Οι εξελίξεις στο Κυπριακό φαίνεται να «τρέχουν», και μάλιστα με γοργούς ρυθμούς. Το κλίμα που δημιουργείται από τον διεθνή παράγοντα, αλλά και από πλευράς Κυβέρνησης, προδιαθέτει για μια πορεία-μονόδρομο προς την κατεύθυνση λύσης του προβλήματος και μάλιστα άμεσα.
Παρόλο που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δηλώνει πως μέχρι στιγμής τίποτα δεν έχει συμφωνηθεί και ότι καθετί που συμφωνείται, θα ανακοινώνεται από τον ίδιο στον λαό, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως, είτε στις συναντήσεις των διαπραγματευτών των δύο πλευρών είτε στις συναντήσεις του Προέδρου με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη, τα πάντα παραμένουν ακόμη ανοικτά.
Την ίδια ώρα, στο εσωτερικό μέτωπο, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, εξαιρουμένου του ΑΚΕΛ, έχουν αποδυθεί τις τελευταίες ημέρες σε μιαν ανελέητη επίθεση κατά του Προέδρου Αναστασιάδη, τον οποίο κατηγορούν για επερχόμενη κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κυβέρνηση και συμπολίτευση, από την άλλη, αντιστρέφουν τα πυρά, καταλογίζοντας στους διαφωνούντες με την πολιτική τους, απορριπτισμό και πως ουσιαστικά δεν θέλουν λύση. Η πολιτική ατμόσφαιρα, με φόντο το Κυπριακό, μυρίζει μπαρούτι. Δημιουργείται εκατέρωθεν ένα εκρηκτικό κλίμα, πολύ επικίνδυνο για τις μέρες που έρχονται και ενόψει περαιτέρω εξελίξεων. Ο εφιάλτης της διχόνοιας δείχνει να επιστρέφει απειλητικά και με πολύ άγριες διαθέσεις, την ώρα που η περιβόητη ενότητα στο εσωτερικό μέτωπο αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά έννοια χωρίς κανένα απολύτως περιεχόμενο. Αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν αναμέναμε ποτέ πως θα επιτυγχανόταν -με οποιαδήποτε Κυβέρνηση και οποιαδήποτε αντιπολίτευση- ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο στο Κυπριακό. Ουδέποτε η πολιτική μας ηγεσία πέτυχε κάτι τέτοιο και ουδέποτε θα το πετύχει.
Αυτό το οποίο ελπίζουμε και αυτό για το οποίο προσευχόμαστε είναι το ελάχιστο, αλλά ενδεχομένως το σημαντικότερο, ώστε ν’ αποφύγουμε ακόμη μεγαλύτερες και πιο επικίνδυνες περιπέτειες για τη χώρα μας. Αυτή η διχόνοια της πολιτικής μας ηγεσίας να μη μεταφερθεί στον λαό, να μη δούμε την κυπριακή κοινωνία (και... αναφερόμαστε στην ε/κ κοινότητα), να χωρίζεται και πάλι σε «πατριώτες» και «προδότες», σε «απορριπτικούς» και «ενδοτικούς». Αλίμονο αν σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε και με τα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία, εμβολιαστούν οι πολίτες με το δηλητήριο του διχασμού και του μίσους, της δαιμονοποίησης της αντίθετης άποψης.
Δεν περιμένουμε ότι προς αποτροπήν μιας τέτοιας εξέλιξης θα συμβάλει ο λόγος των πολιτικών μας. Αλλά ελπίζουμε ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο, ποντάροντας στην ωριμότητα των απλών πολιτών. Μια ωριμότητα μεγαλύτερη από εκείνην της πολιτικής μας ηγεσίας...
