ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ: οι απαντήσεις στο 2012…

Η επανένταξη του κ. Μάριου Ματσάκη στο ΔΗΚΟ δίδει την αφορμή για σκέψεις και προβληματισμούς για την κατάσταση του κόμματος, την πορεία και τις προοπτικές του. Κι αυτό, γιατί πολλά έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό και προκαλούν ερωτηματικά και σύγχυση για τις θέσεις του ΔΗΚΟ, αλλά και γενικότερα την ιδεολογική του κατεύθυνση.
Αν ανατρέξει κανείς στο ιστορικό των τελευταίων προεδρικών εκλογών του 2013 και στον ρόλο των πρωταγωνιστών εκείνων των ημερών -και πιο συγκεκριμένα κάποιων παραγόντων του ενδιάμεσου χώρου- θα διαπιστώσει πως όσα άρχισαν να ξετυλίγονται σήμερα αποτελούν τη συνέχεια και την εξέλιξη του έντονου παρασκηνίου του 2012. Και για να είμαι πιο ξεκάθαρος, θυμίζω εν συντομία τα γεγονότα:

α) Το 2012 τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου (ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ-ΕΥΡΩΚΟ-ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ) είχαν συμφωνήσει να συνεργαστούν για την εξεύρεση κοινού υποψηφίου για τις προεδρικές εκλογές του 2013.

β) Ως πρώτη βάση και πριν από τη συζήτηση ονομάτων, τα κόμματα αυτά συμφώνησαν να προχωρήσουν στη σύνταξη κοινής προγραμματικής διακήρυξης. Αξίζει να υπενθυμίσω ότι εκπρόσωπος του ΔΗΚΟ για τη σύνταξη της διακήρυξης αυτής ήταν ο Νικόλας Παπαδόπουλος και της ΕΔΕΚ ο Μαρίνος Σιζόπουλος.

γ) Το πρώτο προσχέδιο της κοινής προγραμματικής διακήρυξης δεν έκανε αναφορά σε λύση ΔΔΟ, γεγονός που προκάλεσε αρκετές συζητήσεις ανάμεσα στα κόμματα, με αρκετή μάλιστα δημοσιότητα. Τελικά, με πρωτοβουλία του ΔΗΚΟ, τα κόμματα συμφώνησαν και το τελικό συμφωνηθέν κείμενο της διακήρυξης μιλούσε «για λύση ΔΔΟ με το σωστό περιεχόμενο».

δ) Μετά την πιο πάνω εξέλιξη, τα κόμματα συμφώνησαν στην υποψηφιότητα του Μάκη Κεραυνού. Δυστυχώς, όμως, από το ίδιο βράδυ της απόφασης, κάποιοι παράγοντες του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ άρχισαν να υποσκάπτουν την υποψηφιότητα αυτή, με αποτέλεσμα τελικά ο Μάκης Κεραυνός να δηλώσει δημόσια ότι δεν ενδιαφέρεται να κατέλθει ως υποψήφιος.
ε) Λίγες εβδομάδες αργότερα, η ΕΔΕΚ σύρθηκε στην υποψηφιότητα Λιλλήκα. Την ίδια επιλογή έκανε με δημόσια τοποθέτησή του και ο Νικόλας Παπαδόπουλος, παρά τη διαφορετική κομματική απόφαση. Θυμίζω ότι ο Γιώργος Λιλλήκας, από το 2012 και εντεύθεν, επίσης δεν υποστηρίζει τη λύση ΔΔΟ. Η δυναμική που έλαβε η υποψηφιότητα Λιλλήκα από την υποστήριξη του Νικόλα Παπαδόπουλου και του Μαρίνου Σιζόπουλου οδήγησε στη δημιουργία της «Συμμαχίας Πολιτών», εξέλιξη που επηρέασε τόσο τις προσωπικές φιλοδοξίες των δύο πολιτικών αρχηγών, όσο και την εκλογική επιρροή του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ.

