Χριστούγεννα στην Oxford Street

Μιλώ στο τηλέφωνο με τη Μυρτώ και τον Παύλο. Είναι τα δικά τους Χριστούγεννα στο Λονδίνο και στην Oxford Street. Ταξιδεύω στα δικά μου... Είμαι μια σταγόνα στην τεράστια ανθρωποθάλασσα που κτυπά και ξεφουσκώνει στα καταστήματα, τα περίπτερα, τις καφετέριες, τα εστιατόρια, τις μπιραρίες της λεωφόρου και των παρόδων της. Αντιμετωπίζω την κατάσταση σαν μια καλή βουτιά στην αγχολυτική δυναμική της ανωνυμίας.

Για μια ολόκληρη μέρα δεν έχω πρόσωπο, ούτε παρελθόν ή μέλλον, έχω μοναδικό κίνητρο ζωής να μπω να δω τα εμπορεύματα στο επόμενο μαγαζί, όπως κάνουν ακριβώς οι χιλιάδες άλλοι που κτυπούν πάνω μου σαν ζαλισμένες μύγες απ’ όλες τις πλευρές. Αφήνομαι να παρασυρθώ από αυτό το πολυεθνικό κύμα, για να απολαύσω την υπέροχη ανυπαρξία μου.

Στο μεγάλο βιβλιοπωλείο της γωνίας, αντί για καταφύγιο, βρίσκω ένα θορυβώδες παζάρι - είναι εμφανές ότι τα πλήθη που πηγαινοέρχονται μπροστά στα ράφια, δεν είναι αναγνώστες, αλλά άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τα βιβλία σαν δώρα, όπως ακριβώς τις γραβάτες, τις σοκολάτες, τα αρώματα ή τα γυναικεία σέξι εσώρουχα.

Άλλωστε φρόντισε η διεύθυνση να προβάλει αυτή τους την ιδιότητα, φτιάχνοντας τα πιο κλασικά και γνωστά αναγνώσματα σε πακέτα δεμένα με χριστουγεννιάτικες κορδέλες και τοποθετημένα στην πιο περίοπτη θέση στην είσοδο - μάλλον ο Ντοστογιέφσκι, ο Βίκτωρ Ουγκώ και ο Σώμερσετ Μωμ θα ένιωθαν κάπως περίεργα, έτσι περιτυλιγμένοι μέσα σε εκείνα τα αστραφτερά νάιλον σακούλια με τα χρωματιστά αστεράκια και τις ταμπελίτσες με τις τιμές τους να ανακοινώνουν ότι διατίθενται με μια ακαταμάχητα μεγάλη έκπτωση...

Λίγο πιο κάτω, μπαίνω στο τεράστιο σουπερμάρκετ, όπου οι καταναλωτές σπρώχνουν τα μεγάλα καρότσια τους, ο ένας πίσω από τον άλλο, ο ένας δίπλα στον άλλο, ο ένας απέναντι στον άλλο, συναντώντας ο ένας τον άλλο κάμποσες φορές, καθώς περνούν και ξαναπερνούν μπροστά από τα τρόφιμα - φρέσκα τρόφιμα, κατεψυγμένα τρόφιμα, εμφιαλωμένα τρόφιμα, εγκυτιωμένα τρόφιμα, τοποθετημένα σε ατέλειωτες σειρές από ράφια, ανάλογα με το είδος τους, που αναγράφεται μάλιστα σε περίοπτες ταμπέλες.

Διασταυρώνομαι μαζί τους στους διαδρόμους, τους βλέπω να σαρώνουν τα ράφια ανέκφραστοι, αγέλαστοι, αμίλητοι, με υποδειγματική τάξη και πειθαρχία, απόλυτα δοσμένοι σε αυτή την πυρετώδη τελετουργία, τρομακτικά αντίτυπα, ο ένας του άλλου...
Σκέφτομαι ότι αυτή είναι μια από τις ισχυρότερες δημοκρατικές χώρες του ελεύθερου κόσμου - όμως... έρχεται στο μυαλό μου με πεισματική επιμονή ο George Orwell και το βιβλίο του «Η Φάρμα των Ζώων», αυτή η αξεπέραστη σατιρική αλληγορία του 1945...

Γράφτηκε πριν από 70 χρόνια για τον σοβιετικό ολοκληρωτισμό, για την παθητικότητα και τον έλεγχο των μαζών από μια συγκεντρωτική εξουσία, νιώθω όμως ότι θα μπορούσε να με βοηθήσει να καταλάβω καλύτερα, μια μεγαλούπολη σαν το Λονδίνο, το Βερολίνο ή τη Νέα Υόρκη, αυτά τα Χριστούγεννα του 2015.