Είναι κυριολεκτικά εμβρόντητη η κυπριακή κοινωνία, που παρακολουθεί ένα απίστευτο θέατρο του παραλόγου να εξελίσσεται στο πολιτικο-θεσμικό γίγνεσθαι της χώρας μας. Η μια «παράσταση» διαδέχεται με ταχύτητα φωτός την άλλη, και κανείς δεν ξέρει πού και αν θα σταματήσει μια πρωτοφανής κατρακύλα, η οποία απειλεί να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της. Σαν κερασάκι στην τούρτα, στα όσα τραγελαφικά επισυμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στον τόπο μας, ήρθε να προστεθεί η τεράστιας έντασης και σφοδρότητας σύγκρουση του Γενικού με τον Βοηθό Γενικό Εισαγγελέα, η αντιπαράθεση του Γενικού Εισαγγελέα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και πάει λέγοντας. Θα πρέπει, φυσικά, να πούμε πως η «βεντέτα» Κώστα Κληρίδη-Ρίκκου Ερωτοκρίτου δεν προέκυψε ξαφνικά και ως διά μαγείας.
Το πόρισμα του ποινικού ανακριτή για την υπόθεση «Προβιτένσια» αποτέλεσε, απλώς, τη σπίθα που προκάλεσε την έκρηξη και την εκτόνωση της λάβας ενός ηφαιστείου, που σιγόβραζε προ πολλού στη Νομική Υπηρεσία. Και που κατά καιρούς εμφάνιζε στη δημοσιότητα τα σημάδια της ύπαρξής της, αλλά επιτυγχανόταν η συγκράτησή της εντός της Γενικής Εισαγγελίας τειχών. Μέχρι που το ηφαίστειο εξερράγη με την πρώτη δυνατή ευκαιρία σαν έτοιμο από καιρό και τώρα τα πράγματα όχι απλώς έχουν ξεφύγει, αλλά το χειρότερο είναι πως με τίποτα δεν συμμαζεύονται, αλλά και κανένας δεν μπορεί και δεν δείχνει ικανός να τα συμμαζέψει. Το μεγάλο ερώτημα που απασχολεί τους πολίτες είναι πώς και έως το ξεκαθάρισμα των όποιων υποθέσεων, ενώπιον της Δικαιοσύνης, είναι δυνατόν όχι να συνεργαστούν, αλλά ακόμα και να συνυπάρξουν Κώστας Κληρίδης και Ρίκκος Ερωτοκρίτου. Η απάντηση είναι απλή και πολύ εύκολη. Με την τροπή που πήραν τα πράγματα, δεν υπάρχει η παραμικρή τέτοια πιθανότητα.
Γιατί εδώ μιλάμε όχι απλώς για μιαν αντιπαράθεση που κινείται στη σφαίρα των διαφορετικών προσεγγίσεων και απόψεων, αλλά για μιαν ανοικτή «βεντέτα» σε προσωπικό επίπεδο, η οποία έχει προσλάβει τη μορφή μάχης επικράτησης μέχρι τελικής πτώσης. Θα το υποστούμε και αυτό. Έχουμε συμβιβαστεί πλέον με την ιδέα πως ζούμε στην εποχή της... βεντέτας. Θα τη ζήσουμε και αυτήν την εποχή, με την ελπίδα πως «μόδα» είναι και θα περάσει. Και ότι θα υπάρχουμε ακόμη ως Κράτος, όταν και εφόσον περάσει!
