Το Δημοκρατικό Κόμμα διάγει για μια ακόμη φορά μια δύσκολη περίοδο στην πολύχρονη, αλλά συνάμα και πολυτάραχη ιστορία του. Πολυτάραχη, γιατί το ΔΗΚΟ είναι το κόμμα εκείνο που διαχρονικά αντιμετωπίζει τα περισσότερα και μεγαλύτερα εσωτερικά προβλήματα. Ή, αν θέλετε, είναι το κόμμα εκείνο που τα εσωτερικά του προβλήματα «φροντίζει» να μην τα κρύβει κάτω από το χαλί, «φροντίζει» να τα βγάζει προς το έξω με πάρα πολύ μεγάλη ευκολία και με κάθε... δυνατή ευκαιρία.
Θα πει κανείς πως μια τέτοια προσέγγιση ενδεχομένως να αδικεί το ΔΗΚΟ, δεδομένου ότι σε περιόδους κατά τις οποίες στην ηγεσία του κόμματος βρίσκονταν οι χαρακτηριζόμενοι ιστορικοί του ηγέτες, Σπύρος Κυπριανού και Τάσσος Παπαδόπουλος, τα πράγματα ήταν αλλιώς. Ίσως να ήταν αλλιώς, ίσως πάλι τα όποια προβλήματα να αντιμετωπίζονταν και να επιλύονταν εν οίκω και όχι εν δήμω, ένεκα ακριβώς της παρουσίας στην ηγεσία του κόμματος τέτοιων ισχυρών πολιτικών προσωπικοτήτων, όπως ήταν οι αείμνηστοι Κυπριανού και Παπαδόπουλος.
Ερχόμενοι όμως στο σήμερα, πρωταγωνιστής των εσωτερικών προβλημάτων ενώπιον των όποιων βρίσκεται το ΔΗΚΟ, δεν είναι άλλος από τον τέως πρόεδρο του κόμματος Μάριο Καρογιάν. Ο κ. Καρογιάν, ο οποίος σχεδόν δύο χρόνια μετά την απώλεια της προεδρίας του ΔΗΚΟ δείχνει ακόμη να μην έχει «χωνέψει» την ενδοκομματική ήττα την οποία υπέστη. Και καραδοκώντας στη γωνιά σαν πληγωμένο θηρίο, αναζητώντας και εφευρίσκοντας αιτίες και αφορμές, περιμένει τη στιγμή που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ευελπιστεί ότι θα πάρει την εκδίκησή του από τον Νικόλα Παπαδόπουλο.
Τον Νικόλα Παπαδόπουλο, δίπλα από τον πατέρα του οποίου, αξίζει να σημειωθεί, ο κ. Καρογιάν απέκτησε το πολιτικό εκείνο εκτόπισμα, που του επέτρεψε να αναρριχηθεί στο κορυφαίο σκαλοπάτι της ηγετικής πυραμίδας του ΔΗΚΟ. Τον Νικόλα Παπαδόπουλο, ο πατέρας του οποίου ήταν εκείνος που άνοιξε διάπλατα στον Μάριο Καρογιάν τον δρόμο της πολιτικής του ανέλιξης.
Είναι δικαίωμα του κ. Καρογιάν να διαφωνεί με τις πολιτικές επιλογές του Ν. Παπαδόπουλου και της υπόλοιπης σημερινής ηγεσίας του ΔΗΚΟ. Όμως είναι και υποχρέωσή του να αποδέχεται και να συμμορφώνεται με τις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων του κόμματός του. Ειδικά ενόσω επιλέγει να παραμένει ακόμη σε αυτό και να μην προχωρεί στη δημιουργία νέου σχήματος...
