Ζούμε σε ένα πολίτευμα, με τα κόμματα -όπως είθισται να λέγεται- να αποτελούν τα κύτταρα του πολιτεύματος αυτού, που ονομάζεται δημοκρατία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι αποδεκτές και αυτονόητες, οι έννοιες της ελεύθερης έκφρασης, του δημόσιου διαλόγου, της αντιπαραβολής απόψεων και των διαφωνιών, ακόμη και όταν εκδηλώνονται υπό τη μορφή σύγκρουσης, που σε αρκετές περιπτώσεις ξεπερνά τα «πολιτισμένα» πλαίσια και αγγίζει τα όρια της άνευ λόγου και νοήματος κοκορομαχίας από μέρους των εκπροσώπων των κομμάτων.
Για να έρθουμε, όμως, στην ουσία του άρθρου αυτού, αφορμή αποτέλεσε αυτό που συχνά-πυκνά ακούμε από διάφορα κόμματα και πολιτικούς, και που στη δική μας αντίληψη συνιστά μέγιστου βαθμού υποκρισία. Λέει, λοιπόν, ο τάδε πολιτικός, ότι το τάδε θέμα δεν προσφέρεται για κομματικές αντιπαραθέσεις και μικροπολιτικές σκοπιμότητες, απευθυνόμενος βεβαίως στο απέναντι κόμμα, αλλά στην αμέσως επόμενη φράση της δήλωσής του πυροβολεί με ένταση μεγαλύτερη και από τα πυρά που ενδεχομένως να δέχεται.
Αλήθεια, πόσες φορές ακούσατε από πολιτικούς μας να λένε πως «το Κυπριακό δεν προσφέρεται για αντιπαραθέσεις», «η οικονομία δεν χωρά πολιτικές σκοπιμότητες», «η άμυνα δεν πρέπει να αποτελεί πεδίο συγκρούσεων», «ο τομέας της υγείας δεν σηκώνει διαχωρισμούς»; Διαπιστώσατε ποτέ κανένας από αυτούς να εφαρμόζει στην πράξη τέτοιου είδους βαρύγδουπες διακηρύξεις;
Είμαστε σίγουροι πως προφανώς και όχι. Αντιθέτως, είναι η πιο πάνω κλίσε φρασεολογία το καταφύγιο του οποιουδήποτε κομματικού στελέχους, που σε μια συγκεκριμένη στιγμή πιθανόν να βρίσκεται σε δυσκολότερη από τον πολιτικό του αντίπαλο θέση, αλλά μόλις οι ρόλοι αντιστραφούν, εννοείται πως στη δική του λογική τα πάντα θα προσφέρονται για αντιπαραθέσεις.
Αυτού του είδους την υποκρισία, μέσα στα τόσα άλλα, καλό είναι να την εγκαταλείψουν όλοι. Γιατί ο κόσμος δεν είναι ηλίθιος, ώστε να μην αντιλαμβάνεται πως τα πάντα κινούνται γύρω από τον άξονα των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και ότι όταν ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκστόμιζε την περιβόητη φράση «το κόμμα τζιαι τα μάθκια σας», ουσιαστικά εξωτερίκευε εκείνο που ο κάθε πολιτικός ή σχεδόν ο κάθε πολιτικός μπορεί να μην τολμά να πει δημόσια, αλλά που αποτελεί πίσω από τις κλειστές πόρτες τον φάρο καθοδήγησης του τρόπου με τον οποίο πολιτεύεται.
