Ιδέες καρκινώματα

Συνωμοτούν για λογαριασμό του απόλυτου τίποτα με στόχο τη μετατροπή μας σε μια κατώτερη μορφή ζωής, τόσο τρομαγμένης, χαμένης και θυμωμένης, που θα επιζητεί εναγωνίως την παρηγοριά σε είδωλα απατηλά
Όταν ρώτησαν τον Διογένη τον κυνικό, ποιο από τα άγρια θηρία δαγκώνει πιο άσχημα, αυτός απάντησε: από τα άγρια ο συκοφάντης και από τα ήμερα ο κόλακας.
Σε πραγματικό χρόνο, λόγω ανεπαρκούς διαθεσιμότητας οράματος και λόγω του ραγδαίου καταιγισμού μας με παραπλανητικές πληροφορίες σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, τα εγκεφαλικά μας κύτταρα βιώνουν καταστάσεις πνευματικής υποξίας.

Δεν μπορούν να φιλτράρουν τα από ολούθε εισερχόμενα νέα δεδομένα, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να διαχειριστούν με επιτυχία το τόσο κρίσιμο θέμα της αποβολής των επιζήμιων πληροφοριών και της βέλτιστης ταξινόμησης των επωφελών στα συνειδησιακά συρτάρια της διανόησής μας. Έτσι, δεν είμαστε σε θέση να συνδυάσουμε δημιουργικά τις πληροφορίες με κύριο γνώμονα τη βελτίωση της καθημερινότητάς μας ή για να επιλύσουμε τα όποια προβλήματα προκύπτουν μέσα από αυτή.
Επιπλέον, ο εγκέφαλός μας παρότι δέχεται ικανοποιητικές ποσότητες θρεπτικών συστατικών όπως είναι η γλυκόζη μέσω της πρόσληψης τροφής, εντούτοις, στερείται σε βαθμό ασιτίας όλα εκείνα τα πνευματικά θρεπτικά συστατικά, που θα του επέτρεπαν να διαμορφώσει στον ιδιοκτήτη του μια προσωπικότητα με ικανότητα κριτικής σκέψης. Οι ανεπαρκείς αυτές ποσότητες των πνευματικών θρεπτικών συστατικών (λόγου χάριν οι καταφανείς ελλείψεις σε θέματα όπως είναι: ο υγιής παραδειγματισμός, η εκμάθηση της γλώσσας, η εγκράτεια, ο ετεροπροσδιορισμός των διαφόρων τρόπων ζωής, το θάρρος της ανάληψης των ευθυνών, ο υπολογισμός των συνεπειών, η λογοδοσία) προκαλούν, εν τέλει, προβλήματα στην παραγωγή αληθινά πρωτότυπης σκέψης και οδηγούν στην ολοένα και μεγαλύτερη ομογενοποίηση των προσωπικοτήτων μας. Αφού όλοι εκπαιδευόμαστε να σκεπτόμαστε το ίδιο, πώς θα καταφέρουμε να διαλευκάνουμε τις παραμέτρους των προβλημάτων που δεν είμαστε καν σε θέση να διανοηθούμε;
Ιδέες καρκινώματα είναι οι ιδέες εκείνες που έχουν τον τρόπο τους να γίνονται ανεξέλεγκτες και να διασπείρονται από άτομο σε άτομο με αποτέλεσμα την αλλοίωση του τρόπου σκέψης όσων τις ασπάζονται προς το χειρότερο. Λέγοντας χειρότερο εννοούμε τη σταδιακή υποταγή μας στις πηγές όλων των ανθρώπινων ψυχικών αδυναμιών, που δεν είναι άλλες από τη φιληδονία, τη φιλοδοξία και τη φιλαργυρία. Το αποτρόπαιο αυτό τρίγωνο των κακιών δίνει πάντοτε γένεση και σε μύριες άλλες κακίες, όπως είναι η ασέβεια, η κενοδοξία, ο φθόνος, η δειλία, αναισθησία, η υπουλότητα. Οι ιδέες καρκινώματα, εν τέλει συνωμοτούν για λογαριασμό του απόλυτου τίποτα με στόχο την μετατροπή μας σε μια κατώτερη μορφή ζωής, τόσο τρομαγμένης, χαμένης και θυμωμένης, που θα επιζητεί εναγωνίως την παρηγοριά σε είδωλα απατηλά και σε σωτήρες που θα φέρουν αγγελικά πρόσωπα και σαδιστικά μυαλά.
