Η αποξένωση ψάχνει τον ορισμό της

Η δυσκολία του προβλήματος της ανάθεσης της γονικής μέριμνας των παιδιών σε περιπτώσεις διαζυγίου αναδείχθηκε στην προχθεσινή συνεδρία της κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ήδη, με τον όρο «γονική αποξένωση», που της αποδόθηκε από τους βουλευτές.

Οι εκπρόσωποι του Παγκύπριου Συλλόγου Ψυχολόγων, Γιώργος Μεταξάς και Άντρεα Στυλιανού, αμφισβήτησαν την ορθότητα της αναφοράς σε «Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης», αφού, όπως υποστήριξαν, «πρόκειται για συναισθήματα αποξένωσης και όχι για Σύνδρομο». Πρόσθεσαν ότι «δεν έχει υιοθετηθεί ως ψυχιατρικό Σύνδρομο από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και από το DSM 5» (σ. σ. πρόκειται για το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών, 5η έκδοση, για ταξινόμηση και διάγνωση, της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας).
Η συγκρουσιακή διάσταση του θέματος αναδείχθηκε και μέσα από την ένταση που επικράτησε κάποιες στιγμές στη συζήτηση, όπως στην περίπτωση που ο Ανδρέας Ξάνθος από την Ομάδα Πρωτοβουλίας κατά της Γονικής Αποξένωσης κατάγγειλε «διαπλοκή δικηγόρων και κρατικών υπηρεσιών», με τον βουλευτή Ρίκκο Μαππουρίδη να προειδοποιεί ότι θα αποχωρήσει από τη συνεδρίαση, «γιατί δεν πρόκειται να συνεχίσει ν’ ακούει γενικές καταγγελίες για διαπλοκές». Και όπως στην περίπτωση που παρενέβη ο Βαλεντίνος Πιερίδης, του Παγκύπριου Συνδέσμου Διαζευγμένων Πατέρων, λέγοντας ότι «αν ξέραμε ότι προσκληθήκαμε για διακοσμητικούς λόγους θα έβαζα γραβάτα και θα φορούσα άλλα ρούχα», με τον κ. Μαππουρίδη να τον καλεί «ν’ αποχωρήσει, για την προσβλητική αναφορά του».
Ο Λάρης Βραχίμης, εκφράζοντας τη θέση του Παγκύπριου Δικηγορικού Συλλόγου, εντόπισε το πρόβλημα στην «αδυναμία εφαρμογής του διατάγματος επικοινωνίας», που την απέδωσε, όχι στον γονιό, αλλά «στην άρνηση του παιδιού να συμμορφωθεί με το διάταγμα». Είπε ότι «είναι αδύνατο να το εφαρμόσεις, χωρίς να προκαλέσεις ζημιά στο παιδί», και πως «είναι τεράστιο λάθος να βλέπουμε αυτό το ιδιαίτερα σύνθετο και πολύπλοκο θέμα απλοϊκά, ότι υπάρχουν κακόβουλες, διαβολικές μητέρες που κάνουν πλύση εγκεφάλου στα παιδιά, αφού ένας τεράστιος αριθμός παραγόντων οδηγούν σε αυτές τις καταστάσεις.

Έχουμε να κάνουμε με παιδιά, που και τα ίδια έχουν προσωπικότητα και αντιδρούν σε ό,τι βλέπουν γύρω τους, έχουμε να κάνουμε και με γονείς που κάνουν λάθη και από τις δύο πλευρές, κατηγορώντας τον άλλο γονιό και εμπλέκοντας τα παιδιά στις διαμάχες. Πολλές φορές, το μεγάλο πρόβλημα της έλλειψης συνεργασίας είναι με τον γονιό που δεν έχει την επικοινωνία, που είναι ο πιο άτεγκτος και δύσκολος στη συνεργασία».
Η Σεμέλη Βύζακου, από τις Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας, έθεσε θέμα δημιουργίας Κέντρου Οικογενειακής Παρέμβασης για παιδιά και γονείς, στη διαδικασία διαζυγίου, ενώ ο Κυριάκος Παχουλίδης, εκ μέρους του Γραφείου της Επιτρόπου Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού, αναφέρθηκε «στη θυματοποίηση παιδιών, ως αποτέλεσμα των κακών σχέσεων ανάμεσα σε γονείς». Υπέβαλε ότι με την υιοθέτηση του νέου νομοσχεδίου για τη Διαμεσολάβηση στις Οικογενειακές Υποθέσεις θα αποφευχθεί η θυματοποίηση των παιδιών και επέμεινε στο αίτημα για εμπλοκή ψυχολόγων στη διαδικασία συζήτησης του διαζυγίου στο Οικογενειακό Δικαστήριο.
Η συζήτηση, βέβαια, δεν τέλειωσε εδώ, μόλις τώρα παίρνει μπρος.