτιμούν τη νοημοσύνη του πολίτη και εξελίσσονται σε μπούμερανγκ. Χωρίς να υπάρχει κάποιος να τον συμβουλεύει. Και να σκεφτεί κανείς ότι είχε υποσχεθεί να διορίσει Υπουργούς και άλλους συνεργάτες, οι οποίοι θα ήταν καλύτεροι από τον ίδιο…
Η καμένη γη, που άφησε πίσω της η φωτιά στα κρασοχώρια της Λεμεσού, έφερε στην επιφάνεια τις αδυναμίες του συστήματος και την έλλειψη ευθύνης και ικανοτήτων σε θέσεις-κλειδιά. Από τους υπουργούς ώς το Δημόσιο και τους σχετικούς μηχανισμούς. Η φιλοτιμία των μονάδων πυρόσβεσης και των εθελοντών δεν αρκούν. Και ο Πρόεδρος ζητά συγγνώμη. Είναι άραγε αρκετή; Γιατί τίθεται το ερώτημα; Διότι η συγγνώμη αυτή ειπώθηκε κατά τρόπον επικοινωνιακά άγαρμπο, με αποτέλεσμα να τον λοιδορήσουν και να τον ειρωνευτούν χιλιάδες πολιτών στα μέσα κοινωνική δικτύωσης. Γιατί; Διότι τον Ιούνιο ο Εκπρόσωπός του δήλωνε ότι είναι απολύτως έτοιμο το κράτος ν’ αντιμετωπίσει τις πυρκαγιές και ο ίδιος με τους Υπουργούς του ισχυρίζονταν την ώρα της κρίσης πως έπρατταν τα μέγιστα, παρότι η έλλειψη συντονισμού και η αδυναμία αποτελεσματικής δράσης δεν μπορούν να αποκρυβούν. Δύο νεκροί, στάχτες και βιβλική καταστροφή.
Και τώρα τι μας λέει ο Πρόεδρος; Περιμένει τη σχετική έκθεση για να κερδίσει χρόνο. Για να δει τι θα πράξει; Θα πάρει κεφάλια Υπουργούν και ποιων, αλλά και πότε; Πριν από ή μετά τις 10 Αυγούστου, που θα συμπληρωθούν οι 18 μήνες, για να έχουν τα σχετικά ωφελήματα; Εάν, όμως, έχουν πολιτικές ευθύνες γιατί να μη συντρέχουν ακόμη και ποινικές από μια τέτοια καταστροφή; Συντρέχουν; Θα τολμήσει; Πώς, όμως, να τολμήσει όταν ακόμη και αυτή η Γενική Εισαγγελία έχει χάσει την αξιοπιστία της; Υπάρχει και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό: Εάν ο Πρόεδρος καταλογίσει ευθύνες στους Υπουργούς του, πώς θα ήταν δυνατό να εξαιρέσει εαυτόν; Εκείνος τους διόρισε. Δεν έχει ευθύνη; Και πώς αυτή η ευθύνη γίνεται πράξη; Με μια συγγνώμη, που μοιάζει με επιταγή χωρίς αντίκρισμα;
Ερώτημα σαφές, στο οποίο ο Πρόεδρος οφείλει ν’ απαντήσει: Τι συμβαίνει τελικά; Πέσατε έξω στις επιλογές σας; Διότι, τι να υποθέσει ο πολίτης, όταν οι αποτυχημένοι συνεργάτες σας, είναι -όπως υποσχεθήκατε- καλύτεροι από εσάς; Εάν δεν δοθεί απάντηση, υπάρχει ή όχι ο κίνδυνος να θεωρηθείτε εσείς, κ. Πρόεδρε, ο αδύναμος κρίκος της Κυβέρνησης;..
