Πέρασαν κιόλας έξι χρόνια από την άνανδρη-στυγερή δολοφονία του αγαπημένου μας Άντη, αλλά δεν έχω καμία απολύτως πρόθεση να γράψω δακρύβρεχτα λόγια με αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί το εν λόγω άρθρο μελοδραματικό. Θα μπορούσα βέβαια να το τολμήσω, όμως, κάτι τέτοιο είμαι σίγουρη πως ο ίδιος απ’ εκεί ψηλά που βρίσκεται όχι μόνο δεν το προτιμά, αλλά το απεχθάνεται.
Γιατί πολύ απλά, όταν βρισκόταν ανάμεσά μας, το μόνο που ζητούσε απ’ όλους μας εδώ στο «Συγκρότημα Δίας» ήταν να βαδίζουμε στον δρόμο της αισιοδοξίας και με χαμόγελο να συνεχίζουμε να παλεύουμε για τα καλύτερα, με οδηγό πάντα την πνευματική δύναμη. Έτσι όπως ακριβώς κάναμε στα έξι χρόνια που παρήλθαν χωρίς αυτόν, στα χρόνια που το κενό της σωματικής του απουσίας το αναπλήρωνε καθημερινά η έμπνευση της ψυχικής του παρουσίας ανάμεσά μας.
Αυτή η έμπνευση, αυτή η αισιοδοξία και αυτό το χαμόγελο είναι ακριβώς τα στοιχεία που θα εξακολουθήσουν να διακατέχουν το Συγκρότημα και στα χρόνια που έρχονται. Γιατί δώσαμε όρκο και τον τηρήσαμε, πως θα βαδίσουμε και θα συνεχίσουμε την πορεία μας στον δρόμο που ο Άντης χάραξε, στα μονοπάτια που ο ίδιος θα ήθελε... Σήμερα, λοιπόν, μια υπόσχεση δίνουμε όλοι εμείς εδώ στη «Σημερινή» στον Άντη: Ότι, παρά τις δυσκολίες, εμείς θα ακολουθούμε τα φώτα της διαδρομής που εσύ ο ίδιος χάραξες, τα φώτα μιας διαδρομής που δεν έσβησαν και δεν θα σβήσουν ποτέ. Συνεχίζουμε και θα συνεχίσουμε το έργο που άφησες πίσω σου, που δεν πρόλαβες να ολοκληρώσεις, έτσι όπως το οραματίστηκες. Με τη λάμψη σου να γίνεται φάρος και οδηγός μας και να καθοδηγεί την κάθε μας κίνηση, το κάθε μας βήμα, ενώ θα έχουμε πάντα στο μυαλό μας τον αγαπημένο σου στίχο του Οδυσσέα Ελύτη που συχνά πυκνά έλεγες, «Μια λάμψη ο άνθρωπος κι αν είδες, είδες...».
