Τουρκική καταιγίδα…

Τα κράτη είναι συνήθως επεκτατικά ή δίνουν αγώνα επιβίωσης. Η Τουρκία ανήκει στην πρώτη κατηγορία και η Ελλάδα με την Κύπρο στη δεύτερη. Το ερώτημα είναι κατά πόσον μπορούμε τελικά να σωθούμε ή όχι. Και η απάντηση δεν είναι ζήτημα που αφορά μόνο στην Τουρκία, αλλά και σ’ εμάς του ιδίους, που αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο να γίνουμε βιλαέτι της νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Μπορούμε, λοιπόν, ν’ αποφύγουμε τη διχοτόμηση και την τουρκοποίηση; Ή μήπως έχουμε παγιδευτεί στην πλάνη ότι, καλά την έχουμε και ότι η Τουρκία δεν θα μας καταβροχθίσει επειδή ανήκουμε στην ΕΕ; Ποια είναι, λοιπόν, η πραγματικότητα;

Πρώτο, η Τουρκία γίνεται μέρα με τη μέρα πιο ισχυρή και σημαντικότερη από την Ελλάδα και την Κύπρο για την ΕΕ, η οποία, λόγω αναγκών, εκτιμά πως θα χρησιμοποιήσει τον τουρκικό στρατό για ν’ αποτρέψει την όποια νέα ρωσική απειλή. Υπό αυτές τις συνθήκες, όχι μόνο πίεση δεν ασκεί στην Άγκυρα, αλλά θεωρεί το Κυπριακό μπελά, όπως και η Αθήνα. Αμφότερες δεν θα διστάσουν να δεχθούν μια τουρκική λύση μακράν των δημοκρατικών αρχών για να εξευμενίσουν το θηρίο. Θα γεννήσουν όμως μετά το Γερμανικό, το Τουρκικό Ζήτημα: Κατά πόσον δηλαδή θα προκύψει από αυτήν τη σχέση μια Ευρωπαϊκή Τουρκία ή μια Τουρκική Ευρώπη μέσω γεωπολιτικών εξαρτήσεων και μουσουλμανικών πληθυσμιακών αλλαγών. Εάν η ΕΕ αντιμετωπίζει τέτοιους κινδύνους, εμείς πώς θα σωθούμε;

Δεύτερο, οι ΗΠΑ θέλουν εμφανώς να τραβήξουν την Τουρκία από τις αγκάλες της Μόσχας και να βελτιώσουν τις σχέσεις της με το Ισραήλ. Οι συμμαχικές ευκαιρίες που υπάρχουν σήμερα για την Κύπρο θα κάνουν φτερά. Και αυτό που ονομάζεται συμβιβασμός θα γίνει υποταγή. Διότι, ούτως ή άλλως, ποιος ελέγχει την Ανατολική Μεσόγειο; Η Τουρκία, αφού η Ελλάδα είναι απούσα. Και χάνει έδαφος συνεχώς. Και στη Λιβύη και στην Αίγυπτο. Είναι περικυκλωμένη από την Αλβανία ώς τις ανατολικές πύλες του Αιγαίου, τις οποίες κλείνει η Άγκυρα.

Ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η ΕΕ, ούτε οι όποιοι εν δυνάμει σύμμαχοί μας ή γείτονές μας θα μας στηρίξουν έναντι της Τουρκίας. Ενώ ο Ερντογάν υιοθετούσε πολιτική ισχύος, εμείς εφαρμόζαμε την πολιτική της αμέριμνης πεταλούδας, που κινείται ασκόπως, χωρίς συνείδηση και ορθολογισμό, δεξιά και αριστερά. Πάνω - κάτω. Χωρίς μέση, αρχή και τέλος. Εξευμενιστικά και ασπόνδυλα. Αθήνα και Λευκωσία μοιάζουν με φτερό στον άνεμο. Πώς, λοιπόν, με τον εξευμενισμό και τις ψευδαισθήσεις θα σωθούν από την τουρκική καταιγίδα του νεο-οθωμανισμού;