Το ελκυστικό κάλλος στη φονική εξίσωση

Καθώς φεύγει ο Δεκέμβρης και το 2015, παραμένει ασύλληπτος ο δολοφόνος της 36χρονης Μολδαβής αισθητικού, Ντανιέλας Ρόσκα, που στις 2 Νοεμβρίου 2015 βρέθηκε από τις φίλες της νεκρή, δεμένη πισθάγκωνα στο διαμέρισμά της στη Λάρνακα. Είχε πνιγεί μέσα στο ίδιο το αίμα της, αφού, όπως έδειξε η ιατροδικαστική εξέταση, πέθανε ώρες μετά που ο δράστης κτυπούσε το κεφάλι της στο πάτωμα και την εγκατέλειψε βαριά τραυματισμένη.

Η Αστυνομία, όπως έγραψα στο άρθρο μου εδώ («Καθρέφτης η Ντανιέλα και τον έσπασαν», 4 Νοεμβρίου 2015), θεώρησε από την αρχή, την υπόθεση, «έγκλημα πάθους»... Σε αυτό το πλαίσιο, είδα τις φωτογραφίες της, σκέφτηκα τις όμορφες γυναίκες και κουβέντιασα το θέμα με τον Πέτρο Ευδόκα, που θυμήθηκε το Hair, τη ροκ όπερα της δεκαετίας του 1960 και τον ήρωα που ψάχνει την κοπέλα του στους δρόμους της Νέας Υόρκης, με τον περαστικό να του λέει, «συνελήφθη για την ομορφιά της»...
Σε δικό του κείμενο, στην ιστοσελίδα «CyprusIndymedia», ο Πέτρος Ευδόκας προεξέτεινε το δικό μου άρθρο, γράφοντας μεταξύ άλλων τα εξής: «Η επίθεση με σαδιστική και αχαλίνωτη βία, με την οποία βασανίστηκε μέχρι θανάτου η Ντανιέλα, είναι αδιαμφισβήτητα συνδεδεμένη με την αρρωστημένη ψυχική και σωματική στάση των πλείστων ανδρών, έναντι (και ενάντια) σε αυτό που υποτίθεται αναγνωρίζουμε ως γυναικείο κάλλος. Ακόμα και ο πιο ψυχολογικά ακαλλιέργητος "ττόππουζος", ενστικτωδώς αναγνωρίζει πως ο φόνος της Ντανιέλας είναι η τιμωρία της για τα θέλγητρά της, είναι η τιμωρία της για την έλξη που κάποιος αισθάνθηκε γι' αυτήν.

Αυτή είναι η κοινωνία της βίαιης φαλλοκρατίας, στην οποία ζούμε. Δεν υπάρχουν, βέβαια, "αντικειμενικά κριτήρια" για το τι εστίν κάλλος. Αλλά σε μια φαλλοκρατική κοινωνία σαν τη δική μας, δύο πράματα είναι σίγουρα: Η εμφάνιση της Ντανιέλας, οπωσδήποτε ασκούσε έλξη σε κάποιους. Και η απαγόρευση του Έρωτα στην αρρωστημένη μας κοινωνία, μετατρέπει το πιο όμορφο στοιχείο της ύπαρξής μας -το πάντρεμα της ηδονής με την αγάπη- σε δευτερογενείς καταστάσεις σαδισμού, μαζοχισμού, βίας και ανωμαλίας.

Η Ντανιέλα στοχεύτηκε από κάποιον που είναι και φορέας αυτής της πάθησης, και ταυτόχρονα θύτης και θύμα, σ' αυτήν την ιστορία καταπίεσης. Όπως -σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό- είμαστε όλοι. Μιλούσαμε με τον Μάριο Δημητρίου, για το πώς προκύπτουν, συχνά, τέτοια εγκλήματα. Ακούμε πως σκοτώθηκε μια νέα γυναίκα, και αμέσως ο νους μας επιτελεί τον εσωτερικό συλλογισμό που δεν χρειάζεται καν να αρθρωθεί - προβλέπουμε αυτόματα πως θα το πουν "έγκλημα πάθους".

Σχεδόν πάντα, ο φόνος μιας νέας γυναίκας σχετίζεται με αρρωστημένα καταπιεσμένες αντιλήψεις και παθολογικά αισθήματα έλξης, απώθησης, ιδιοκτησίας και ζήλιας, παντρεμένα με το ανδρικό προνόμιο, τη φαλλοκρατία, τον ανδρικό σοβινισμό και τη βία, που είναι τα θεμέλια της πατριαρχίας. Σύντομα αποκαλύπτονται οι φωτογραφίες της κοπέλας, που επιβεβαιώνουν πως το χειρότερο είναι και το αληθινό: αναγνωρίζουμε οπτικά, πλέον, πως στη φονική εξίσωση συμμετέχει και αυτό που κάποιοι ονομάζουν ελκυστικό κάλλος»...