Ανάμεσα στους «στρατούς» των γονιών

Σημειώνω την αξιοπαρατήρητη παρέμβαση της Αργεντούλας Ιωάννου, εκ μέρους του Παγκύπριου Συνδέσμου Μονογονεϊκών Οικογενειών, στη χθεσινή συζήτηση στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Βουλής για το καυτό, συγκρουσιακό πρόβλημα της γονικής αποξένωσης - μια παρέμβαση όσο πιο ισορροπημένη μπορούσε να ήταν, ανάμεσα στους δύο αντίπαλους «στρατούς» των αποξενωμένων γονιών από τα παιδιά τους και των γονιών που έχουν τη φύλαξη των παιδιών, μετά τον χωρισμό του ζευγαριού. Διευκρίνισε αρχικά ότι, στη δική της αντίληψη, δεν υπάρχουν «στρατόπεδα» σε αυτή τη σκληρή διελκυστίνδα, μεταξύ των αντρών, που, όπως είπε, «διαμαρτύρονται γιατί τα διατάγματα επικοινωνίας με τα παιδιά τους δεν εκτελούνται από τις πρώην συζύγους τους και των γυναικών που ταλαιπωρούνται για το ίδιο θέμα».
Πρόσθεσε τα εξής η κυρία Ιωάννου, υπογραμμίζοντας ότι η άποψή της διαμορφώθηκε και από τη μακρόχρονη εμπειρία της, ως δικηγόρος: «Παρόλο που εμείς εκπροσωπούμε την πλειοψηφία της αντίπερα όχθης, δηλαδή των γυναικών που έχουν τα παιδιά τους και πρέπει να τα δίνουν για επικοινωνία με τον πατέρα τους (αφού στην πλειοψηφία των μονογονιών, η γυναίκα έχει τη φύλαξη των παιδιών), θεωρώ ότι αυτές οι διαφορές δημιουργούνται συχνά λόγω των τεράστιων καθυστερήσεων στην εκδίκαση και στην έκδοση διαταγμάτων επικοινωνίας, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρούνται οι άντρες που δεν βλέπουν τα μωρά τους.

Αλλά, γιατί δεν τους τα δίνουν οι πρώην σύζυγοι; Όταν εκκρεμεί διατροφή και περιουσιακά ζητήματα, πολλές γυναίκες μπαίνουν στον πειρασμό να εκβιάσουν τα πράγματα. Η καλύτερη πρόληψη γι’ αυτά τα ζητήματα είναι η διευθέτηση από την πολιτεία, ώστε οι υποθέσεις αυτές να εκδικάζονται συνολικά από το Οικογενειακό Δικαστήριο, το πολύ μέσα σε ένα χρόνο.

Είναι όμως αλήθεια, ότι πολλά παιδιά δεν θέλουν να πηγαίνουν στον πατέρα τους, γιατί ίσως δεν περνούν καλά μαζί του, μπορεί να τα αφήνει στη γιαγιά και εκείνος να φεύγει, μπορεί να συμβιώνει με άλλη γυναίκα (που δεν λέω ότι δεν έχει δικαίωμα να το κάνει) και τα παιδιά να μην μπορούν να το δεχτούν. Εκεί όπου υπάρχει άρνηση των παιδιών για επικοινωνία, στόχος μας πρέπει να είναι η αποκατάσταση της σχέσης των παιδιών και με τους δύο γονείς και ιδιαίτερα με εκείνον που είναι μακριά τους. Ο στόχος αυτός θα εξυπηρετηθεί με μιαν ενδιάμεση εμπλοκή ψυχολόγου.

Τολμώ να πω ότι εκεί που υπάρχει άρνηση της μητέρας ή του πατέρα να συνεργαστεί, πρέπει να έχει δικαίωμα το Οικογενειακό Δικαστήριο να εκδώσει διάταγμα, που να παραπέμπει τους γονείς σε ψυχολογική-ψυχιατρική αξιολόγηση, για να διαπιστωθεί ποιος από τους δύο έχει το πρόβλημα, ώστε να βοηθηθεί. Ο στόχος είναι να αποκατασταθεί η σχέση και η επικοινωνία και των δύο γονιών με τα παιδιά. Δεν είναι λύση να φυλακίζουμε τις μητέρες που δεν εκτελούν τα διατάγματα επικοινωνίας.

Και γιατί δεν υπάρχει καμιά συνέπεια για τους πατέρες που δεν πηγαίνουν να πάρουν τα παιδιά τους, ώστε να διευκολύνουν π.χ. τη μητέρα των παιδιών να εργαστεί ένα Σαββατοκύριακο; Σε αυτές τις περιπτώσεις, ίσως να πρόκειται για εκδικητική συμπεριφορά του πατέρα, που δεν έχει τα παιδιά, απέναντι στην πρώην σύζυγό του - και ενώ τα παιδιά τον περιμένουν μάταια, αυτός μπορεί να της λέει ότι δεν θα πάει να τα πάρει, γιατί είναι στην καφετέρια και πίνει καφέ...».