Τα κορίτσια γύρω από τον ποιητή

Με επίκεντρο το συνέδριο της 12ης Ιουνίου 2015 στη Λευκωσία, με θέμα «Εμπορία Γυναικών για εργασιακή εκμετάλλευση στην οικιακή εργασία», που οργανώθηκε από το Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Κύπρο, το Μεσογειακό Ινστιτούτο Μελετών Κοινωνικού Φύλου (MIGS) και το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, η Πρόεδρος της οργάνωσης Cyprus Stop Trafficking, Ανδρούλα Χριστοφίδου Henriques, μου έστειλε το ακόλουθο σημείωμα, που απευθύνεται στον... ποιητή Διονύσιο Σολωμό: «Τι τυχερός που ήσουν, Διονύση μας, που έζησες σε τέτοιο κόσμο...

Και τώρα που σε θρονιάσαμε αθάνατο, σε μια πλατεία στο κέντρο της πρωτεύουσας, τι να σκέφτεσαι; Μήπως άλλαξες γνώμη; Σε θυμήθηκα, επ’ ευκαιρία του συνεδρίου για τα προβλήματα των οικιακών βοηθών - αυτών που βλέπεις κι εσύ κάθε Κυριακή, να σε περιτριγυρίζουν. Στο συνέδριο ειπώθηκαν πολλά, για διάφορες πτυχές, αλλά τίποτα, ή πολύ λίγα, για τους μεσάζοντες, τους περίφημους ατζέντηδες. Έτσι, μπαίνω στον πειρασμό να γράψω για μια προσωπική μου εμπειρία. Προέλευση:

Κάποια ασιατική χώρα. Βρίσκει δουλειά στον κυπριακό παράδεισο, σ’ ένα χωριό της Πάφου. Πληρώνει στον συμπατριώτη της, που της έκανε αυτή τη μεγάλη εξυπηρέτηση (!) 4.000 ευρώ. Έπρεπε να έχει και 1.000 ευρώ στο χέρι, για να δώσει στον Κύπριο ατζέντη, που θα την παραλάμβανε στο αεροδρόμιο. Το χωριό ευχάριστο, το σπίτι καλό. Αλλά ο εργοδότης της πήγαινε κάθε βράδυ στο δωμάτιό της, με στολή Αδάμ χωρίς φύλλο συκής και της ζητούσε... τι να τα λέω τώρα, καταλάβατε!

Κατάλαβε κι η οικιακή βοηθός κι έφυγε από το σπίτι. Ζητιάνεψε μερικά ευρώ, πήρε το λεωφορείο κι έφτασε στην πρωτεύουσα. Πήγε στο σπίτι του ατζέντη και του ζήτησε να της βρει άλλο σπίτι. Ο ατζέντης, πρώην αστυνομικός (τι σύμπτωση!) της είπε ότι μέχρι να της βρει άλλον εργοδότη, θα έμενε σ’ ένα δωμάτιο με άλλες κοπέλες, που είχαν παρόμοια τύχη, θα δούλευε τη μέρα εκεί όπου θα την πήγαινε αυτός, θα την τάιζε, αλλά δεν θα την πλήρωνε, μέχρι να βρεθεί άλλο σπίτι.

Γράψαμε μια επιστολή στο Υπουργείο Εργασίας και λάβαμε μιαν απάντηση ότι 'έχουμε συχνά παράπονα, για τον κύριο αυτόν, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Το δωμάτιο, όπου έχει τις κοπέλες, είναι ιδιωτικός χώρος και η Αστυνομία δεν έχει το δικαίωμα να επέμβει. Κι αν του αφαιρέσουμε την άδεια, θα γράψει την επιχείρηση στο όνομα της γυναίκας του!'. Άλλοι ατζέντηδες, έχουν κι άλλου είδους, ήθη κι έθιμα... Για παράδειγμα: 'Έχεις πρόβλημα; Θέλεις ν’ αλλάξεις σπίτι; Να ́σαι 'καλή' μαζί μου κι εγώ θα το κανονίσω!'.
»Τελειώνω με μια θετική νότα. Δεν είναι όλοι οι ατζέντηδες καθάρματα, ούτε κι όλοι οι εργοδότες αρέσκονται στον ρόλο του Αδάμ. Όταν, όμως, παρουσιάζεται κάποιο πρόβλημα, γιατί οι νόμοι μας να αδυνατούν ν’ αποδώσουν Δικαιοσύνη; Όσο για τους ατζέντηδες (σχεδόν όλοι, πρώην αστυνομικοί και υπάλληλοι του Immigration), είναι πράγματι τόσο απαραίτητοι; Δεν μπορούν να παρακαμφθούν; Ή ακόμα και ν’ αντικατασταθούν από έναν ελεγχόμενο θεσμό; Δεν θα έπρεπε ένα ευνομούμενο κράτος, όπως θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι η Κύπρος, να μεριμνήσει ώστε να πάψουν οι οικιακές βοηθοί να αποτελούν ευάλωτη πληθυσμιακή ομάδα;».