Είναι στην κυπριακή κοινωνία, και δικαίως, διάχυτη η εντύπωση πως ζούμε στη χώρα της ατιμωρησίας, στη χώρα όπου μεγάλα σκάνδαλα που προέκυψαν κατά καιρούς, στο τέλος της ημέρας κουκουλώθηκαν. Ή, αν δεν κουκουλώθηκαν, πληρώθηκε από τους άμεσα εμπλεκόμενους τίμημα δυσανάλογα μικρό των επιπτώσεων των πράξεών τους.
Τι να πρωτοθυμηθεί και για ποιο γεγονός να μιλήσει πρώτα κανείς; Από το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, όταν εκατοντάδες ή και χιλιάδες συμπολιτών μας οδηγήθηκαν στην οικονομική καταστροφή, από την αεροπορική τραγωδία της «Ήλιος» που στοίχισε τη ζωή σε 121 ανυποψίαστους επιβάτες ή από την τραγωδία του Μαρί και τις 13 αδικοχαμένες ψυχές;
Για να φθάσουμε στο πρόσφατο οικονομικό έγκλημα, που επέφερε την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος του τόπου, με τους απλούς πολίτες, οι οποίοι σε τίποτα δεν έφταιξαν και καμία ευθύνη δεν είχαν, να καλούνται να υποστούν τις επιπτώσεις και να υποφέρουν από τις συνέπειες των καταστροφικών ενεργειών άλλων.
Τέσσερα απτά παραδείγματα που σαφώς και δεν επιδέχονται σύγκριση ως προς την τραγικότητά τους, γιατί σαφώς και κανένας οικονομικός όλεθρος δεν μπορεί να θεωρηθεί ισάξιου μεγέθους, όταν έχει απέναντί του τον οδυρμό και τον θρήνο για την απώλεια ανθρώπινων ζωών.
Όμως, κοινή συνισταμένη και των τεσσάρων πιο πάνω παραδειγμάτων είναι, ακριβώς, αυτό που διαπραγματεύεται το παρών άρθρο. Τιμωρίες στις υποθέσεις της «Ήλιος» και του Μαρί υπήρξαν, αλλά όχι τέτοιες που να ικανοποιούν το περί δικαίου αίσθημα του λαού, με αποτέλεσμα πολλοί να είναι εκείνοι που θεωρούν ότι επιβλήθηκαν ποινές απλώς για να επιβληθούν.
Όσο για το Χρηματιστήριο κανείς δεν τιμωρήθηκε, ενώ κάτι ανάλογο εύλογα υποψιαζόμαστε πως πάει να συμβεί και αναφορικά με την πρόσφατη οικονομική καταστροφή της Κύπρου. Γιατί, παρά τις διαβεβαιώσεις επί διαβεβαιώσεων πως σύντομα οι υπαίτιοι θα προσαχθούν ενώπιον της Δικαιοσύνης, και παρά την παρέλευση αρκετού χρόνου, τίποτα ουσιαστικό δεν βλέπουμε να γίνεται προς την κατεύθυνση αυτή.
Και είναι, όλα όσα αναφέραμε πιο πάνω, απλώς η επιβεβαίωση ότι όντως ζούμε σε μια χώρα που δεν τιμωρείται κανείς εκ των υψηλών δωμάτων, πως η τιμωρία γίνεται πράξη και αποκτά νόημα όταν πρόκειται και αφορά τους... κοινούς θνητούς. Είτε φταίνε είτε δεν φταίνε.
