Συγκλονισμός είναι η λέξη που κυριαρχεί, που την ακούμε και τη διαβάζουμε από την περασμένη Πέμπτη το πρωί, οπόταν και έγινε γνωστός ο θάνατος της 40χρονης μητέρας στη Λάρνακα, οπόταν και ήρθαν στο φως της δημοσιότητας οι απίστευτης φρίκης εικόνες των συνθηκών μέσα στις οποίες διαβίωνε μαζί με το πεντάχρονο παιδάκι της. Συγκλονισμός όλων για τη μοιραία κατάληξη ενός δράματος, χωρίς κανένας να το αντιλαμβάνεται, χωρίς κανείς να το υποψιάζεται. Κι όμως, δεν ζούσαν η 40χρονη μητέρα και το παιδί της σε κάποιαν απόμακρη περιοχή, δεν βρίσκονταν κάπου πολύ πέραν από εμάς.
Ζούσαν σε πολυκατοικία, σε μια πόλη και περιοχή που σφύζει από ζωή, ήταν αυτό που λέμε -η 40χρονη μητέρα- η γυναίκα της διπλανής πόρτας. Αλλά κανένας δεν ανησύχησε, κανένας δεν γνοιάστηκε, κανείς δεν την αναζήτησε. Κι αν μιλάμε και ψάχνουμε ευθύνες από τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες, τις δικές μας ευθύνες ως κοινωνία ποιος θα τις αναζητήσει, ποιος και πού θα τις αποδώσει; Οι έρευνες, που έχουν διαταχθεί και θα γίνουν, θα καταλήξουν σε κάποια πορίσματα, ίσως κάποιοι να τιμωρηθούν, μπορεί και κανένας. Για να είμαστε ειλικρινείς, καθόλου δεν μας ενδιαφέρουν οι έρευνες που έχουν διαταχθεί.
Γιατί το πρόβλημα δεν είναι τόσο επιφανειακό, το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι έχουμε καταντήσει ως κοινωνία να «συγκλονιζόμαστε» σε μια έξαρση υποκριτικής ευαισθησίας, κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιου είδους καταστάσεις, αλλά πολύ εύκολα να ξεχνάμε. Χάσαμε και χάνουμε το νόημα της ζωής, έχουμε μετατραπεί σε μια κοινωνία όπου το «εγώ» έχει προ πολλού διαβρώσει κάθε έννοια του «εμείς», ζούμε στην εποχή του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και της παντελούς αδιαφορίας για τον συνάνθρωπό μας.
Απλώς «συγκλονιζόμαστε» κάθε φορά που η εικονική βιτρίνα την οποία έχουμε δημιουργήσει για να ζούμε ραγίζει, κάθε φορά που μια ιστορία ανθρώπινου δράματος ξετυλίγεται, για να μας ταρακουνήσει και να μας θυμίσει τις χαμένες μας αξίες και ευαισθησίες. Για να τις ξεχάσουμε και πάλι με το πρώτο φως της επόμενης ημέρας, μέχρι να έρθει ξανά ένα ανάλογο δράμα, τάχα να μας... συγκλονίσει.
