Νέα σελίδα στην σύγχρονη ιστορία της Τουρκίας

Το να γνωρίζεις καλά τον αντίπαλο σου είναι πιο χρήσιμο από το να γνωρίζεις τον εαυτό σου...
Η σχεδόν σίγουρη νίκη του Ταγίπ Ερτογάν στις προεδρικές εκλογές της 10ης Αυγούστου γυρίζει μια νέα σελίδα στην σύγχρονη ιστορία της Τουρκίας, η οποία όμως, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, την παίρνει πολλά χρόνια πίσω. Καθόλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας (στην οποία απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά περί Ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας), ο Ταγίπ Ερτογάν και οι υποστηρικτές του προβάλουν ένα ηγέτη ο οποίος έχει όραμα (αλλά και απεριόριστο ορίζοντα) για την ευρύτερη περιοχή. Κάποιον που μπορεί να βάλει ένα τέλος στη διαμάχη Σουνιτών - Σιϊτών, που μπορεί να επανατοποθετήσει την κοσμικότητα και να αναδείξει την Τουρκία σε ηγέτιδα χώρα, ιδιότητα, που κατά τον Ερτογάν, δικαιωματικά ανήκει στη χώρα του.
Η αλήθεια όμως είναι εντελώς αντίθετη. Η άνοδος του Ερτογάν στην εξουσία, βασίστηκε σχεδόν εξ’ολοκλήρου στην ανάδειξη της δυτικής και Ευρωπαϊκής κατεύθυνσης που ο ίδιος επιθυμούσε για την Τουρκία. Βασίστηκε στην ανατροπή των στρατιωτικών και τον έλεγχο που ασκούσαν μέχρι τότε σε όλες τις δομές της εξουσίας και της κυβέρνησης και την αντικατάσταση της με τη δημοκρατία και τη λαϊκή νομιμοποίηση. Διαφαίνεται όμως, ότι δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, ο Ερτογάν, το κόμμα του και οι υποστηρικτές του, μιμούνται και αντιγράφουν το σύστημα εξουσίας το οποίο αρχικώς δήλωναν ότι ήθελαν να αλλάξουν.
Η ανάγκη του Ταγίπ Ερτογάν αλλά και η επιδίωξη του για απόλυτο και ολοκληρωτικό έλεγχο της χώρας, ακριβώς όπως οι στρατιωτικοί έπρατταν, είναι ξεκάθαρη. Επιθυμεί να εκλεγεί Πρόεδρος, τις εξουσίες του οποίου η Βουλή θα διευρύνει τον Ιούνιο 2015 εφόσον το κόμμα του συγκεντρώσει, όπως αναμένεται, άνετη πλειοψηφία στις κοινοβουλευτικές εκλογές. Θα συγκεντρώσει δηλαδή, γύρω από ένα πρόσωπο πλέον, αυτό του Προέδρου, όλες τις εκτελεστικές εξουσίες που ασκούνταν μέχρι σήμερα από τον Πρωθυπουργό αλλά και το Υπουργικό Συμβούλιο. Η Τουρκία οδεύει, με τον Ταγίπ Ερτογάν στο πηδάλιο, σε ένα απόλυτο, μονοκαθεδρικό και προσωποκεντρικό καθεστώς.
Η κατεύθυνση που ο Ερτογάν θα ακολουθήσει ως υπερ-Πρόεδρος είναι ξεκάθαρη. Η κοσμικότητα σταθερά θα αντικατασταθεί με την Ισλαμική ταυτότητα, όπως το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης την αντιλαμβάνεται. Καμία ανεκτικότητα για τους όποιους θα τολμούν να διαφωνούν. Η εναπομένουσα ελευθερία του τύπου θα εξαληφθεί (όπως τα πρόσφατα γεγονότα με ΜΜΕ που ανήκαν στον όμιλο Γκιουλέν), το Δικαστικό και Αστυνομικό Σώμα θα ελέγχονται πλήρως, ενώ όποιο αυθόρμητο, τυχαίο κοινωνικό γεγονός όπως αυτό του Γκέζι Πάρκ θα αναδεικνύεται ως μία διεθνής συνωμοσία που κατευθύνεται πρωτίστως από τους Εβραίους για διάσπαση της Τουρκίας.
Οι πιθανότητες επιτυχίας μίας τέτοιας πολιτικής είναι αμφιλεγόμενες. Η οικονομία της Τουρκίας βασίζεται πάνω στις επενδύσεις από το εξωτερικό στην απουσία δικών της φυσικών πόρων. Και το κύριο κριτήριο των οποιονδήποτε επενδύσεων είναι η πολιτική σταθερότητα και ένα ανεξάρτητο και αμερόληπτο δικαϊκό σύστημα.
Οι διεθνείς σχέσεις της Τουρκίας δεν φαίνεται ότι θα είναι υποβοηθητικές για τις στοχεύσεις του Ταγίπ Ερτογάν, ο οποίος έχει περιορίσει τους συμμάχους της Τουρκίας στην Χαμάς και την Μουσουλμανική Αδελφότητα. Δεν πρέπει βεβαίως κάποιος να παραβλέπει το γεγονός ότι η αστάθεια στην Ουκρανία καθιστά την Τουρκία αναγκαίο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή. Το εύρος όμως και το βάθος αυτής της ανάγκης παραμένει αβέβαιο με δεδομένο ότι οι ΗΠΑ καθιστούν την ΕΕ ως τον βασικό τους εταίρο στο μέτωπο ενάντια στον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Σε αυτό το πλέγμα θα πρέπει και εμείς, με δεδομένο το εθνικό μας θέμα, να αναλύουμε τις στοχεύσεις και στρατηγικές του Ταγίπ Ερτογάν. Η επανατοποθέτηση της Τουρκίας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή καθιστά την ενέργεια βασικό κλειδί για το Κυπριακό. Σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή προοπτική, που από ότι φαίνεται ήταν μία ευκαιριακή αναφορά από τον Ταγίπ Ερτογάν προ δεκαετίας που τον βοήθησε να αναρριχηθεί στην εξουσία. Γιατί το να γνωρίζεις καλά τον αντίπαλο σου είναι πιο χρήσιμο από το να γνωρίζεις τον εαυτό σου.
ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ
Εκπρόσωπος Τύπου ΔΗΚΟ