Με τον Πάολο Κοέλο, στον Κάτω Δρυ

Από το Πανεπιστήμιο του Αμβούργου στη Γερμανία, βρέθηκαν χθες στα πλακόστρωτα δρομάκια του πετρόκτιστου Κάτω Δρυ και στο φεστιβάλ Φέγγαρος, η Δάφνη Δημητρίου και ο Σάββας Γιαννόπουλος, που είναι φέτος ανάμεσα στους εθελοντές και έχουν αυξημένα καθήκοντα για την ομαλή λειτουργία και εξέλιξη της εκδήλωσης.
Είχαμε μόλις φτάσει στον χώρο, φέρνοντας μαζί μας μερικά λεπτά απρόβλεπτης βροχής(!), που προκάλεσε κάποια καθυστέρηση στην έναρξη των συναυλιών... αλλά που έφτιαξε ακόμα περισσότερο τη διάθεση των παιδιών, έστω κι αν μούσκεψε το εσωτερικό κάποιων από τα ανοιχτά αντίσκηνα.
Η Δάφνη είναι αποφασισμένη να περάσει ακόμα καλύτερα από πέρσι, που όπως μου είχε πει, «ήταν μια από τις πιο όμορφες εξορμήσεις της ζωής της, σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον όπου δεν συνέβη το παραμικρό παρατράγουδο, παρά την κοσμοσυρροή».
Παρατήρησε ότι επισκέφθηκαν τον χώρο του φεστιβάλ άνθρωποι όλων των ηλικιών, χωρίς απαραίτητα να κατασκηνώσουν, περιλαμβανομένων γονέων με μικρά παιδιά, που πρόσθεταν στην όμορφη ατμόσφαιρα. «Το χωριό μάς δέχτηκε πολύ καλά», πρόσθεσε. «Επίσης είμαστε χαρούμενοι, γιατί είχαμε την ευκαιρία να συναντηθούμε και να κουβεντιάσουμε και με πολλούς από τους καλλιτέχνες μετά την παράστασή τους.
»Η δική μου παρέα, ήταν εννιά άτομα από τη Λευκωσία, αλλά από τα πρώτα λεπτά που φτάσαμε στον χώρο, γνωρίσαμε τέσσερις Λεμεσιανούς -τρία αγόρια και ένα κορίτσι- που μας βοήθησαν να στήσουμε τη σκηνή μας. Λοιπόν, μείναμε για τρεις μέρες, λίγο πολύ μακριά από κινητά, ίντερνετ, κάμερες, facebook... μακριά από κόσμο που σχολιάζει τι φοράς και τι όχι. Υπήρξε μια επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων που δεν ήταν “δήθεν”, που πήγαν εκεί για να παρακολουθήσουν το φεστιβάλ και να ζήσουν την εμπειρία και όχι για να πουν απλώς ότι πήγαν στο φεστιβάλ και να δείξουν ότι είναι τάχα... cool. Δεν υπήρχε κανείς, ανάμεσα στους χιλιάδες νέους που μαζεύτηκαν εκεί, που να το παίζει “κάποιος” και να κάνει επίδειξη.

Ήμασταν ντυμένοι απλά, πολλοί ήταν ξυπόλυτοι, τρώγαμε φρούτα και σάντουιτς, κάποιοι έφεραν μαζί τους κονσέρβες... Ήταν μια εμπειρία ασυνήθιστη για την ηλικία μας, μακριά από το στρες των σπουδών και τα διάφορα “πρέπει”. Κουβεντιάζαμε μεταξύ μας για ανθρωπολογία, για ιστορία, για αστροφυσική, για βιβλία και ζητήματα που μας απασχολούν ως φοιτητές... τα αγόρια συνήθως έπαιζαν σκάκι και συχνά πυκνά αναφέρονταν σε θέματα της επικαιρότητας... πάντως οι συζητήσεις μας ήταν πιο ουσιαστικές από αυτές που κάνουμε συνήθως στις καφετερίες.
»Προσωπικά για τρεις ημέρες δεν... έκανα τίποτα, αλλά δεν βαρέθηκα ούτε ένα λεπτό! Απλώς περνούσα τέλεια, καθισμένη σε ένα χαλάκι κάτω από τα δέντρα, διαβάζοντας τον “Αλχημιστή” του Πάολο Κοέλο στα Γερμανικά, που μου δάνεισε ο Χρίστος, ένα από τα παιδιά από τη Λεμεσό, που σπουδάζει επίσης στη Γερμανία!».