Η Αραβική Άνοιξη της Faida Hamdy

Άφησαν τα σημάδια τους στο ταλαιπωρημένο πρόσωπο της Faida Hamdy τα πέντε χρόνια που πέρασαν από τον Ιανουάριο 2011 και το ξέσπασμα της αποκαλούμενης Αραβικής Άνοιξης, αρχικά στην πατρίδα της την Τυνησία και τη μικρή, σκονισμένη, επαρχιακή πόλη Sidi Bouzeid, όπου η -τότε- 45χρονη γυναίκα ήταν δημοτική επιθεωρήτρια. Σε μια πραγματικά παράξενη και θα έλεγα ειρωνική στιγμή της ιστορίας, η Faida Hamdy, μια από τις εκατομμύρια γυναίκες στον αραβικό κόσμο που υποφέρουν τη κτηνώδη καταπίεση του πατριαρχικού και φαλλοκρατικού συστήματος, έγινε άθελά της αρνητική πρωταγωνίστρια της επανάστασης στην Τυνησία και σε όλη την αραβική Μέση Ανατολή, αφού στο συγκεκριμένο περιστατικό εκπροσωπούσε την καταπιεστική εξουσία, που η επανάσταση ήθελε και θέλει να καταργήσει.
Αναφέρομαι στο πρωινό της 17ης Δεκεμβρίου 2010, όταν η Faida, ανύπαντρη κόρη αστυνομικού, μια γυναίκα με αδιάφθορο επαγγελματικό ιστορικό, μέσα σε ένα περιβάλλον διαφθοράς και εξαγοράς των δημοσίων λειτουργών, συνοδευόμενη από άντρες συναδέλφους της, και μέσα στο πλαίσιο των καθηκόντων της, κατέσχε το καρότσι του 26χρονου πλανόδιου μικροπωλητή φρούτων Mohammed Bouazizi, που θεωρείτο ότι εργαζόταν χωρίς την απαιτούμενη άδεια από το δημαρχείο. Μάλιστα, η κατάσχεση συνοδεύτηκε από κλοτσιές και χαστούκια, εκ μέρους των δημοτικών υπαλλήλων, σε βάρος του φτωχού βιοπαλαιστή Bouazizi.
(Η Faida Hamdy διέψευσε, από την πρώτη στιγμή, φήμες που την ήθελαν να χαστουκίζει δημοσίως η ίδια και να φτύνει τον Mohammed Bouazizi και δεν νομίζω να υπάρχει κανένας λογικός άνθρωπος που να μην την πιστεύει, δεδομένου ότι μια τέτοια κακοποιητική συμπεριφορά γυναίκας, όσο ισχυρή προσωπικότητα και αν έχει, εναντίον ενός άντρα είναι εντελώς ασύμβατη, σε μια αντροκρατούμενη, μουσουλμανική κοινωνία).
Είναι γνωστό τι ακολούθησε. Πάνω στην αναστάτωση και την απελπισία του, αφού ήταν η πολλοστή φορά που υπέστη τέτοια κακομεταχείριση από τις Αρχές, ο Mohammed Bouazizi πήγε έξω από το δημαρχείο και, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, αυτοπυρπολήθηκε. Το παράδειγμά του μιμήθηκαν τις επόμενες μέρες δεκάδες νεαροί, καθώς ξέσπασαν διαδηλώσεις κατά του τυραννικού καθεστώτος, που οδήγησαν στη πτώση του Τυνήσιου δικτάτορα Ben Ali, τον Ιανουάριο 2011, ενώ ακολούθησαν λαϊκές εξεγέρσεις κατά των δικτατόρων Mubarak στην Αίγυπτο, Assad στη Συρία, Gaddafi στη Λιβύη, που επεκτάθηκαν στο Ιράκ, στην Υεμένη και σε όλη τη Μέση Ανατολή.
«Παράπλευρες απώλειες» αυτής της αναταραχής, που κάποιοι την αποκαλούν αγώνα για δημοκρατία, είναι οι εκατομμύρια νεκροί, τραυματίες και πρόσφυγες της Συρίας, του Ιράκ, της Υεμένης και της Λιβύης και οι χιλιάδες γυναίκες που οι «επαναστάτες» βίασαν ή κακοποίησαν σεξουαλικά, δημοσίως, στη διάρκεια των διαδηλώσεων στην πλατεία Tahrir του Καΐρου ή τις απήγαγαν και τις μετέτρεψαν σε σκλάβες του σεξ, στη διάρκεια εδραίωσης του Ισλαμικού Χαλιφάτου στη Raqqa της Συρίας.
«Και εγώ και ο Mohammed Bouazizi είμαστε θύματα», είπε η Faida Hamdy πριν από λίγες μέρες σε συνέντευξή της στη βρετανική εφημερίδα «The Telegraph». «Εκείνος πέθανε κι εγώ έχασα τη ζωή μου με άλλο τρόπο, ενώ όπου κοιτάξουμε γύρω μας, βλέπουμε μόνο τους σκοτωμούς και το χάος».