Το σύνθημα στην πλατεία Συντάγματος

Με έκπληξη διάβασα προχθές Κυριακή, στον «Πολίτη», το άρθρο με τίτλο «Όχι άλλο κάρβουνο!», του συνάδελφου Γιώργου Παυλίδη, καθηγητή Δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας και αντιπροέδρου της Επιτροπής Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας, που είναι μια ανεδαφική, άδικη και ισοπεδωτική επίθεση εναντίον της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα, ειδικότερα των ιδιωτικών καναλιών, στη βάση του ότι, δήθεν, κάλυψαν τα γεγονότα της περιόδου αμέσως πριν από το Δημοψήφισμα, με τρόπο μονόπλευρο, υπέρ του «Ναι».
Έφτασε στο σημείο ο κ. Παυλίδης να συμφωνήσει με τα ανεκδιήγητα, ανεύθυνα ουρλιαχτά του κομματικού όχλου, που έβριζε ομαδικά και οργανωμένα τους δημοσιογράφους, πάντα βεβαίως στο όνομα της ταλαιπωρημένης και τραυματισμένης δημοκρατίας.
«Η Πλατεία Συντάγματος ήταν γεμάτη», έγραψε μεταξύ άλλων ο Γιώργος Παυλίδης και συνέχισε: «Τα συνθήματα, άλλα εύηχα, άλλα όχι, δονούσαν την ατμόσφαιρα. Αυτό όμως που ξεχώριζε και που για κάποιον ιδιαίτερο λόγο ακουγόταν περισσότερο απ’ όλα, ήταν το γνωστό 'Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι'! Οι ιαχές, μάλιστα, ήταν τόσο δυνατές, που σύμφωνα με αυτήκοους μάρτυρες έφθαναν μέχρι τη Μεσογείων, το Μαρούσι, το Νέο Φάληρο και την Κηφισιά, μέχρι δηλαδή τους πλήρως ηχομονωμένους, 'στεγανοποιημένους' και κατά τεκμήριον αποκομμένους από την κοινωνία τηλεθαλάμους των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών... Η πλειοψηφία, ο κόσμος γενικότερα, δεν έχει πάντα δίκαιο.

Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, είχε. Ποτέ προηγουμένως η ελληνική ιδιωτική τηλεόραση δεν έπεσε τόσο χαμηλά και δεν εξέπεμψε τόση αθλιότητα, όπως τη βδομάδα που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος. Μπορεί στ’ αφτιά της Σαράφογλου να ακούστηκε υπερβολικός, όμως όταν ο Κλέων Γρηγοριάδης μιλούσε ανοικτά και μάλιστα στο κανάλι στο οποίο εργοδοτείται, για 'χούντα των καναλιών', δεν δημαγωγούσε, δεν παραπλανούσε, δεν λαΐκιζε. Έλεγε απλώς την αλήθεια».
Δεν μπορώ παρά να εκφράσω την απογοήτευσή μου, που ένας έμπειρος και καλός συνάδελφος, όπως ο Γιώργος Παυλίδης, υιοθετεί τόσο αψήφιστα μιαν αντιδημοκρατική και αντιδημοσιογραφική θέση, συντασσόμενος με συκοφάντες δημαγωγούς και με φανατικούς που φωνάζουν στις πλατείες τις σκέψεις άλλων, ότι οι δημοσιογράφοι είναι «ρουφιάνοι» και «αλήτες», ότι είναι μέρος μιας «χούντας». (Παρέλειψε, στο άτυχο παράδειγμά του, να αναφέρει ότι η παρουσιάστρια Μαρία Σαράφογλου απάντησε στον λαϊκιστή ηθοποιό πολύ σωστά: «Αν ήμασταν χούντα, δεν θα είχατε τόση ώρα για να μιλήσετε και να εκφράσετε τις θέσεις σας και να μας προσβάλλετε».
Σύμφωνα με τον Γ. Παυλίδη, «για ολόκληρα εικοσιτετράωρα, τα ιδιωτικά κανάλια της Ελλάδας απέκρυβαν, συκοφαντούσαν, δαιμονοποιούσαν την άλλη άποψη. Η εικόνα ήταν μονόπλευρη, οι 'αγανακτισμένοι' πολίτες ήταν μονόχνοτοι, η Ελλάδα όλη ήταν μαζεμένη γύρω από μιαν αυτόματη ταμιακή μηχανή κι έβριζε τον Τσίπρα! Στα τηλεοπτικά πάνελ, οι υποστηρικτές του 'Ναι' ήταν πολλαπλάσιοι αυτών του 'Όχι', η θεματολογία της συζήτησης ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της αντιπολίτευσης, οι δε δημοσιογράφοι στις ερωτήσεις, όπως και στις τοποθετήσεις τους, παρουσίαζαν μια πρωτόγνωρη, θαυμαστή ομοφωνία, λες και ήταν όλοι κλώνοι του Γερούνδιου...».
Αν δεχτεί κανένας, για χάρη της συζήτησης, ότι συνέβησαν αυτά τα «εγκλήματα», που καταγγέλλει ο Γ. Παυλίδης, δικαιολογούν, άραγε, το σκαρτάρισμα των Ελλήνων συναδέλφων, που είναι από μόνο του ένα αδιάκριτο και βάναυσο κάλεσμα ενάντια στην πολυφωνία, την ελεύθερη έκφραση και την ίδια τη δημοκρατία; Δεν νομίζω...
Όμως, τελειώνει με κάτι πολύ θετικό το άρθρο του ο Γιώργος Παυλίδης, εκφράζοντας τη διαφωνία του με ενδεχόμενες πειθαρχικές διώξεις κατά δημοσιογράφων από την ΕΣΗΕΑ, που θα έσπρωχναν τη χώρα ακόμα βαθύτερα στο χάος της ανυποληψίας...