Πραγματικά εμβρόντητη και αποσβολωμένη, η κυπριακή κοινή γνώμη παρακολουθεί τα όσα τις τελευταίες ημέρες διαδραματίζονται στη χώρα μας, με επίκεντρο τα διάφορα θεσμικά όργανα και τ’ άπλυτα που για διάφορους βγαίνουν ή επιχειρείται να βγουν στη φόρα.
Είναι εμβρόντητη η κυπριακή κοινωνία, που ακούει τα όσα ακούει, βλέπει τα όσα βλέπει και προσπαθεί ν’ αντιληφθεί κατά πόσο υπάρχει ή όχι ακόμα ελπίδα σε αυτό τον τόπο. Η απάντηση κατά τους περισσότερους είναι όχι, η ελπίδα χάθηκε προ πολλού και κανείς, μα κανείς, δεν δείχνει πρόθυμος -και πολύ περισσότερο ικανός- να την επαναφέρει στους απλούς πολίτες του δύσμοιρου νησιού μας.
Μπανανία είχε χαρακτηρίσει κάποτε και σε ανύποπτο χρόνο το κράτος στο οποίο ζούμε ο αείμνηστος πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Γλαύκος Κληρίδης. Αλήθεια, πόσο πανηγυρικά επιβεβαιώνεται! Όσο κι αν η διαπίστωση πονάει, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε, τίποτα όρθιο δεν έχει μείνει, ακατόρθωτο μοιάζει το εγχείρημα να δούμε κάποτε φως στην άκρη του τούνελ. Τι να περιμένουμε από ένα πολιτικό σύστημα, που στη συντριπτική του πλειοψηφία πολιτεύεται με μοναδικό γνώμονα τη ψηφοθηρία και τις μικροκομματικές σκοπιμότητες;
Τι να περιμένουμε από ανεξάρτητους θεσμούς, όπως είναι για παράδειγμα η Κεντρική Τράπεζα, όταν μπάζει εδώ και χρόνια από παντού, όταν η έξωθεν καλή μαρτυρία της έχει χαθεί προ πολλού; Τι να περιμένουμε από μια Βουλή, που συζητά, συζητά και συζητά, αλλά ουσία δεν βλέπουμε, τι να περιμένουμε από μια εκτελεστική εξουσία που πολλά υπόσχεται, αλλά ελάχιστα πράττει;
Τίποτα δεν μπορούμε να περιμένουμε από κανένα. Κι ας μην μας πουν κάποιοι υπερβολικούς και μηδενιστές, ας μην σπεύσουν να μας πουν πως είναι ενθαρρυντικό το γεγονός πως, μέσα από την αποκάλυψη των κακώς εχόντων, είναι δυνατό να επέλθει η κάθαρση. Κάθαρση δεν πρόκειται να επέλθει ποτέ, με καμία Κυβέρνηση, με καμία Βουλή και κανέναν ανεξάρτητο θεσμό. Γιατί δεν είναι θέμα ανθρώπων στη λάθος θέση τη λάθος στιγμή, είναι το πρόβλημα πολύ βαθύτερο.
Είναι ζήτημα νοοτροπίας, ιδανικών, ηθικής και αξιών, που η κυπριακή κοινωνία έχει στην πλειονότητά της απολέσει προ καιρού. Ενόσω η νοοτροπία αυτή δεν αλλάζει, ενόσω τα ιδανικά, η ηθική και οι αξίες δεν επανέρχονται, τα πρόσωπα θα πηγαίνουν και θα έρχονται, όμως Μπανανία θα παραμένουμε. Και ματαίως από αυτό τον δύσμοιρο λαό θα ζητείται ελπίς...
