Κάλλος υπόδουλο και η βία στην εξουσία

Υπάρχει συνέχεια στο ζήτημα της γυναικείας ομορφιάς, ή μάλλον της κυρίαρχης κοινωνικής αντίληψης γι’ αυτήν, που άγγιξαν δύο άρθρα μου στη στήλη, για δύο διαφορετικά μεταξύ τους γεγονότα - τον ανεξιχνίαστο φόνο της 36χρονης Μολδαβής αισθητικού Ντανιέλας Ρόσκα, στις 2 Νοεμβρίου 2015 στη Λάρνακα, και τον χαιρετισμό που εκφώνησε ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης δύο μέρες αργότερα, στις 4 Νοεμβρίου 2015, στα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής του Γιώργου Κοτσώνη, στη Λευκωσία, όπου παρατήρησε ότι «οι γυναίκες που κυριαρχούν στα έργα του Κοτσώνη... είναι αντικειμενικά όμορφες».
Χθες, στον χώρο αυτόν, αναδημοσίευσα ένα μέρος του πολύ ενδιαφέροντος, εκτεταμένου κειμένου του Πέτρου Ευδόκα στην ιστοσελίδα «CyprusIndymedia», που με βάση τα δύο προαναφερθέντα άρθρα της στήλης σχολίασε, μεταξύ άλλων, ότι «η επίθεση με σαδιστική και αχαλίνωτη βία, με την οποία βασανίστηκε μέχρι θανάτου η Ντανιέλα, είναι αδιαμφισβήτητα συνδεδεμένη με την αρρωστημένη ψυχική και σωματική στάση των πλείστων ανδρών, έναντι (και ενάντια) σε αυτό που υποτίθεται αναγνωρίζουμε ως γυναικείο κάλλος».
Πρόσθεσε τα εξής, ο Π. Ευδόκας: «Τα λόγια του Προέδρου μας, αρθρώνουν πολύ εύγλωττα - για τα ώτα της "καλής κοινωνίας", δηλαδή των ανθρώπων της Τέχνης και των αρχόντων μας, και κυρίως των μελών της αριστοκρατίας, που κρατούν την Τέχνη υπόδουλη με τα λεφτά και το κύρος - το ένα από τα δύο σκέλη αυτού όλου του ιδεολογήματος: Κάλλος υπόδουλο και η βία στην εξουσία. Αυτό είναι το σύνολο του δόγματος, που οδήγησε στον φόνο της Ντανιέλας.

Οι άνδρες της εξουσίας καθορίζουν το τι είναι κάλλος. Πετούν στα σκουπίδια - και αναγκάζουν όλο τον κόσμο να πετά στα σκουπίδια - όλα όσα λέει η πνευματική μας διάσταση, ο πολιτισμός μας και ελληνική φιλοσοφία για το κάλλος, ότι δηλαδή το κάλλος αποτελεί φυσική ενσάρκωση ηθικής Αρετής, Αρχών και Αξιών. Πετούν στα σκουπίδια όλα όσα λέει το φυσικό μας ένστικτο για την ομορφιά, και ενθαρρύνονται μόνο οι καταπιεσμένες, ζωικές εκδοχές της έλξης, να επικυριαρχούν. Δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε απλώς αυθαίρετα όλα αυτά. Ακολουθούν τους φυσικούς νόμους της ατομικής και κοινωνικής παθολογίας».
Καταλήγει με τα ακόλουθα, ο Πέτρος Ευδόκας: «Μέσα σε αυτό το αρρωστημένο σύγχρονο πλαίσιο καταπίεσης και εκμετάλλευσης του κάλλους, του σεξουαλικού ερωτισμού, της εμφύτευσης αυταρχικών συμπεριφορών μέσω απαγόρευσης της ηδονής, της τηλεκατευθυνόμενης βίας ενάντια σε γυναίκες που δεν υποτάσσονται "αρκετά" στον αφέντη τους, ποιος μπορεί να ομιλεί για συγκεκριμένες γυναίκες, να τις ξεχωρίζει από τις άλλες και να λέει πως αυτές είναι τάχα, "αντικειμενικά όμορφες";
Αν δεν πορευθούμε με αφετηρία πως όλες οι γυναίκες και όλοι οι άνδρες (και τα άτομα που βρίσκονται ή κινούνται ενδιαμέσως, σε αυτούς τους δύο πόλους) είναι όλα πλάσματα όμορφα, τι ρόλο παίζουμε, τι επιδράσεις έχουμε στις ζωές των ανθρώπων γύρω μας; Αν η στάση μας καταπιέζει ή απορρίπτει κάποιες γυναίκες και άνδρες, ενώ ταυτόχρονα αποδίδει εύσημα και προνόμια σε άλλες και άλλους, μπορεί να θεωρηθεί υγιής, ορθή, δίκαιη, "φιλοσοφημένη"...κύριε Πρόεδρε; Ή μήπως το να αρθρώνουμε κοινοτυπίες με στόμφο ικανοποιεί την προσποιητή εικόνα, πως τάχα "καλλιεργούμε τον πολιτισμό και τις Τέχνες";».