Όταν ο τρόπος είναι ο δρόμος

Θέλει πολλή τόλμη και ξεχωριστή ηθική ακεραιότητα για να προχωρήσει ένας νεαρός μουσουλμάνος στο είδος της δημόσιας κριτικής απέναντι στα κοινωνικά ταμπού και ιδιαίτερα απέναντι στη συστηματική σεξουαλική κακομεταχείριση των γυναικών στις πατριαρχικές και φαλλοκρατικές αραβικές κοινωνίες, που άσκησε ο 33χρονος Σύρος μετανάστης στην Κύπρο Ahmad Raban, μιλώντας μαζί μου, στο πλαίσιο του ρεπορτάζ για τη μαζική, σεξουαλική παρενόχληση νεαρών γυναικών την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στην Κολωνία και σε άλλες γερμανικές πόλεις.
«Η σεξουαλική παρενόχληση είναι τόσο διαδεδομένη στις μουσουλμανικές χώρες της Μέσης Ανατολής, που δεν μπορεί μια γυναίκα ή μια κοπέλα να βγει μόνη της στον δρόμο, και ο λόγος είναι η καταπίεση που βιώνουν οι άνθρωποι, σεξουαλική, πολιτική και κοινωνική», μου είπε μεταξύ άλλων ο Ahmad, που από τα 17 του χρόνια βρίσκεται στην Κύπρο, όπου σπούδασε, παντρεύτηκε και δραστηριοποιείται επαγγελματικά.
«Στον δικό μας πολιτισμό», συνέχισε, «οι άντρες συχνάζουν σε πολυσύχναστους δρόμους, γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να γνωρίσουν γυναίκες. Δεν υπάρχουν κλαμπ, εστιατόρια, πάρτι, ή άλλοι χώροι και ευκαιρίες, για να τις συναντήσουν. Εγώ είμαι από τη Δαμασκό, από ένα πιο πολιτισμένο μέρος από άλλες μικρές πόλεις και χωριά, όπου δεν βλέπεις καμιά γυναίκα στον δρόμο - μόνο άντρες και μοτόρες... ούτε καν αυτοκίνητα. Προσωπικά ντρέπομαι για όλους αυτούς τους σεξουαλικά καταπιεσμένους που βγαίνουν στους δρόμους και πειράζουν τις κοπέλες. Έχει δίκαιο η Γερμανία που αντιδρά στο έγκλημα της Κολωνίας - δεν μπορούν οι Γερμανοί να έχουν καταβάλει τόσο μεγάλη προσπάθεια και να έχουν ξοδέψει τόσα πολλά χρήματα για να κτίσουν τη χώρα τους και να κατακτήσουν αυτό το επίπεδο δημοκρατίας και πολιτισμού και να έρχονται μια ομάδα ανθρώπων που δεν είναι συμβατοί με τη δημοκρατία, την πολυπολιτισμικότητα και τον τρόπο ζωής τους και να συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο».
Ο Ahmad, που είναι αντικαθεστωτικός και αγωνίζεται για τη δημοκρατία στη Συρία, επισημαίνει ότι η σεξουαλική καταπίεση στην πατρίδα του και σε άλλα αραβικά κράτη είναι αναπόσπαστο μέρος της κοινωνικής και της πολιτικής καταπίεσης, των αστυνομικών καθεστώτων της περιοχής.

«Η επανάσταση στη Συρία έγινε, γιατί ο κόσμος ήταν φτωχός και αγανακτισμένος. Στράφηκε λοιπόν κατά του δικτάτορα Άσαντ, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία του λαού δούλευε σκληρά, για να απολαμβάνουν τη χλιδή ένα ελάχιστο ποσοστό ανθρώπων, δηλαδή η οικογένεια του Άσαντ και οι αυλικοί του. Μέχρι 16-17 χρονών, έζησα στο σχολείο την καταπίεση του συριακού καθεστώτος και μισούσα την κυβέρνηση της Συρίας. Όταν ο αδελφός μου ήταν 15 χρονών, ήρθε στο σχολείο η μυστική αστυνομία να τον συλλάβει, γιατί είπε ένα μικρό αστείο για τον Άσαντ! Για να καταλάβετε, για έξι χρόνια στο γυμνάσιο και το λύκειο, μας έκαναν μάθημα στρατιωτικής εκπαίδευσης για χρήση του όπλου και για υπακοή στους ανωτέρους και μας δηλητηρίαζαν με προπαγάνδα κατά του Ισραήλ. Όλα αυτά, με έκαναν να θέλω να φύγω από τη Συρία, για μια καλύτερη ζωή».