Η ιδανική κοινωνία και το όραμα του Μπρέζνιεφ

«Το 22ο Συνέδριο επαναβεβαίωσε τον ταξικό χαρακτήρα και την ιδεολογική φυσιογνωμία του Κόμματος, ως ένα σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα, που καθοδηγείται από την κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, η οποία αναπτύσσεται με την ασταμάτητη πρόοδο της γνώσης και την οικονομική και πολιτική εξέλιξη», αναφέρεται στην πολιτική απόφαση που ενέκρινε το ΑΚΕΛ την Κυριακή, εξακολουθώντας να ποντάρει το πολιτικό μέλλον του σε μια πεθαμένη ιδεολογική βάση, καταποντισμένη στα συντρίμμια των σοβιετικών καθεστώτων της ΕΣΣΔ και της Ανατολικής Ευρώπης, την τριετία 1989-1991.

Το Συνέδριο, σύμφωνα με την απόφαση αυτή, «επανέλαβε ταυτόχρονα, την πεποίθηση του ΑΚΕΛ, ότι ο καπιταλισμός δεν είναι το τελικό στάδιο στην ανάπτυξη της ανθρώπινης κοινωνίας και ότι ένας άλλος, ποιοτικά διαφορετικός κόσμος είναι εφικτός και αναγκαίος. Ο κόσμος του σοσιαλισμού».
Ο κόσμος του σοσιαλισμού; Για ποιον σοσιαλισμό και για ποιον ποιοτικά διαφορετικό κόσμο μιλάτε, σύντροφοι; Απ’ όσο γνωρίζω, τα μοναδικά κόμματα που καθοδηγούνταν από την κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού ουσιαστικά εξαφανίστηκαν, μετά τις ειρηνικές, λαϊκές επαναστάσεις, που κατάργησαν τη διεφθαρμένη εξουσία τους, στις χώρες όπου ασκούσαν τον απόλυτο έλεγχο.
Θα έλεγα ότι το ακόλουθο απόσπασμα από το βιβλίο του Ρώσου νομπελίστα Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, «Ανατολή και Δύση», σχολιάζει με επαρκή ενάργεια το σοσιαλιστικό όραμα του ΑΚΕΛ, που δεν άλλαξε ούτε στο ελάχιστο, από το 1975, όταν ο συγγραφέας εκφώνησε τη συγκεκριμένη ομιλία - και όταν μεσουρανούσε στη σοβιετική Ρωσία ο... Λεονίντ Μπρέζνιεφ!
«... Το ότι ο μαρξισμός δεν είναι επιστήμη σε μας, στη Σοβιετική Ένωση, οι καλλιεργημένοι άνθρωποι το ξέρουν από καιρό», είπε ο Σολζενίτσιν. «Όταν μια επιστήμη προβλέπει ένα όποιο φαινόμενο, φροντίζει να καθορίζει τόπο, χρόνο και μορφές παραγωγής του. Ο κομμουνισμός, όμως, δεν ασχολήθηκε ποτέ, με τέτοιου είδους προγνώσεις. Ποτέ δεν μας είπε πού, πότε και πώς θα συμβεί το κάθε πράγμα. Πάντοτε αρκέστηκε να ρητορεύει. Είτε πρόκειται για την ανατροπή της αστικής τάξης απ’ το προλεταριάτο, είτε πρόκειται για την εγκαθίδρυση της ιδανικής κοινωνίας, που είναι βέβαιο ότι ούτε ο Μαρξ, ούτε ο Ένγκελς, ούτε ο Λένιν, παρ’ όλη τη φαντασία τους, δεν κατάφεραν να μας την περιγράψουν. Μας είπαν μόνον, ότι θα ήταν η περισσότερο φωτεινή, η πιο ευτυχισμένη απ’ τις κοινωνίες και ότι όλα θα γίνονταν για τον άνθρωπο.
»Ας θυμηθούμε μερικές από τις εκτρωματικές προβλέψεις του μαρξισμού: Είχε προβλέψει ότι η κατάσταση της εργατικής τάξης θα πήγαινε, στις δυτικές χώρες, ολοένα προς το χειρότερο, έως ότου θα έφτανε σ’ ένα σημείο ανυπόφορης αθλιότητας. Με τον κομμουνισμό, αντίθετα, χάρη σ’ αυτόν, ο λαός θα τρεφόταν και θα ντυνόταν και θα είχε όλα τ’ αγαθά, σύμφωνα με τις ανάγκες του. Ή ότι ο κομμουνισμός θα εγκαθιδρυόταν, πρώτα, στις αναπτυγμένες χώρες όπως η Αγγλία, η Γαλλία, η Αμερική και η Γερμανία. Κι όμως αυτό το ξέρετε καλά, ολότελα αντίθετα έγιναν τα πράγματα. Ή ότι η Κρατική Εξουσία στον σοσιαλισμό θα έπαυε να υπάρχει, μόλις το κεφάλαιο θα ανατρεπόταν. Μπορείτε να μου πείτε, όμως, χώρες όπου η Κρατική Εξουσία να είναι περισσότερο ισχυρή, απ’ τις χώρες τις ονομαζόμενες σοσιαλιστικές ή κομμουνιστικές;»...