Ένα ζωντανό μνημείο

Η πλατεία Συντάγματος αποτελεί ένα σύγχρονο σύμβολο της ίδιας της Δημοκρατίας. Σήμερα, ένας πατέρας στέκεται όρθιος προσπαθώντας να κρύψει τη σωματική του αδυναμία. Το σώμα του απεργεί, η ψυχή του παλέβει για την ψυχή του παιδιού του. Ο ίδιος γίνεται ένα ζωντανό μνημείο, μνήμης για αυτούς που χάθηκαν στα Τέμπη και αγώνα ενάντια στην ανομία και στους θεσμούς που αποδεικνύονται αδύναμοι.

Διεκδικεί το αυτονόητο: δικαιοσύνη. Ζητά εκταφή του παιδιού του. Ζητά δικαίωση για όσους χάθηκαν, για όλους όσους θάφτηκαν σε αυτά τα βαγόνια. Ζητά δικαιοσύνη για όλες τις ζωές που κόπηκαν άδικα.

Η απεργία του δεν είναι σιωπηλή, αλλά σίει τη γη. Κραυγάζει και υπενθυμίζει ότι η κοινωνία δεν ξεχνά, δεν συνηθίζει δεν αποδέχεται.

Ο ίδιος αποτελεί πλέον ένα σύμβολο δύναμης που μας δείχνει ότι η δικαιοσύνη δεν είναι υπόθεση που κρύβεται πίσω από τις πόρτες των δικαστηρίων αλλά ευθύνη ολόκληρης της κοινωνίας. Η κοινωνία ζητά την αλήθεια.

Είναι ένα ζωντανό μνημείο που ανοίγει τον δρόμο για όλους μας.