Η αποκήρυξη της ΔΔΟ από την ΕΔΕΚ τη συγκεκριμένη περίοδο μόνο τυχαία δεν είναι. Ούτε και τυχαία είναι η αίσθηση που δίδεται από την ΕΔΕΚ πως κινείται σε συνεννόηση και σε συνεργασία με το ΔΗΚΟ. Κι αυτό καθώς, δυστυχώς, σήμερα ο Νικόλας Παπαδόπουλος μπορεί μεν να μην το δηλώνει δημόσια, αλλά φροντίζει μέσω των συνεργατών του να διαδίδεται δεξιά και αριστερά πως σύντομα το ΔΗΚΟ θα ακολουθήσει τον δρόμο της ΕΔΕΚ και θα απορρίψει τη λύση της ΔΔΟ.
Κανένας από εμάς δεν πανηγυρίζει που οι εξελίξεις, οι σταδιακές υποχωρήσεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και τα γεγονότα μάς οδήγησαν να αποδεχτούμε τη ΔΔΟ ως ύστατη υποχώρηση για λύση του κυπριακού προβλήματος. Όμως, είτε το θέλουμε είτε όχι, σήμερα αποτελεί τη μόνη βάση λύσης. Είναι το πλαίσιο λύσης που υποστηρίζουν όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, ΟΗΕ και Ε.Ε. συμπεριλαμβανομένης. Είναι το πλαίσιο λύσης που αποδέχεται και η τουρκική πλευρά. Οποιαδήποτε υποχώρηση και αλλαγή θα είναι καταστροφή για την Κύπρο. Θα καταστούμε αναξιόπιστοι. Θα μας οδηγήσει στη διχοτόμηση.
Αναρωτιέται κανείς: ποια είναι η εναλλακτική λύση που μπορούμε να επιβάλουμε; Πόσο εύκολο είναι να αφήσουμε πίσω μας τις αποφάσεις του ΟΗΕ; Τα τελευταία χρόνια, ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ υποστήριξαν Προέδρους και κυβερνήσεις που υποστήριζαν την ΔΔΟ. Διερωτάται κανείς, γιατί τώρα που η ανάδειξη του μετριοπαθούς Μουσταφά Ακιντζί στην ηγεσία των Τ/κ φαίνεται να ανοίγει ένα νέο παράθυρο ελπίδας και προοπτικής επίλυσης του Κυπριακού, ξεκινά η συζήτηση για αλλαγή του πλαισίου λύσης;
Μας φοβίζει η λύση; Μήπως το status quo εξυπηρετεί την ύπαρξη ορισμένων;
Το 2012, ο ενδιάμεσος χώρος λόγω προσωπικών στρατηγικών ορισμένων παραγόντων του, έχασε την ιστορική ευκαιρία να διεκδικήσει με έναν κοινό υποψήφιο τη διακυβέρνηση του τόπου. Σήμερα, ο ενδιάμεσος χώρος, και ειδικότερα το ΔΗΚΟ, καλείται ν' αναλάβει την ιστορική του ευθύνη και τον διαχρονικό του ρόλο προκειμένου να σταθεί θετικά και εποικοδομητικά στον διάλογο για επίλυση του κυπριακού προβλήματος.
Δεν είναι η ώρα του λαϊκισμού. Ούτε και της ασάφειας. Πολύ περισσότερο δεν είναι η ώρα των προσωπικών φιλοδοξιών και των μεγάλων Εγώ. Οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε τις εξελίξεις χωρίς φοβίες και προκαταλήψεις του παρελθόντος και, κυρίως, χωρίς ιδεοληψίες και εμμονές.
Για το ΔΗΚΟ τώρα είναι η ώρα της ευθύνης, της σύνθεσης και της συναίνεσης. Διαφορετικά, θα μας ξεπεράσουν οι εξελίξεις και το κόμμα θα έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο.
ΜΑΡΙΝΟΣ ΦΡ. ΚΛΕΑΝΘΟΥΣ
Δημοτικός Σύμβουλος ΔΗΚΟ Αγλαντζιάς