Στην ιατρική, ως καρκίνος ορίζεται ο ανεξέλεγκτος πολλαπλασιασμός των κυττάρων με συνέπεια την υπέρμετρη αριθμητική αύξηση αυτών των κυττάρων. Κατά τα αρχικά στάδια της ανάπτυξής τους, οι καρκίνοι συνήθως παραμένουν στο όργανο από το οποίο προέκυψαν, ενώ όσο προχωράει ο χρόνος, οι καρκίνοι αναπτύσσονται και πέραν των αρχικών τους ιστών. Στο τελικό στάδιο, εγκαταλείπουν το αρχικό μέρος της δημιουργίας τους και μέσω του αιμοποιητικού και λεμφικού συστήματος σχηματίζουν αποικίες σε απομακρυσμένους και αρκετά συχνά διαφορετικούς ιστούς δίνοντας γένεση σε μεταστάσεις.
Κατά παρόμοιο τρόπο, οι ιδέες καρκινώματα πολλαπλασιάζονται και διακλαδίζονται μέσα στις σκέψεις των ξενιστών τους μέχρι του σημείου που κυριεύουν ολοκληρωτικά τη διανόησή τους. Έπειτα, όπως ακριβώς και τα μεταστατικά καρκινικά κύτταρα, θα θελήσουν να εγκαταλείψουν την αρχική τους εστία για να προσβάλουν και άλλες συνειδήσεις.
Για να μετατραπεί ένα φυσιολογικό κύτταρο σε καρκινικό, χρειάζονται να γίνουν σε αυτό περισσότερες από μια μεταλλαγές. Σύμφωνα με ένα απλοποιημένο συμβατικό μοντέλο της πολυσταδιακής καρκινογένεσης, η πρώτη μεταλλαγή μπορεί να προσφέρει στο κύτταρο απλώς ένα μικρό πλεονέκτημα όσον αφορά την αύξηση. Έτσι, με τις συνεχόμενες διαιρέσεις δημιουργείται από αυτό το αρχικό κύτταρο ένας κυτταρικός πληθυσμός με το ίδιο χαρακτηριστικό. Στη συνέχεια, κάποιο από τα κύτταρα του πληθυσμού μπορεί να πάθει μια δεύτερη μετάλλαξη που να του προσφέρει ακόμη μεγαλύτερο πλεονέκτημα. Έτσι αρχίζει να σχηματίζεται ένας μικρός καλοήθης όγκος.
Σε επόμενο στάδιο, ένα από τα κύτταρα του όγκου γίνεται δέκτης μιας νέας μετάλλαξης, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε κακόηθες. Όλη αυτή η διαδοχή των αλλεπάλληλων μεταλλάξεων που οδηγεί στην εξαλλαγή ενός φυσιολογικού κυττάρου σε καρκινικό, ονομάζεται μοντέλο των πολλαπλών χτυπημάτων. Επομένως, όσο νωρίτερα συμβούν οι γενετικές αλλοιώσεις, τόσο περισσότερα κύτταρα θα τις έχουν και, επίσης, η πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου πρέπει να αυξάνεται όσο αυξάνεται η ηλικία διότι υπάρχει περισσότερος χρόνος στη διάθεση των εν δυνάμει καρκινικών κυττάρων για να αλλοιωθούν.
