Τις τελευταίες εβδομάδες, και πολύ περισσότερο τις τελευταίες ημέρες, γινόμαστε μάρτυρες ανάδυσης στην επιφάνεια των μεγάλων και επικίνδυνων παθογενειών που ταλανίζουν τον τομέα της δημόσιας υγείας. Παθογένειες και προβλήματα όχι βεβαίως σημερινά, αλλά διαχρονικά, που ενόσω όμως περνά ο καιρός και παραμένουν άλυτα διογκώνονται, έρχονται στο φως της δημοσιότητας και εντάσσονται με ολοένα και εντονότερο τρόπο στη σφαίρα της δημόσιας συζήτησης.
Κοινή συνισταμένη όλων των απόψεων που εκφράζονται αποτελεί η αναγκαιότητα εφαρμογής ενός Γενικού Συστήματος Υγείας, το οποίο, σύμφωνα με ειδικούς και μη, θα μπορέσει να δώσει λύσεις, θα δώσει τέλος στην κατρακύλα και τον χωρίς σταματημό κατήφορο που ακολουθεί ο τομέας της δημόσιας Υγείας.
Είναι όντως πασιφανές πως η υφιστάμενη κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί και ότι κάθε μέρα που περνά χωρίς να επέρχονται ριζικές τομές στη λειτουργία του όλου συστήματος της Υγείας, τα πράγματα θα χειροτερεύουν. Ωστόσο, από την άλλη, η επίκληση απλώς και μόνο της απουσίας ΓΕΣΥ και η απόδοση των προβλημάτων που βλέπουμε στο γεγονός αυτό, έχουμε την εντύπωση ότι δεν αποτελεί επαρκή δικαιολογία και δεν συμβάλλει προς την κατεύθυνση αυτού που όλοι φραστικά διακηρύττουν πως επιδιώκουν και επιθυμούν.
Τη βελτίωση της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών υγείας προς τους ασθενείς. Γιατί δεν είναι δυνατό να ισχυρίζεται κανείς πως το γεγονός ότι μια γυναικολόγος δεν διαπιστώνει ότι η εγκυμονούσα μέλλουσα μητέρα που παρακολουθεί κυοφορεί δίδυμα, οφείλεται στην απουσία ΓΕΣΥ. Ούτε το γεγονός επίσης ότι ένα νεκρό βρέφος εντοπίζεται πεταγμένο στα σκουπίδια του μεγαλύτερου και θεωρητικά πιο σωστά δομημένου νοσοκομείου της χώρας, είναι απόρροια της μη ύπαρξης ΓΕΣΥ.
Στη δική μας αντίληψη, τα σοβαρά προβλήματα που ταλανίζουν τον χώρο της δημόσιας Υγείας, και συνεπακόλουθα τους ασθενείς, αρχίζουν και τελειώνουν στον παράγοντα νοοτροπία. Νοοτροπία όλων όσοι αποτελούν το οικοδόμημα του τομέα της Υγείας, ο οποίος, όπως και όλοι οι υπόλοιποι τομείς, δεν είναι απρόσωπος. Και είναι ίσως εδώ που θα πρέπει να εστιάσει ή απ’ εδώ που θα πρέπει να αρχίσει ο Υπουργός Υγείας την προσπάθειά του για ανοικοδόμηση του χώρου της δημόσιας Υγείας.
Στην αλλαγή, πρώτα και κύρια, νοοτροπιών που υπάρχουν, και οι οποίες, αντιπροσωπεύοντας έστω και μια μικρή μειοψηφία των εργαζομένων στον χώρο της Υγείας, φαίνεται να αποδεικνύονται όχι απλώς ανίατες, αλλά και ικανές να οδηγήσουν, αν δεν αντιμετωπιστούν άμεσα και αποτελεσματικά, τον χώρο της δημόσιας Υγείας σε αυτό που όλοι απεύχονται. Τον οριστικό θάνατο...
