Στην πολιτική, όπως και σε πολλές άλλες εκφάνσεις της ζωής, για την επίτευξη ενός στόχου που θέτεις, τεράστιο ρόλο διαδραματίζει η χρονική συγκυρία, ή αλλιώς αυτό που λέμε μομέντουμ. Εκεί, δηλαδή, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δημιουργούνται οι συνθήκες και οι προϋποθέσεις για μεγαλύτερες πιθανότητες ευόδωσης του στόχου σου, εκεί που δείχνει να έρχεται, με πιο απλά λόγια, το πλήρωμα του χρόνου.
Ζούμε σε μια περίοδο αυτή την εποχή, κατά την οποία όλες οι εξελίξεις και όλα τα δεδομένα φαίνεται να δημιουργούν για το Κυπριακό το μομέντουμ εκείνο, που να γεννά προσδοκίες για λύση ενός προβλήματος, το οποίο εδώ και τέσσερεις δεκαετίες φαντάζει σαν κάτι περισσότερο από άλυτο σταυρόλεξο.
Το μομέντουμ αυτό δημιούργησε η ανάδειξη του Μουσταφά Ακιντζί στην ηγεσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας και η τουλάχιστον θεωρητικά διακηρυγμένη θέση του για επανένωση του νησιού μας. Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, δείπνο Ακιντζί-Αναστασιάδη, περίπατος χθες Σάββατο των δύο ηγετών στη Λήδρας και την παλιά Λευκωσία, είναι κινήσεις που έρχονται να ενισχύσουν το μομέντουμ για το οποίο μιλάμε, την προσδοκία πως αυτή τη φορά κάτι πραγματικά αλλάζει και δεν θα έχει το μομέντουμ αυτό ανάλογη με παρόμοιες προσπάθειες του παρελθόντος κατάληξη. Όμως το ερώτημα που αναφύεται έγκειται στο κατά πόσο το μομέντουμ αυτό, που φαίνεται να δημιουργείται, είναι ικανό από μόνο του να οδηγήσει σε μια λύση του Κυπριακού, που να μπορεί να γίνει αποδεκτή και από τις δύο πλευρές. Η απάντηση, όσο αισιόδοξα και να θέλουμε να αντικρύσουμε τα πράγματα, είναι πως όχι. Αναστασιάδης-Ακιντζί διανύουν τον μήνα του μέλιτος και είναι φυσιολογικό η επίθεση φιλίας του ενός προς τον άλλον να βρίσκεται στην παρούσα φάση στα φόρτε της.
Αλλά η κρίσιμη στιγμή και η στιγμή της αλήθειας, θα είναι όταν ο μήνας του μέλιτος παρέλθει και θα πρέπει να μπουν στο ψητό, στην ουσία της όλης υπόθεσης. Εκεί είναι που θα διαφανεί κατά πόσο το μομέντουμ που δημιουργείται θα έχει αντίκρισμα ή θα αποδειχθεί μια από τα ίδια. Αν θέλετε τη δική μας πρόβλεψη, μάλλον το δεύτερο...
