Ο σταβλάρχης Ερντογάν…
Ο Ταγίπ Ερντογάν έπνιξε τις προσδοκίες για θετικές εξελίξεις σε Κυπριακό και Ελλαδοτουρκικά. Από το βήμα του ΟΗΕ προσέβαλε κι εμάς, αλλά και τον Διεθνή Οργανισμό, αξιώνοντας την αναγνώριση του ψευδοκράτους. Και στα Ελλαδοτουρκικά, αφού απείλησε την Αθήνα, άφησε στα κρύα του λουτρού τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τον έστησε στη συνάντηση της περασμένης Τετάρτης και του έστειλε σαφές μήνυμα: Εάν θέλεις «ήρεμα νερά», θα πρέπει να υποταγείς στον Σουλτάνο!
Ενώ ο Ερντογάν αξιώνει την αναίμακτη παράδοση των Αθηνών, τι απαντά ο φιλέλληνας Γ. Γεραπετρίτης: «Θα συνεχίσουμε τον διάλογο». Ποιο διάλογο; Του αφέντη με τον ραγιά; Αυτόν τον διάλογο τον ζούμε στο Κυπριακό επί 51 χρόνια. Και πού καταλήξαμε; Ο Πρόεδρος και το κομματικό κατεστημένο εμφανίζουν την προηγούμενη τουρκική θέση της ομοσπονδίας ως σημαία «λύσης» επειδή η Τουρκία έχει προχωρήσει στην αξίωση για δύο κράτη! Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο Αιγαίο:
- Υπάρχει μυστική συμφωνία, επί της οποίας καμιά διάψευση δεν έχει γίνει για την ουδετερότητά του.
- Με βάση το άρθρο 74 του Δικαίου της Θάλασσας υπάρχει διπλωματική πρακτική, με την οποία η Ελλάδα θα πρέπει να ενημερώνει την Τουρκία για ό,τι πράττει εντός των θαλάσσιων κυριαρχικών και ειδικών κυριαρχικών της δικαιωμάτων (ΑΟΖ), ως την τελική διευθέτηση. Πρόκειται για την κλασική φόρμουλα του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ Ελσίνκι και Μόσχας. Για να μη δεχθεί επίθεση η Φινλανδία από τη Σοβιετική Ένωση, ενημέρωνε πλήρως το Κρεμλίνο για τις ενέργειές της. Για να μη θεωρηθούν ως απειλή και να μη δοθούν προσχήματα κρίσης ή ακόμη κα επέμβασης. Η πρακτική αυτή ονομάστηκε «Φινλανδοποίηση». Κατ’ ελάχιστον παραπέμπει στη «Δορυφοροποίηση», που σημαίνει περιορισμένη άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ο ανάλογος διπλωματικός όρος στη δική μας περίπτωση ποιος να είναι; Τουρκοκοποίηση ή Σουλτανοποίηση;
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός, μετά το στήσιμο του Ερντογάν την περασμένη Τετάρτη, επιδίωξε να καλύψει την αμηχανία του, επιστρατεύοντας τα γαλλικά του, λέγοντας: «C’ est la vie». Ελληνιστί, «έτσι είναι η ζωή»… Τι εννοεί; Ότι ο φίλος του, Τ. Ερντογάν, μπορεί να τον εκθέτει διεθνώς; Ή ότι ο κ. Μητσοτάκης τού έδωσε αυτό το δικαίωμα; Ούτως ή άλλως, ο Τούρκος Πρόεδρος τον θεωρεί δεδομένο. Γιατί; Διότι εκλαμβάνει τον εξευμενισμό ως αδυναμία. Ομοίως συμβαίνει και στο Κυπριακό, το οποίο δεν ήταν στα ψηλά ζητήματα της ατζέντας των Ελλαδοτουρκικών, παρά μόνο στα ψιλά γράμματα. Για το θεαθήναι. Με την ανοχή και τη συγκάλυψη της Λευκωσίας, που έχει εγκλωβιστεί προ καιρού στην πορεία της «Τουρκοποίησης», κτίζοντας τώρα τη νέα ψευδαίσθηση του Τουρκοκύπριου προοδευτικού Ερχιουρμάν. Όπως παλιά του Ταλάτ και του Ακιντζί. Χωρίς να θέλει να δει την πραγματικότητα: Ότι, δηλαδή, όλοι ανήκουν στον ίδιο σταβλάρχη. Στον Σουλτάνο Ερντογάν…