Κατά παρόμοιο τρόπο, σε πνευματικό επίπεδο, ο καταιγισμός των παραπλανητικών ή επιβλαβών πληροφοριών που αναφέρθηκε στην αρχή, μπορεί να λειτουργήσουν ως τα πολυβόλα που καταφέρνουν τα πολλαπλά χτυπήματα για το μπόλιασμα των καρκινικών ιδεών. Αρχικά, μπορεί να είναι μια αθώα αμφισβήτηση ενός θεσμού. Στη συνέχεια μπορεί να προστεθεί μια ενθάρρυνση για σπάσιμο των καλά παγιωμένων κοινωνικών προτύπων. Ύστερα, να ακολουθήσει η προτροπή για τη διεκδίκηση των αχαλίνωτων σεξουαλικών απολαύσεων ως αναφαίρετο δικαίωμα. Έπειτα, να τεθεί το θέμα της επιτακτικής ανάγκης για την ελαστικοποίηση των ηθικών κανόνων στον βωμό της οικονομικής/προσωπικής ανέλιξης.

Το πρόβλημα με όλα αυτά τα διαδοχικά κτυπήματα είναι ότι με μια πρώτη, επιδερμική προσέγγιση, ακούγονται εξαιρετικά γόνιμα, βολικά και προοδευτικά, με αποτέλεσμα να γίνονται πολύ ελκυστικά κυρίως στους νέους ανθρώπους που δεν έχουν ακόμα διαμορφωμένη την προσωπικότητά τους. Έτσι, οι νέοι που πάντοτε διψούν για μιμητισμό και καθοδήγηση, υιοθετούν κυριολεκτικά αμάσητες τις ριπές που εξαπολύονται από τα πολυποίκιλα πολυβόλα της νέας εποχής. Μα και οι μεγαλύτεροι συμπολίτες μας, που τόσο πολύ αγανακτούν και ζορίζονται από τα πραγματικά προβλήματα της καθημερινότητάς τους (που με μια πιο σοβαρή ανάλυση προκύπτει ότι γεννήθηκαν από την παγίδευσή τους μέσα στον φαύλο κύκλο των ίδιων παραπλανητικών πληροφοριών που διεκδικούν τώρα την ίδια την αυτοβουλία τους), σπεύδουν να επωφεληθούν με ολοφάνερη ιδιοτέλεια το ώριμο και τόσο καρποφόρο, χαλαρό κλίμα της ασυδοσίας που τους σαγηνεύει.
Δυστυχώς, ο δρόμος που περπατήσαμε τα τελευταία χρόνια (και που δις φορές το δυστυχώς δεν τον επιλέξαμε από μόνοι μας) μας δίδαξε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο παράξενοι για να μη μας πουν... παράξενους. Έτσι, ακόμα κι αν μας έχουν απομείνει «οπισθοδρομικά» αισθήματα φροντίδας, συμπάθειας, μονογαμίας, συστολής, είναι καλύτερα να τα καταπιέσουμε γιατί αυτό δεν ταιριάζει με το κλίμα της εποχής μας. Αναμφίβολα οι άνθρωποι νοιάζονται για την ευημερία τους, αλλά τα ανθρώπινα όντα είναι περίπλοκα πλάσματα με πολλές τάσεις και ενδιαφέροντα.

Πραγματικός προοδευτισμός είναι όλες αυτές οι τάσεις, παλαιές και πρόσφατες, εφόσον δεν καταπιέζουν ή δεν επιβουλεύονται τις ελευθερίες των άλλων, να γίνονται αποδεκτές. Σε αυτά είναι που πρέπει να δίνουμε έμφαση. Πολύ φοβάμαι όμως ότι με τα μυαλά που κουβαλάμε, που τόσο πολύ έμαθαν να λατρεύουν την ευκολία, την αποδιοργάνωση και την αποδόμηση, το εύκρατο κλίμα που μας έπλασε, μετατρέπεται τάχιστα σε γροιλανδικό παγετώνα.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ
Βιολόγος, συγγραφέας