Όταν περάσει ο θυμός τους…

Δίνοντας συνέχεια στο χθεσινό άρθρο για τη γονική αποξένωση, με επίκεντρο την προχθεσινή συζήτηση στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Βουλή, κουβέντιασα το ζήτημα με τη δικηγόρο Χρυσαυγή Αργυρού, της Ομάδας Πρωτοβουλίας κατά της Γονικής Αποξένωσης, (www.Facebook.com/ParentalAlienationCy.com), που κατακεραύνωσε στη διάρκεια της συνεδρίας τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο, ότι «επιτηδευμένα προωθεί τη θέση ότι δεν υπάρχει γονική αποξένωση».

Και ότι προσπαθεί «ν’ αποενοχοποιήσει τους γονείς, οι οποίοι αποξενώνουν τα παιδιά τους από τον άλλο γονιό». Και ότι «πολλοί γονιοί κάνουν ηθελημένη αποξένωση εναντίον του άλλου γονέα, έχοντας δίπλα τους δικηγόρους που τους στηρίζουν στις επιλογές τους. Κάποιοι δικηγόροι εξυπηρετούν απλώς τα συμφέροντα των πελατών τους και ταυτίζονται με αυτά. Ιδιαίτερα, όταν έχουν να κάνουν με πλούσιους πελάτες, οι δικηγόροι προχωρούν σε μάκρος τις υποθέσεις, για να τους απομυζούν οικονομικά...».
Στο γραπτό σημείωμα, που ο Παγκύπριος Δικηγορικός Σύλλογος υπέβαλε προχθές στη Βουλή, απορρίπτεται η θέση ψυχολόγων, ότι «ο γονέας που έχει τη φροντίδα του παιδιού έχει την κύρια ευθύνη για την 'αποξένωση' του παιδιού από τον άλλο γονέα». Ο Σύλλογος χαρακτηρίζει «μονοδιάστατη και απλοϊκή» αυτήν τη θέση, προσθέτοντας ότι «δεν υποστηρίζεται από τα διαθέσιμα στοιχεία».
Μου είπε η κυρία Αργυρού, που έχει μακρόχρονη εμπειρία ως δικηγόρος σε υποθέσεις του Οικογενειακού Δικαστηρίου, ότι «οι περισσότερες περιπτώσεις αφορούν μητέρες που αποξενώνουν πατέρες από τα παιδιά τους, αλλά είναι σκληρότερη η αποξένωση που επιβάλλουν πατέρες σε βάρος των μητέρων. Όταν ζητήσει το διαζύγιο η γυναίκα, ο άντρας είναι πιο εκδικητικός και συνήθως χρησιμοποιεί τα παιδιά σαν όπλα, κάνοντάς τους πλύση εγκεφάλου εναντίον της μητέρας τους, με ψεύτικες κατηγορίες, για ανύπαρκτα 'εγκλήματά' της.

Σε μια τέτοια περίπτωση, ο πατέρας αποξένωσε για 8 χρόνια τα δυο παιδιά του, κορίτσια, σήμερα 10 και 17 χρονών, από τη μητέρα τους και όταν τις συνόδευσα για να τη συναντήσουν, διαπίστωσα ότι το μικρότερο κορίτσι κρατούσε μαζί του το αρκουδάκι που της χάρισε η μητέρα της στα 2 της χρόνια, πριν αποξενωθούν... όλα αυτά τα χρόνια της αποξένωσης, φύλαγε το αρκουδάκι της, ως συνδετικό κρίκο μαζί της. Τα παιδιά επανενώθηκαν πολύ εύκολα με τη μητέρα τους, αφού δεν υπήρχε σοβαρός λόγος για την αποξένωσή τους, ενώ στη συνέχεια ο πατέρας επέδειξε πλήρη αδιαφορία για τα παιδιά...
»Σε μιαν άλλη περίπτωση, έκανα αντεξέταση στο δικαστήριο, σε ένα ανήλικο αγόρι που το είχε αποξενώσει ο πατέρας από τη μητέρα του - το αγόρι έλεγε ότι 'δεν την ήθελε', αλλά, όπως προέκυψε από τις απαντήσεις του, δεν είχε κανένα παράπονο από αυτήν και δεν γνώριζε για ποιο λόγο ζούσαν χωριστά».
Παρατήρησα ότι η κυρία Αργυρού, με την έφεσή της ως δικηγόρος, να ενώνει και όχι να χωρίζει παιδιά από τον αποξενωμένο γονιό τους, ενεργεί ενάντια στα δικά της συμφέροντα ως δικηγόρος... Μου είπε ότι «στο τέλος, οι αποξενωτές γονείς, συνήθως οι μητέρες, την ευγνωμονούν που κράτησε αυτήν τη θέση, γιατί όταν τους φύγει ο θυμός, καταλαβαίνουν ότι έκαναν λάθος και ότι τα παιδιά πρέπει να έχουν καλή επικοινωνία και με τους δύο γονείς»...