Ερωτήματα προς το Παιδικό Κίνημα

«Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός», γράφει η λεζάντα της πέμπτης σελίδας, στην έκδοση της «Χαραυγής» της περασμένης Κυριακής (7 Ιουνίου 2015), δίπλα σε μια φωτογραφία δέκα μικρών παιδιών, αγοριών και κοριτσιών μεταξύ 7-12 χρονών, ομοιόμορφα ντυμένων με λευκά πουκάμισα και πράσινα φουλάρια. «Το σύνθημα αυτό», συνεχίζει η λεζάντα, «ακούστηκε και φέτος στο Συνέδριο του ΑΚΕΛ, ενώ η νέα γενιά και τα ΕΔΟΝόπουλα συμβόλιζαν το μέλλον της 90χρονης ιστορίας αγώνων και πάλης του ΚΚΚ-ΑΚΕΛ».
Αναρωτιέμαι αν οι κομματικοί ινστρούχτορες, που ετοίμασαν την παράσταση αυτή, ρώτησαν τα μέλη του Παιδικού Κινήματος ΕΔΟΝόπουλων, όπως το ονομάζουν, κατά πόσο τα παιδιά ήθελαν πραγματικά να πάνε στο 22ο Συνέδριο αυτήν την Κυριακή και κατά πόσον ήθελαν να συμβολίζουν το μέλλον της 90χρονης ιστορίας αγώνων και πάλης του ΚΚΚ-ΑΚΕΛ...
Είναι θεμελιώδες δικαίωμα των παιδιών η συμμετοχή στα κοινά, όμως αυτή προϋποθέτει αντικειμενική πληροφόρηση για τα θέματα που τα αφορούν, ώστε να βοηθηθούν να διαμορφώνουν δική τους άποψη και να έχουν τη δυνατότητα να την εκφράσουν ελεύθερα. Αναφέρει τα εξής, το Άρθρο 12 της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που είναι βασισμένη στις αρχές του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών:

«Τα Συμβαλλόμενα Κράτη εγγυώνται στο παιδί, που έχει ικανότητα διάκρισης, το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης της γνώμης του σχετικά με οποιοδήποτε θέμα που το αφορά, λαμβάνοντας υπόψη τις απόψεις του παιδιού, ανάλογα με την ηλικία του και με τον βαθμό ωριμότητάς του. Για τον σκοπό αυτό, θα πρέπει ιδίως να δίνεται στο παιδί η δυνατότητα να ακούγεται σε οποιαδήποτε διοικητική ή δικαστική διαδικασία που το αφορά, είτε άμεσα, είτε μέσω ενός εκπροσώπου ή ενός αρμόδιου οργανισμού, κατά τρόπο συμβατό με τους διαδικαστικούς κανόνες της εθνικής νομοθεσίας».
Πόσο ελεύθερα εκφράζουν τη γνώμη τους τα παιδιά του 22ου Συνεδρίου, που την Κυριακή ανέβηκαν στο βάθρο, με τη στολή του Παιδικού Κινήματος; Πόσο δική τους είναι η γνώμη τους; Μήπως η γνώμη τους δεν είναι δική τους, αλλά των κομματικών καθοδηγητών τους; Μήπως η ίδια η στολή, δηλώνει από μόνη της την καθοδηγούμενη σκέψη τους;
Ο ρόλος της εκπαίδευσης είναι να προσφέρει στα παιδιά πληροφόρηση και γνώση, ώστε να διαμορφώσουν την προσωπική τους άποψη, που να ακούγεται απ’ όλους, έστω κι αν πολλοί ή λιγότεροι ακροατές τους δεν συμφωνούν μαζί τους.
Τι είδους εκπαίδευσης τυγχάνουν τα 7χρονα και 9χρονα του Παιδικού Κινήματος;
Μαθαίνουν τα γεγονότα, ή μήπως ταΐζονται με τις ερμηνείες των γεγονότων, όπως τα βλέπουν οι ομαδάρχες τους;
Μαθαίνουν άραγε ν’ αμφισβητούν τις αυθεντίες της παράταξης, ή να παπαγαλίζουν, απλώς, τις ντιρεκτίβες της;
Μαθαίνουν να είναι ελεύθεροι άνθρωποι, ή φανατικοί οπαδοί;