Ένα ερημητήριο στη βουή του κόσμου

«Οι πιο βασικές ημερομηνίες στη ζωή είναι η γέννηση κι ο θάνατος κι οι πιο πολλοί έχουν μεταξύ της γέννησης και του θανάτου τους ένα τεράστιο κενό», μου είπε ο 83χρονος γιατρός Ζαχαρίας Κώστα, από την κατεχόμενη Κοντέα, κάτοικος βόρειου Λονδίνου για σαρανταπέντε χρόνια, καθώς ποζάραμε γι’ αυτήν τη φωτογραφία στην ξώπορτα του σπιτιού του στο Central Finchley του Δήμου Barnet, εκείνο το απομεσήμερο του Γενάρη.
Ήταν έτοιμος ν’ αναχωρήσει για το ιατρείο του, ακουμπώντας σε ειδικό υποστήριγμα, αφού τα τελευταία χρόνια, μετά από μια εγχείρηση στένωσης σπονδύλου, δεν μπορούσε να περπατήσει, να οδηγήσει και να φροντίσει χωρίς βοήθεια τον εαυτό του.

Κι όμως, αυτός ο εκπληκτικός επιστήμονας, γλωσσομαθής ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, απόφοιτος έξι πανεπιστημίων και κάτοχος πλειάδας πτυχίων σε ειδικότητες της ιατρικής, σε ξένες γλώσσες και στη φιλοσοφία, συνέχιζε να εργάζεται σε αυτήν την ηλικία και κάτω από αυτές τις δύσκολες προσωπικές συνθήκες, «όχι για τα χρήματα βεβαίως, με τα οποία δεν είχα ποτέ ιδιαίτερα καλή σχέση, αλλά για να ζω τη χαρά να προσφέρω στους άλλους», όπως διευκρίνισε.

Λίγη ώρα προηγουμένως, του είχα πάρει συνέντευξη για την εφημερίδα, στο δωμάτιό του, το καλυμμένο με χιλιάδες βιβλία, με τον χώρο να μυρίζει ευχάριστα φρεσκομαγειρεμένο φαγητό που έφτιαξε η σύζυγός του. Μου είπε ότι όταν δεν εργάζεται στο ιατρείο του, εδώ περνά τις πιο πολλές ώρες του, μελετώντας και γράφοντας - σε αυτό που έγινε το πνευματικό του ερημητήριο μέσα στη βουή του κόσμου.

«Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα, το καλό που μου κάνεις είναι ανεκτίμητο», μου είπε και τα λόγια του ήχησαν απρόβλεπτα, σπάνια, αρχαία λόγια που δεν εκστομίζονται στην εποχή μας, «Ξέρεις, δεν βρίσκω κόσμο να επικοινωνήσω, ένιωθα από πολύ νωρίς, τόσο στην Κύπρο όσο και στο Λονδίνο, ότι ήμουν εκτός τόπου κι εκτός χρόνου».
Ο γιατρός μού θύμισε έντονα τον πατέρα μου -εξάλλου ήταν πάνω-κάτω συνομήλικοι και συντοπίτες, από τον κάμπο της Μεσαορίας- που έμελλε να πεθάνει λίγους μήνες αργότερα.
Σκέφτομαι εκείνο το πρωί που πήγα στο νεκροτομείο του νοσοκομείου να τον αναγνωρίσω και καθώς πέρασα από μπροστά του, χαμογέλασα γιατί του πήγαινε το ανοιχτόχρωμο κοστούμι του, που τον έδειχνε δέκα χρόνια νεότερο, ωραία συνδυασμένο με την εμπριμέ γραβάτα του. Πέρασα ύστερα ανάμεσα σε άλλους βαρυπενθούντες επισκέπτες που με κοίταζαν αποσβολωμένοι, λες και έβλεπαν εξωγήινο, γιατί συνέχιζα να χαμογελώ, αντί να κτυπιέμαι πάνω μου, όπως θα περίμεναν και βγήκα έξω στην ηλιόλουστη, υπέροχη μέρα.
Όπως ξέρουν οι αναγνώστες της στήλης, ο θάνατος είναι ένα οικείο μοτίβο στη θεματολογία μου. Ο Αμερικανός συγγραφέας Κόρμακ Μακάρθι είπε ότι δεν καταλαβαίνει τους συγγραφείς που γράφουν για οτιδήποτε άλλο, εκτός από ζητήματα ζωής και θανάτου, και ότι αυτό το οτιδήποτε άλλο δεν το θεωρεί λογοτεχνία. Περιττό να πω ότι συμφωνώ μαζί του και νομίζω ότι η άποψή του αφορά και τη δημοσιογραφία.
Παρεμπιπτόντως, να σας πω ότι σήμερα είναι τα γενέθλιά μου!