Η αλήθεια είναι πως στη ζωή χρειάζεται κανείς αρκετή ψυχική δύναμη και τόλμη να παραδεχθεί τα λάθη του και ν’ απολογηθεί για πιθανά σφάλματα που διέπραξε και επέφεραν κόστος, ανεξαρτήτως μορφής, στον οποιοδήποτε συνάνθρωπό του. Πολύ περισσότερη ψυχική δύναμη χρειάζεται κανείς για κάτι τέτοιο, αν πρόκειται για δημόσιο πρόσωπο, κατέχοντα ύψιστο θεσμικό, πολιτειακό ή άλλο αξίωμα. Η παραδοχή του λάθους και η μεταμέλεια, σαφώς και αναγνωρίζονται -τόσο σε ηθική όσο και νομική διάσταση-, αλλά και πιστώνονται με θετικό πρόσημο σ' εκείνον που τα επιδεικνύει.
Όταν μάλιστα εκδηλώνονται ενώπιον ακροατηρίου δημόσια, όταν η παραδοχή του λάθους και η μεταμέλεια συνεπάγονται χαλιναγώγηση του εγωισμού και φθάνουν στα όρια της αυτοταπείνωσης, τότε σαφώς και αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη αξία. Ακόμα και αν πίσω από την όποια παραδοχή λάθους, τη μεταμέλεια και την έκφραση συγγνώμης βρίσκεται η απέλπιδα προσπάθεια του ατόμου που ενεργεί με τον τρόπο αυτό, να σώσει τον εαυτόν του αντιλαμβανόμενος πως πλέον δεν τον παίρνει... Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις εκείνες, κατά τις οποίες όσο μεταμελημένος και να εμφανιστεί κανείς, όσο κι αν η αναγνώριση του λάθους και η προσπάθεια να εξασφαλίσει συγχωροχάρτι μετατρέπεται λίγο-πολύ σε κλαψούρισμα τύπου «εκλιπαρώ», το mea culpa δεν είναι αρκετό. Και όχι απλώς δεν είναι αρκετό, αλλά σε καθιστά ακόμα πιο πολύ υπόλογο σε εκείνον που ηθελημένα ή άθελά σου έβλαψες με ενέργειες και συμπεριφορές σου, σε καθιστά ακόμη πιο πολύ υπόλογο, αν μιλάμε για δημόσιο πρόσωπο, απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνία.
Και είναι τότε που οφείλεις, αν επιθυμείς πραγματικά οι απολογίες και οι συγγνώμες σου να γίνουν πιστευτές, αν θέλεις στ’ αλήθεια να πείσεις για τη μεταμέλειά σου, να αναλάβεις τις ευθύνες σου εμπράκτως. Με όποιον τρόπο στην κάθε περίπτωση μπορείς να τις αναλάβεις. Ενόσω δεν το κάνεις, απλώς εξευτελίζεσαι μέσα από την ενεργοποίηση του αισθήματος της αυτοεπιβίωσης. Μια ενεργοποίηση εκπηγάζουσα από αυτό που είπε κάποτε ο Γάλλος συγγραφέας Λα Ροσφουκώ. Ότι: «Η μεταμέλεια δεν είναι τόσο λύπη για το κακό που κάναμε, όσο φόβος για εκείνο που μπορεί να πάθουμε εξαιτίας του».
