Αποτελεί άγραφο κανόνα πως σε κάθε επαγγελματικό χώρο υπάρχουν οι κακοί, οι μέτριοι, οι καλοί και οι άριστοι. Αυτός ο άγραφος κανόνας δεν θα μπορούσε να μην ισχύει και στον δικό μας επαγγελματικό χώρο, αυτόν της δημοσιογραφίας.
Έναν χώρο ιδιαίτερα δύσκολο, επίπονο και ανταγωνιστικό, που για να μπορέσεις να επιβιώσεις και να κρατηθείς ζωντανός, χρειάζεται να διαθέτεις αυτό που, στην καθομιλουμένη, λέμε γερό στομάχι. Μέσα από μια διαδικασία καθημερινής πάλης με τον χρόνο, ενός αδιάκοπου αγώνα που σε πολλές στιγμές της καθημερινότητάς σου φαντάζει άνισος και σε αναγκάζει να στερηθείς κάθε άλλη πτυχή της ζωής σου, χαράζεις τη διαδρομή σου μέσα στον «άγριο» αυτό επαγγελματικό χώρο, διαγράφεις την πορεία σου στη... ζούγκλα της δημοσιογραφίας.
Και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο -αργά ή γρήγορα- κατατάσσεσαι, όχι μόνο από τους άλλους, όχι μόνο από τους εργοδότες σου, αλλά πολύ περισσότερο από τη συνείδησή σου, σε μιαν από τις κατηγορίες στις οποίες στην αρχή κάναμε λόγο.
Μόνο που όλα αυτά ισχύουν κατά βάση στις μέρες μας για τους περισσότερους από εμάς, τους συναδέλφους της αποκαλούμενης νεότερης γενιάς. Όχι όμως και για κάποιες παλιές καραβάνες του επαγγέλματος, κάποια ιερά τέρατα της δημοσιογραφίας, που κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες πριν από αρκετά χρόνια ξεκίνησαν, δημιούργησαν, άνοιξαν δρόμους, καταξιώθηκαν, είδαν τη δημοσιογραφία πραγματικά ως λειτούργημα, κατέστησαν πρότυπα.
Γι' αυτές τις παλιές καραβάνες του επαγγέλματος, γι' αυτά τα ιερά τέρατα της δημοσιογραφίας, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και φθάσει η στιγμή να κατεβάσουν την πένα, θέλεις να γράψεις δυο κουβέντες ως αποχαιρετιστήριο.
Αλλά δεν έχεις λόγια, αισθάνεσαι απέναντί τους πολύ λίγος, ώστε να μιλήσεις γι’ αυτούς. Είναι γι’ αυτό που σκέφτομαι σήμερα μέσα μου «ευτυχώς, που εγώ δεν χρειάζεται να αποχαιρετήσω τον συνάδελφο Σάββα Ιακωβίδη», «ευτυχώς, που δεν χρειάζεται να του πω πόσο μεγάλη απώλεια είναι για τη "Σημερινή" η αποχώρησή του».
Δεν χρειάζεται να τον αποχαιρετήσω, γιατί η παρουσία του στην κυριακάτικη έκδοση της εφημερίδας μας θα παραμείνει το ίδιο δυναμική, αλλά πολύ περισσότερο για έναν ακόμη σημαντικότερο λόγο. Γιατί την Ιστορία ενός εντύπου, όπως είναι ο Σάββας Ιακωβίδης για τη «Σημερινή», δεν την αποχαιρετάς ποτέ. Απλώς τη σέβεσαι.
