Όταν το καμάκι είναι… αστυνομικό!

Τη σεξουαλική παρενόχληση γυναικών στους δρόμους και σε άλλους δημόσιους χώρους καταγγέλλει η νεοσύστατη, πολυθεματική οργάνωση νεαρών ακτιβιστών υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με το όνομα «The Justice Project», σε μια εκτεταμένη συνέντευξη, που θα δημοσιευτεί μεθαύριο στην «Κυριακάτικη Σημερινή».
Η ομάδα, που αποτελείται από φοιτητές σε αμερικανικά και βρετανικά πανεπιστήμια και τελειόφοιτους μαθητές σε αγγλόφωνα σχολεία μέσης παιδείας, τονίζει ότι «είναι απαράδεκτη η συμπεριφορά αντρών που παρενοχλούν σεξουαλικά γυναίκες δημοσίως, φωνάζοντας αισχρά σχόλια από τα αυτοκίνητά τους και πρέπει να καταγγέλλονται και να τιμωρούνται με σοβαρά πρόστιμα από την Αστυνομία, ώστε αυτή η πρακτική, που είναι κοινωνικά αποδεκτή για πολύ καιρό, να αντιμετωπισθεί αποφασιστικά».
Χωρίς να το επιδιώξουν, τα παιδιά του «The Justice Project» μού δίνουν πάσα για να επικεντρωθώ σε μιαν ιδιαίτερη πτυχή αυτού του νοσηρού κοινωνικού φαινομένου και να παρατηρήσω ότι, σε πολλές περιπτώσεις, μέλη της Αστυνομίας, που καλούνται «να καταγγέλλουν και να τιμωρούν με σοβαρά πρόστιμα» τους παραβάτες, είναι οι ίδιοι δράστες τέτοιας σεξιστικής βίας και παρενόχλησης, σε βάρος γυναικών, σε δημόσιους χώρους.
Τη δική της σχετική μαρτυρία δίνει η γνωστή δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Λεμεσό, Αργεντούλα Ιωάννου, που πριν από μερικούς μήνες υπήρξε θύμα, μαζί με νεαρή πελάτισσά της, αυτής της αστυνομικής συμπεριφοράς. Την υπόθεσή της ανέλαβε για διερεύνηση, με τον διορισμό ποινικού ανακριτή, η Ανεξάρτητη Αρχή Διερεύνησης Παραπόνων και Ισχυρισμών κατά της Αστυνομίας, αλλά και το Γραφείο της Επιτρόπου Διοικήσεως, ως Αρχή Ισότητας.
Σε επιστολή της προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης Ιωνά Νικολάου, η Αργεντούλα Ιωάννου τονίζει, μεταξύ άλλων, ότι «δεν μπορεί η Κυβέρνηση και ο Υπουργός Δικαιοσύνης, ο οποίος “σκαλίζει” ακόμα τις εξαιρέσεις που θα ζητήσει η Δημοκρατία, από την εφαρμογή της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης του 2011 (την οποία έχει υπογράψει η Κυβέρνηση, για προστασία των γυναικών ενάντια σε όλες τις μορφές βίας), να κλείνει τα αφτιά του σε σοβαρές καταγγελίες άσκησης βίας σε βάρος γυναικών από αστυνομικούς και να τρέχει ασθμαίνοντας να “στήσει” το σενάριο (χιλιοειπωμένο), των “αθώων αστυνομικών”».
Προσθέτει τα εξής, στην επιστολή της, η Αργεντούλα Ιωάννου: «Οι καταγγελίες αυτές για bullying, παρενόχληση και άσκηση σωματικής ή ψυχολογικής βίας από αστυνομικούς, σε βάρος νεαρών γυναικών, παντελώς απρόκλητα, μέσα στα μαύρα μεσάνυκτα, για “χάζι”, ή για άλλο όφελος, είναι συχνές, πλην όμως ο φόβος, η ταλαιπωρία της καταγγελίας, ο εξευτελισμός και ο χλευασμός και η αίσθηση ότι δεν θα βρουν το δίκαιό τους, αποτρέπει τις γυναίκες να καταγγέλλουν επίσημα τέτοιες απαράδεκτες συμπεριφορές.

Για να μην μιλήσουμε για τις καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία και την αντιμετώπιση γυναικών από αστυνομικούς με χλευασμό, με διάθεση κουτσομπολιού (“αν υπήρχε τρίτο πρόσωπο, καλά να σου κάνει!”), στέλλοντάς τες, εντέλει, σπίτι τους, αφού εν κρίμα να τον “κάτσει μέσα” τον άντρα της, για ένα πάτσο! Λυπούμαι, κύριε Νικολάου, αλλά η νοοτροπία αυτή, την οποία συντηρείτε και στηρίζετε, είναι τριτοκοσμική».