Με μισή καρδιά και με το ζόρι

Τελειώνω τη σειρά άρθρων μου με επίκεντρο το 22ο Συνέδριο του ΑΚΕΛ και την πολιτική του απόφαση που «επαναβεβαίωσε τον ταξικό χαρακτήρα και την ιδεολογική φυσιογνωμία του Κόμματος, ως ένα σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα, που καθοδηγείται από την κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού», με μια ανακεφαλαίωση της θέσης μου ενάντια στη συνεχιζόμενη περιχαράκωση της κυπριακής Αριστεράς, στην αποτυχημένη μαρξιστική - λενινιστική πρόταση και στην αναχρονιστική ταξική πάλη.

Έγραψα ήδη, ότι αυτή η περιχαράκωση στο σοβιετικό παρελθόν, μαζί με την αλλεργική αντίδραση στη διαφωνία και τη βάναυση, αν χρειαστεί, καταστολή της διαφορετικής άποψης μέσα στο κόμμα, είναι η ιδεολογική τροχοπέδη που δεν αφήνει το ΑΚΕΛ να προχωρήσει πολιτικά, στο μέλλον, παρά την προοδευτική, σωστή θέση του κόμματος, σε ζητήματα όπως η εναντίωση στον εθνικισμό και τον ρατσισμό και η ανάγκη συνεργασίας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Να σημειώσω ότι στο 22ο Συνέδριο του κόμματος υπήρξε υπαναχώρηση στο θέμα της, κρίσιμης σημασίας, απερίφραστης καταδίκης των σταλινικών εγκλημάτων, με μια νεφελώδη αναφορά του Γενικού Γραμματέα Άντρου Κυπριανού, στις 4 Ιουνίου 2015, σε «λάθη, στρεβλώσεις και αδυναμίες του σοσιαλισμού».
Δεν τόλμησε καν, ο κ. Κυπριανού, αυτό που τόλμησε με ένα ιστορικό του άρθρο ο Γιαννάκης Κολοκασίδης, μέλος του Π. Γ. του ΑΚΕΛ, δημοσιευμένο στη «Χαραυγή» στις 8 Φεβρουαρίου 2010.
«Το ΑΚΕΛ καταδικάζει απερίφραστα τα εγκλήματα του σταλινισμού, που έγιναν στο όνομα τάχα του σοσιαλισμού», έγραψε τότε ο κ. Κολοκασίδης. «Τα μεγαλύτερα θύματα αυτών των εγκλημάτων υπήρξαν οι ίδιοι οι κομμουνιστές και το κομμουνιστικό κίνημα», πρόσθεσε.
Σε μια σειρά τριών άρθρων μου, με τίτλο «Τα κροκοδείλια δάκρυα του σταλινισμού», στις 10, 11 και 12 Φεβρουαρίου 2010, εκθείασα αυτή την παρέμβαση του Γ. Κολοκασίδη για τα σταλινικά εγκλήματα, ένα «απαγορευμένο» θέμα ταμπού, που για δεκαετίες οι Κύπριοι αυτοαποκαλούμενοι κομμουνιστές ηγέτες αρνούνταν να δεχτούν ότι υφίσταται.
Χαρακτήρισα, στα άρθρα μου, στρεψόδικη, τη σπουδή του αρθρογράφου, να αποφανθεί ότι τα εγκλήματα αυτά «ζημίωσαν ανεπανόρθωτα την υπόθεση του κομμουνισμού και ακόμα τη ζημιώνουν, δίνοντας όπλα στους όποιους αντικομμουνιστές».
Επαναλαμβάνω με την ευκαιρία αυτή, ότι 25 χρόνια μετά την πτώση του κομμουνισμού στην Ευρώπη και την απομυθοποίηση του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, το ΑΚΕΛ δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί τη διάπραξη των σταλινικών εγκλημάτων, όμως το κάνει με μισή καρδιά και με το ζόρι - και βεβαίως τα διαχωρίζει από το ολοκληρωτικό σύστημα της προσωπολατρίας, της κομματικής ασυδοσίας και διαφθοράς και της τρομοκρατίας της εξουσίας που τα εξέθρεψε και τα εκτέλεσε.
«Τα εγκλήματα του σταλινισμού έγιναν στο όνομα τάχα του σοσιαλισμού», είχε γράψει ο Γ. Κολοκασίδης, θέλοντας, με αυτό το «τάχα», να υποδείξει ότι υπεύθυνος για τη διάπραξή τους ήταν μόνο σε προσωπικό επίπεδο ο Στάλιν και όχι ο κομμουνισμός. Όμως το τέρας του σταλινισμού είναι δημιούργημα και αναπόσπαστο κομμάτι του σοβιετικού συστήματος, του οποίου μεγαλύτερα θύματα δεν ήταν «οι ίδιοι οι κομμουνιστές και το κομμουνιστικό κίνημα», όπως ισχυρίστηκε ο κ. Κολοκασίδης, αλλά τα 25 εκατομμύρια απλών Σοβιετικών πολιτών, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, επηρεάστηκαν και καταστράφηκαν από τον σταλινικό Τρόμο.