Ένα από τα θέματα που το τελευταίο διάστημα μονοπωλούν το ενδιαφέρον της πολιτικής επικαιρότητας, δεν είναι άλλο από τις εξελίξεις στην ΕΔΕΚ. Δηλαδή, η παραίτηση Γιαννάκη Ομήρου από την προεδρία του Κινήματος, η κούρσα διαδοχής που ήδη ξεκίνησε, αλλά και γενικότερα οι εσωκομματικές προστριβές που βγήκαν στην επιφάνεια. Συνηθίσαμε όλοι όσοι παρακολουθούμε τα κομματικά δρώμενα κατά κάποιο τρόπο από κοντά, τέτοιου είδους καταστάσεις να τις βλέπουμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια στο ΔΗΚΟ, στο οποίο η εσωστρέφεια αποτελεί διαχρονικό φαινόμενο και που είναι γνωστό πως, ακόμα και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, υποβόσκει. ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ αποτελούν τις δύο παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις του κεντρώου χώρου, είναι δύο πολιτικές δυνάμεις που χωρίς -βάσει της εκλογικής τους δύναμης- να μπορούν να χαρακτηριστούν ως κόμματα εξουσίας, αυτές είναι που στο τέλος της ημέρας ανεβάζουν και κατεβάζουν τις κατά καιρούς Κυβερνήσεις. Συνάπτοντας συμμαχίες, πότε με το ΑΚΕΛ και πότε με τον ΔΗΣΥ, ασκούν τον περιβόητο ρυθμιστικό τους ρόλο σε ό,τι αφορά τη διακυβέρνηση της χώρας, όπως φυσικά το ίδιο πράττουν και σε άλλες εκφάνσεις της πολιτικής ζωής, όπως για παράδειγμα στη Βουλή. Με τα ποσοστά τους, ωστόσο, να συρρικνώνονται, να καταγράφουν απώλειες και διαρροές παραδοσιακών ψηφοφόρων τους, οι οποίοι επιλέγουν είτε να απέχουν είτε να στρέφονται προς άλλους πολιτικούς χώρους. Και είναι πολύ φυσιολογικό, οποιοδήποτε κόμμα αντιμετωπίζει ένα τέτοιου είδους πρόβλημα, να καθίσταται πολύ πιο ευάλωτο στο φαινόμενο της εμφύλιας διελκυστίνδας και των εσωτερικών διενέξεων.
Έχουμε την εντύπωση πως ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ, εκείνο για το οποίο επιβάλλεται πρώτα και πάνω απ’ όλα να προβληματιστούν -αν θέλουν κάποτε να θέσουν τέλος σε αυτά τα προβλήματα που τα ταλανίζουν- είναι γιατί χάνουν ολοένα και περισσότερη από την επιρροή τους μέσα στην κοινωνία, για ποιο λόγο ολοένα και λιγότεροι πολίτες τούς δίνουν την ψήφο τους.
Στη δική μας αντίληψη, ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ, αν θέλουν να έχουν ευοίωνο μέλλον και να διατηρηθούν ως οι κατ’ εξοχήν εκφραστές του ενδιάμεσου χώρου, ίσως έφτασε η ώρα ν’ αναπροσαρμόσουν και να εναρμονίσουν τον πολιτικό τους λόγο με τις απαιτήσεις του μέσου Κύπριου ψηφοφόρου. Αλλά του μέσου Κύπριου ψηφοφόρου του 2015...
