Γιατί διαφωνώ με τη διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας από το δημοτικό
Την 1η Αυγούστου 2025, κατά τη συνάντηση των ελληνοκυπριακών και τουρκοκυπριακών κομμάτων στο Λήδρα Πάλας υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Σλοβακίας συζητήθηκε η διαμόρφωση οδικού χάρτη για την ένταξη της ελληνικής και της τουρκικής γλώσσας ως αναπόσπαστο μέρος της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Σύμφωνα με το κοινό ανακοινωθέν, η πρόταση αποσκοπεί στην προώθηση της δικοινοτικής συνεργασίας, με την υποστήριξη του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να καλλιεργηθεί ενσυναίσθηση, κατανόηση και εμπιστοσύνη μεταξύ των δύο κοινοτήτων.
Η είδηση αυτή, όσο “φωτεινή” και αν παρουσιάζεται, με βρίσκει κάθετα αντίθετη , επειδή θεωρώ απαράδεκτο να διδάσκεται η τουρκική γλώσσα στα Ελληνοκυπριακά σχολεία του δημοσίου από την ηλικία του δημοτικού.
Και εξηγώ
Η Τουρκία κατέχει στρατιωτικά σχεδόν το 40% της πατρίδας μας εδώ και πέντε δεκαετίες. Εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, χιλιάδες αγνοούμενοι, βιασμένες γυναίκες, χαμένα παιδιά, κατεστραμμένοι ναοί και πολιτιστικά μνημεία. Το έγκλημα δεν σταμάτησε το 1974 συνεχίζεται. Η περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου λεηλατείται, η γραμμή αντιπαράταξης ενισχύεται, και οι προκλήσεις πολλαπλασιάζονται με κάθε δήλωση του τουρκικού καθεστώτος.
Πώς μπορούμε, λοιπόν, ως πολιτεία, να εντάξουμε τη γλώσσα του κατακτητή στα παιδιά μας από το δημοτικό σχολείο; Ποιο μήνυμα θα περάσουμε; Ότι η κατοχή είναι κάτι ουδέτερο, κάτι παλιό , κάτι ξεχασμένο; Ότι μπορούμε να συμπορευτούμε με τον εισβολέα, πριν καν μας αποδώσει δικαιοσύνη; Αυτό δεν είναι παιδεία είναι ιδεολογική υποταγή.
Όποιος θέλει να μάθει τουρκικά μπορεί να το κάνει ελεύθερα σε ιδιωτικό επίπεδο. Δεν είναι όμως δουλειά της Κυπριακής Δημοκρατίας να τα επιβάλει μέσα από το δημόσιο εκπαιδευτικό της σύστημα, και μάλιστα στα πιο ευαίσθητα χρόνια διαμόρφωσης της συνείδησης των παιδιών.
Η παιδεία πρέπει να διδάσκει αλήθεια, ιστορική μνήμη, γλώσσα, πολιτισμό και αξιοπρέπεια. Όχι ισοπέδωση και “συμφιλίωση” με όρους ήττας. Αν θέλουμε πραγματική ειρήνη, αυτή ξεκινά με δικαιοσύνη. Και δικαιοσύνη σημαίνει πρώτα να φύγουν τα τουρκικά στρατεύματα, να επιστρέψουν οι πρόσφυγες, να τιμηθεί η ιστορία.
Ας το καταλάβουμε επιτέλους .
Η Κύπρος δεν είναι δίγλωσση αποικία. Είναι μισή ελεύθερη, μισή σκλαβωμένη πατρίδα.Και μέχρι να ελευθερωθεί, οι κρατικές πολιτικές πρέπει να υπηρετούν τη Μνήμη, όχι τη Λήθη.
